ถ้าเราอยากพัฒนาตัวเอง เราต้องเริ่มจากมองปัญหาเป็นสิ่งที่ต้องจัดการ ไม่ใช่สิ่งที่ฟ้าประทาน เพราะคนเก่งเขาไม่เสียเวลาโทษดินฟ้า แต่จะเอาเวลาไปควบคุมชีวิตให้ดีที่สุด

ออฟฟิศคือสถานที่ของคนร้อยพ่อพันแม่ หลายแบบหลายคาแรคเตอร์ หัวหน้างานบางคนก็กำลังเชิญสิ่งเหล่านั้นอยู่กับลูกน้องในทีม ลองมาแยกแยะกันดีกว่าว่าพนักงานมีกี่ประเภท แล้วถ้าเราเป็นหัวหน้า ควรดูแลคนแต่ละประเภทยังไง

หลายครั้งที่เราจมกับความรู้สึกตัวเองแบบดำดิ่ง ใช้เวลานานกว่าจะกลับมาได้ ทั้งที่จริงๆแล้วความรู้สึกเหล่านั้น มันไม่ใช่ของเราเลย บางทีการเปลี่ยนแปลงทางวิธีคิดเล็กๆน้อยๆก็อาจจะช่วยให้เราจัดการเรื่องเหล่านี้ได้ง่ายขึ้น

คนเกิดใหม่น้อยลง แรงงานในตลาดก็หายากขึ้น หาได้ก็ใช่ว่าจะอยู่กับเรานาน องค์กรควรทำยังไงถึงจะได้คนที่ตรงกับงานและอยู่กันไปได้นานๆ

เข้าใจว่าพ่อแม่ยุคนี้มีเวลาน้อยในการอยู่กับลูก หลายบ้านใช้ short cut เวลาคุยกับเขา เช่นการตั้งกติกาเงื่อนไขต่างๆ โดยปราศจากความสนใจในสิ่งที่ลูกพยายามบอกเรา จนสุดท้ายลูกก็เลิกคุยกับเราแล้วไปคุยกับ AI แทน

การคุยกันเป็นเครื่องมือในการพัฒนาบุคลากรในบริษัทอย่างนึง แต่การคุยกันมันมีได้หลายแบบ ขึ้นอยู่กับบริบท เงื่อนไข ข้อจำกัด ซึ่งจริงๆประเภทของการคุยเพื่อการพัฒนา ถูกแบ่งเป็น 4 ประเภท บนโมเดลที่เรียกว่า TAPS ว่าแต่แบบไหนถึงจะเหมาะที่สุดในการคุยกันระหว่างหัวหน้า/ลูกน้อง ลองพิจารณาดูครับ

หลายบริษัทฯเข้าใจว่าการจัดกิจกรรมสนุกสนานแทรกสาระอย่าง Team Building จะช่วยให้พนักงานรักกันมากขึ้น ซึ่งจริงๆแล้วอาจจะไม่ใช่ แล้ว Team Building มีประโยชน์อะไร แล้วจริงหรือที่พนักงานจะต้องรักกัน

ตัวอย่าง role model ของการทำงานที่มีโอกาสประสบความสำเร็จคนหนึ่งคือเบจิต้า ผู้ร้ายกลับใจใน Dragonball Z ที่มุ่งมั่นเพื่อเอาชนะโกคูอยู่เสมอจนเป็นพลังในการพัฒนาตัวเองอย่างไม่หยุดนิ่ง