Op een dag werd de vader van Lobke afgevoerd met de MUG. Pas veertien dagen later kwam aan het licht dat hij longkanker had. Samen met haar familie dacht Lobke dat ze nog rustig afscheid zou kunnen nemen, dat ze nog dingen zouden kunnen doen. Maar ze werden allemaal ingehaald door die vuile kanker. Een dikke maand later was haar grote held al overleden. Ze mist hem verschrikkelijk, want vader en dochter waren echt twee handen op een buik. Maar zijn dood heeft Lobke ook op een positieve manier veranderd. Ze staat nu veel bewuster in het leven.