Η νεαρή Σαχάρ ήταν εξαφανισμένη εκείνο το μεσημέρι όταν η μητέρα της μπήκε στο δωμάτιό της για να την ξυπνήσει. Ούτε και το σπορ αυτοκίνητό της ήταν παρκαρισμένο έξω από το σπίτι τους στην Αργυρούπολη. Λίγες ώρες αργότερα το αυτοκίνητο βρέθηκε καρφωμένο σε ένα δέντρο έξω από το Κορωπί, αλλά η ίδια ήταν άφαντη. 
 

Η Τροχαία δεν κατάφερε να βγάλει άκρη, καθώς η νεαρή κοπέλα δεν είχε μεταφερθεί σε κάποιο νοσοκομείο τραυματισμένη. Η αγωνία των γονιών και της αδελφής της κορυφώθηκε. Έκαναν δήλωση εξαφάνισης στην Αστυνομία και άρχισαν να την αναζητούν παντού, με τη βοήθεια και στήριξη του ανθρώπου, με τον οποίο ήταν αχώριστοι τους τελευταίους μήνες. Του 24χρονου Ανδρέα. Ο νεαρός δεν ήταν σε θέση να εξηγήσει την εξαφάνισή της. Εκείνο το βράδυ ήταν στο σπίτι του στον Πειραιά, δεν είχαν βγει μαζί, όπως τους είπε. Αλλά από την πρώτη στιγμή προθυμοποιήθηκε να ψάξει μαζί τους για την αγαπημένη του. Οι μέρες περνούσαν και η 19χρονη Αιγύπτια δεν έδινε σημεία ζωής.
 

Στο podcast μιλά ο δημοσιογράφος Μάνος Τσαγκαράκης, που είχε καλύψει την υπόθεση για το Mega και θυμάται πώς οι έρευνες ξετύλιξαν το κουβάρι και οδήγησαν στα ίχνη του δολοφόνου, η δημοσιογράφος Κατερίνα Μαστραντωνάκη, που είχε καλύψει την άγρια γυναικοκτονία για το Star, και ο δικαστικός συντάκτης Διονύσης Σαραντόπουλος, που είχε καλύψει τη δίκη για την εφημερίδα «Μακεδονία» ο οποίος θυμάται χαρακτηριστικά στιγμιότυπα. Τέλος, μιλά και η ψυχολόγος και εγκληματολόγος Ιωάννα Σκλιάμη η οποία απαντά στο ερώτημα εάν μια γυναικοκτονία αποτελεί συνήθως την κορύφωση πολλαπλών εκδηλώσεων βίας που προηγούνται.

Ο σύζυγος και πατέρας τεσσάρων παιδιών δεν ξενοκοιτούσε μόνο τις όμορφες γυναίκες του χωριού, αλλά και την αρραβωνιαστικιά του ίδιου του γιου του, που έμενε μαζί τους. Tον είχαν πιάσει στα πράσα τουλάχιστον δύο φορές. Η σύζυγός του, που τον είδε σε υπερβολικά «τρυφερή» στάση με την μέλλουσα νύφη τους στο δωμάτιο με τα βαρέλια, αλλά και ένας συγγενής τους, στην αυλή του σπιτιού του, όπου την είχε βάλει να καθίσει στα γόνατά του, ένα ζεστό βράδυ του καλοκαιριού. 

Ο 24χρονος γιος του αρνιόταν να πιστέψει τους ψιθύρους, ίσως για να μην χαλάσει τις σχέσεις του με την οικογένειά του. Ο Γιώργος ήταν συνεσταλμένο παιδί, που σεβόταν, αν όχι φοβόταν, τον πατέρα του και δεν του αντιμιλούσε ποτέ. Όταν, όμως, τον διαβεβαίωσαν ότι δεν ήταν μόνο κουτσομπολιά από «κακές γλώσσες», άρχισε να γεννιέται μέσα του η ιδέα να εγκαταλείψει το μικρό χωριό των 250 κατοίκων κοντά στη Λαμία, όπου οι ντόπιοι ασχολούνταν με την καλλιέργεια της γης και οι νέοι παρατούσαν νωρίς το σχολείο για να τους βοηθούν στα χωράφια ή αναζητούσαν καλύτερη τύχη στη μεγάλη πόλη.

Ο δρ. Εγκληματολογίας Παναγιώτης Παπαϊωαννου μιλάει για τα χαρακτηριστικά του εγκλήματος και το τοποθετεί στο χώρο και το χρόνο ενώ παράλληλα, με την ιδιότητα του δικηγόρου, σχολιάζει την τακτική της υπεράσπισης.

Ο Μίμης Ζουγανέλης ήταν από τις θρυλικές μορφές της Μυκόνου. Επιχειρηματίας με πρωτοποριακές ιδέες, δημιουργός του πρώτου ναυτιλιακού γραφείου στο νησί και του ξενοδοχείου «Ορνός», γλεντζές και σύντροφος ωραίων γυναικών, προσωπικός φίλος του Αριστοτέλη Ωνάση και ανιδιοτελής συμπαραστάτης φτωχών οικογενειών. Έζησε μια ζωή σαν παραμύθι, που το τέλος της δεν του άξιζε. 

Θεία και ανιψιά είχαν συντροφιά η μία την άλλη στην πολυτελή μονοκατοικία του Αμαρουσίου, όπου ζούσαν μακριά από κοινωνικές συναναστροφές. H Ελένη Λαζάρου είχε άντρα καπετάνιο, που ταξίδευε για μήνες στις θάλασσες του κόσμου. Είχε πάρει κοντά της την κόρη του αδελφού της, την 16χρονη Βασιλική, για να έχει παρέα και η μικρή να είναι κοντά στο σχολείο της, το Αρσάκειο. Την αγαπούσε πολύ, ουσιαστικά την είχε «υιοθετήσει» και έλεγε ότι σκόπευε να τα αφήσει όλα σε εκείνη.

Οι γείτονες ήξεραν ότι το ζευγάρι είχε πολλά λεφτά, καθώς ο καπετάνιος έστελνε «πλούσια» εμβάσματα κάθε μήνα. Σκόπευαν είτε να σηκώσουν άλλον ένα όροφο, είτε να αγοράσουν ένα καινούργιο ρετιρέ σε πολυκατοικία. Γι’ αυτό και όταν βρήκαν κατακρεουργημένες θεία και ανιψιά εκείνο το Σαββατόβραδο, το σενάριο της ληστείας φαινόταν το πιθανότερο. Ή μήπως όχι...

Στο podcast μιλά ο καθηγητής εγκληματολογίας Γιάννης Πανούσης που περιγράφει τα χαρακτηριστικά του εγκλήματος και σκιαγραφεί το προφίλ του δράστη καθώς και η δικαστική ψυχολόγος Έρη Ιωαννίδου που προσπαθεί να ερμηνεύσει τη συμπεριφορά του δράστη.

Ένα αυτοκίνητο που είχε τυλιχτεί στις φλόγες, μέσα στην κοίτη του ξεροπόταμου Τάνου, κοντά στο βιολογικό καθαρισμό του Άστρους, κινητοποίησε εκείνο το καλοκαιρινό απόγευμα το κλιμάκιο της Πυροσβεστικής που έσπευσε επί τόπου. Η δουλειά των πυροσβεστών ήταν εύκολη, η φωτιά δεν υπήρχε περίπτωση να ξεφύγει. Όμως, όταν ολοκλήρωσαν την κατάσβεση, ήρθαν αντιμέτωποι με ένα θρίλερ. Το απανθρακωμένο πτώμα ενός άντρα στο πίσω κάθισμα. Αμέσως ενημέρωσαν την Αστυνομία. Επρόκειτο για αυτοκτονία; Ή για άγριο έγκλημα;

Στο podcast μιλά ο Διονύσης Χιόνης, δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω, εισηγητής, συγγραφέας και εκπαιδευτής e-learning στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο και πρόεδρος του Κέντρου Μελέτης του Εγκλήματος, ο οποίος αναλύει τα χαρακτηριστικά του εγκλήματος και σχολιάζει τον τρόπο που οι κλειστές κοινωνίες αντιδρούν σε παρόμοιες καταστάσεις.

Μια ολόκληρη γειτονιά στα Ταμπούρια του Πειραιά σηκώθηκε στο πόδι εκείνο το καλοκαιρινό χάραμα. Μια μπαταριά από κυνηγετική καραμπίνα, οι κραυγές πόνου μιας γυναίκας, το σπινάρισμα ενός αυτοκινήτου που απομακρυνόταν με ταχύτητα και οι σειρήνες ασθενοφόρων και περιπολικών έσκισαν την ησυχία της νύχτας και έβγαλαν στο δρόμο τους κατοίκους, που ήθελαν να δουν από κοντά τι είχε γίνει. 

Στο πίσω κάθισμα ενός ταξί που είχε σταματήσει στη μέση του δρόμου είχε γείρει νεκρός ένας άνδρας. Δίπλα του μια μικροκαμωμένη γυναίκα είχε τραυματιστεί. Το πίσω τζάμι του αυτοκινήτου ήταν θρυμματισμένο. Το μόνο που πρόλαβε να δει ο ταξιτζής, ήταν ένα πράσινο ΙΧ να του κλείνει το δρόμο και τον οδηγό να πυροβολεί από το ανοιχτό παράθυρο, με στόχο το ζευγάρι που μετέφερε σε εστιατόριο της περιοχής, που διανυκτέρευε.

Στο podcast μιλούν: ο δημοσιογράφος Σταύρος Μαλαγκονιάρης, που είχε καλύψει το έγκλημα στα Ταμπούρια και την παρουσίαση του δράστη στην Ασφάλεια, για την εφημερίδα «Έθνος» αλλά και ο δημοσιογράφος και αστυνομικός συντάκτης του Star channel Παναγιώτης Μπούσιος.

Στο podcast ακούγεται και ο ίδιος ο δράστης ο οποίος απέδρασε από τις φυλακές Τρικάλων μετά από άδεια και το έριξε στις ληστείες τραπεζών. Όπως θα πει πολλά χρόνια αργότερα ο ίδιος στην εκπομπή «Αυτοψία» του Αντώνη Σρόιτερ από τις φυλακές Μαλανδρίνου, η φυλακή –και πέρασε από όλες σχεδόν-  όχι μόνο δεν τον σωφρόνισε, αλλά τον έκανε... επιστήμονα στην παρανομία. Και εξήγησε με ποιο τρόπο.

O Νίκος Τσέφλιος ερευνά και αφηγείται το μακελειό που συγκλόνισε τα Ιωάννινα ένα φθινοπωρινό πρωινό του 1994 όταν ο Κωνσταντίνος Μπίντος, ένας 42χρονος εργολάβος, κατάφερε να μπει με καραμπίνα μέσα στα δικαστήρια της πόλης.

Ο 42χρονος εργολάβος δημοσίων έργων Κωνσταντίνος Μπίντος ήταν δικομανής. Δικαστικοί, δικηγόροι και γραμματείς στα δικαστήρια των Ιωαννίνων τον γνώριζαν καλά, καθώς μπαινόβγαινε συνεχώς και υπέβαλλε μηνύσεις. Είχε κάνει μέχρι και ένσταση κατά του κύρους των δημοτικών εκλογών, αλλά και μήνυση στη ΔΕΗ επειδή δεν ενέκρινε την υποψηφιότητά του για την ανάληψη ενός έργου! Οι δύο κατασκευαστικές εταιρείες που κληρονόμησε από τον πατέρα του, δεν πήγαιναν καλά τα τελευταία χρόνια και ο ίδιος κατηγορούσε το Δημόσιο ότι δεν τον πλήρωνε, με αποτέλεσμα να έχει μαζέψει χρέη και να αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης. Με την πρώην γυναίκα του, με την οποία είχαν αποκτήσει ένα κοριτσάκι, είχε χωρίσει ήδη δώδεκα χρόνια. Είχε αγοράσει μια καραμπίνα για να ξεδίνει στο κυνήγι, αλλά εκείνη την ημέρα θα την χρησιμοποιούσε εναντίον ανθρώπινων στόχων... 

Στο podcast μιλά ο δημοσιογράφος Γιάννης Κεΐσογλου, που ήταν τότε ανταποκριτής του Megaστην Ήπειρο, ο οποίος θυμάται τις δραματικές σκηνές που εκτυλίχθηκαν στο δικαστικό μέγαρο των Ιωαννίνων αλλά και ο δημοσιογράφος Κώστας Κυριακόπουλος που είχε καλύψει την υπόθεση ως απεσταλμένος της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία».

Ο Γιάννης είχε διαγνωστεί από πολύ μικρός με σχιζοφρενικές διαταραχές και μεγάλωσε με αγάπη και φροντίδα από τους γονείς του, στο σπίτι τους στη Δάφνη. Ο ταξιτζής πατέρας του δούλευε ώρες ατέλειωτες στο τιμόνι, για να μην λείψει τίποτα από το μοναχογιό του. Ωστόσο, στα τέλη της δεκαετίας του ’70, το στίγµα και οι προκαταλήψεις έναντι των ατόµων που αντιμετώπιζαν τέτοιου είδους προβλήματα, αλλά και ο φόβος «τι θα πει η γειτονιά», αποτελούσαν ακόμη τον ισχυρότερο φραγµό για την ενσωµάτωσή τους, ελλείψει μάλιστα και ειδικών προγραμμάτων. Μπορεί τα πράγματα να είχαν βελτιωθεί κάπως σε σχέση με τις περασμένες δεκαετίες, αλλά το ότι κάποιοι άνθρωποι βγήκαν προς τα έξω δεν σήμαινε ότι είχαν αλλάξει και οι νοοτροπίες. 
 

Ο Γιάννης πήρε απαλλαγή από το Στρατό. Ήδη είχαν αρχίσει οι συχνές επισκέψεις στους γιατρούς και τα μπες - βγες σε νευρολογικές κλινικές. Οι γονείς του έδωσαν αντιπαροχή το οικόπεδο στη Δάφνη και, μέχρι να χτιστεί η πολυκατοικία και να μπουν στο καινούργιο διαμέρισμα, μετακόμισαν στο εξοχικό σπίτι στη Βάρη, μια αραιοκατοικημένη και ήσυχη περιοχή. Οι περίοικοι είχαν πάει πολλές φορές έως τότε στην Αστυνομία, για να ζητήσουν «να μαζέψει κάποιος τον τρελό», που συχνά – πυκνά έπαιρνε την καραμπίνα και σκότωνε τα ζώα της γειτονιάς, αλλά δεν ήταν θέμα της Αστυνομίας. Μέχρι που έγινε... 
 

Ο δρ. Εγκληματολογίας Παναγιώτης Παπαϊωάννου μιλά στο podcast για τις ελλιπείς δομές και προκαταλήψεις της εποχής, που οδηγούσαν σε τραγωδίες αλλά και ο δημοσιογράφος Μάνος Τσαγκαράκης που θυμάται πώς ήρθε στο φως η διπλή δολοφονία.

Στο Καππαδοκικό, ένα χωριό 600 κατοίκων, που δημιουργήθηκε τη δεκαετία του ’30 στον κάμπο της Καρδίτσας από Καππαδόκες πρόσφυγες, η μόνη «παραφωνία», που χαλούσε την αρμονική συμβίωση, όπως έλεγαν χρόνια οι χωριανοί, ήταν η συμπεριφορά του 36χρονου οικοδόμου Ηρακλή Μισαηλίδη. Του «Ιούδα», όπως τον αποκαλούσαν. Είχε προσπαθήσει να κάψει τον ίδιο του τον αδελφό, είχε μαχαιρώσει τη νύφη του μετά από λογομαχία, κακοποιούσε μέλη της οικογένειάς του. Όμως, όταν οι συγχωριανοί του κατήγγειλαν το βίαιο χαρακτήρα του και το γεγονός ότι είχε άδεια οπλοκατοχής, αν και πρώην χρήστης ναρκωτικών, ήταν ήδη αργά. 

Στο podcast μιλούν η δημοσιογράφος Τζένη Σουλτανιά που  είχε καλύψει το γεγονός, για τον τηλεοπτικό σταθμό TRT της Θεσσαλίας αλλά και η λέει η συνήγορος υπεράσπισης, Νατάσα Χονδρογιάννη.

Τέσσερις μέρες είχε να δώσει σημεία ζωής η Εύη Γατίδου. Οι φίλοι και οι συμφοιτητές στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας ανησύχησαν. Το ίδιο και οι γονείς της στη Δράμα, με τους οποίους μιλούσε μέρα παρά μέρα στο τηλέφωνο. Τι είχε συμβεί στη νεαρή φοιτήτρια; Όσες φορές κι αν χτύπησαν την πόρτα της, όσα τηλεφωνήματα κι αν της έκαναν, δεν πήραν καμία απάντηση. 

Το φοιτητικό δυάρι στην περιοχή του Αγίου Αχιλλείου στη Λάρισα, ήταν βουβό και η Εύη άφαντη. Η σπιτονοικοκυρά της προσπάθησε να μπει με το δεύτερο κλειδί, αλλά από πίσω ήταν το κλειδί της Εύης. Άρχισαν να την ζώνουν τα φίδια. Οι φίλοι της έφτασαν και αυτοί ανήσυχοι. Κάλεσαν κλειδαρά. Το θέαμα που αντίκρισαν μπαίνοντας στο μικρό διαμέρισμα του τετάρτου ορόφου, τους έκοψε την ανάσα.