Later wil ik mama worden, dat was evident voor Sofie. Ze leerde haar man kennen, hij had al een zoon uit een eerdere relatie. Ze waren helemaal klaar om het gezin uit te breiden. Maar Sofie werd niet zwanger, ook al is daar nooit een medische oorzaak voor gevonden. Het koppel stapte de fertiliteitswereld binnen en Sofie pushte haar lichaam tot het uiterste, in de hoop een kindje van hun twee te kunnen krijgen. Maar het gebeurde niet. Haar buik blijft voor altijd leeg, maar haar hart is vol. Samen met haar man adopteerde ze twee kindjes, al staat dat traject eigenlijk bijna los van hun biologische kinderwens. Het verdriet om wat niet is, blijft Sofie - ondertussen een veertiger - nog altijd achtervolgen. Ze schreef de pijn treffend neer in het boek 'Later wil ik mama worden'.