Μια απομονωμένη φάρμα κρύβει μυστικά που κανείς δεν θα φανταζόταν. Παιδικές φωνές σβήνουν στη σιωπή και πίσω από τα ήσυχα τοπία κρύβεται ένας τρόμος που κανείς δεν τολμά να κοιτάξει κατάματα. Στο σκοτάδι, οι ψυχές των θυμάτων ψιθυρίζουν και κάθε λεπτό φέρνει νέες αποκαλύψεις που κόβουν την ανάσα.

Εκεί στο κοτέτσι είναι θαμμένοι εφιάλτες που ζητούν ακόμα να απελευθερωθούν απο τα δεσμά τους.

8:30 το πρωί. Οι πόρτες της τάξης κλείνουν πίσω σου, όλοι στα θρανία τους, η μέρα μοιάζει συνηθισμένη. Η τάξη γεμίζει από ψίθυρους, χαρτιά που τσαλακώνονται, το γραφείο του καθηγητή, η κιμωλία στον πίνακα. Και ξαφνικά, ο ήχος που δεν περιμένεις, η στιγμή που αλλάζει τα πάντα με μια βίαιη και απότομη κίνηση. Η καθημερινότητα που μόλις ζούσες καταρρέει μπροστά στα μάτια σου, αφήνοντας μόνο σιωπή, φόβο και μια αίσθηση ότι τίποτα δεν θα είναι ποτέ ίδιο ξανά.

Όλα μπλεγμένα μέσα σε έναν αιματηρό φαύλο κύκλο.

Στη φάρμα, η σιωπή ήταν βαριά. Ο καθένας υπάκουε τυφλά σε έναν άντρα που πίστευε ότι ήταν ο κυρίαρχος όλων. Κινήσεις, ψίθυροι, κραυγές αγωνίας που έβγαιναν από τους τοίχους, θύμιζαν ότι ο τρόμος ήταν πάντα παρών. Η υπακοή είχε γίνει δεύτερη φύση τους, οσο η φρίκη έτρωγε σιγά-σιγά τις ζωές τους.

ΠΡΟΣΟΧΗ το επεισόδιο περιέχει σκληρή γλώσσα & περιγραφές

Οι ήχοι της πόλης σιγοβράζουν στα ακουστικά σου, οι δρόμοι και οι ιστορίες τους μπλέκονται με ρυθμούς που δεν σταματούν ποτέ. Κάποτε, κάποιος μίλησε για το σκοτάδι και την αδικία, για τη φτώχεια, για την οργή και την ελπίδα, και η φωνή του αντηχεί ακόμα, γεμίζοντας τα κενά που άφησε πίσω του. Δεν έκανε απλώς μουσική. Τα λόγια του ήταν καθρέφτης της εποχής, ένας τρόπος να νιώσεις όσα δύσκολα λέγονται. Και όταν οι στίχοι του σιώπησαν από τις σφαίρες, έμεινε το κενό, αλλά και η αίσθηση ότι κανένα κενό δεν μπορεί να σβήσει για παντα τη φωνή που ελεγε μονο την αληθεια.

Οι ήχοι της πόλης σιγοβράζουν στα ακουστικά σου, οι δρόμοι και οι ιστορίες τους μπλέκονται με ρυθμούς που δεν σταματούν ποτέ. Κάποτε, κάποιος μίλησε για το σκοτάδι και την αδικία, για τη φτώχεια, για την οργή και την ελπίδα, και η φωνή του αντηχεί ακόμα, γεμίζοντας τα κενά που άφησε πίσω του. Δεν έκανε απλώς μουσική. Τα λόγια του ήταν καθρέφτης της εποχής, ένας τρόπος να νιώσεις όσα δύσκολα λέγονται. Και όταν οι στίχοι του σιώπησαν από τις σφαίρες, έμεινε το κενό, αλλά και η αίσθηση ότι κανένα κενό δεν μπορεί να σβήσει για παντα τη φωνή που ελεγε μονο την αληθεια.

Στην πόλη που ποτέ δεν κοιμάται, είχε αφήσει πίσω του δεκάδες θύματα, όλα μέρος ενός αόρατου τρόμου. Πίστευε ότι ήταν άτρωτος στους δρόμους της Νέας Υόρκης. Κι όμως, μια πινακίδα αυτοκινήτου τον πρόδωσε. Εκείνη τη στιγμή, η μοίρα του γράφτηκε πάνω σε ενα κομματι μέταλλο και ο κόσμος που είχε χτίσει γύρω από τον φόβο που έσπειρε, διαλύθηκε.

Όχι που θα γλυτώνατε.

Μικρό αλλά θανατηφόρο.... για μένα σίγουρα.

Μερικές φορές το κακό ζει δίπλα μας, κρυμμένο πίσω από το πιο οικείο πρόσωπο. Κάποιοι άνθρωποι περπατούν ανάμεσά μας χωρίς να τους καταλαβαίνουμε, αφήνοντας πίσω τους σιωπή, τρόμο και αίμα. Στην Ουκρανία, ένας τέτοιος άνθρωπος γονάτισε ολόκληρη χώρα από τον φόβο, αφήνοντας καμένα σπίτια, άδεια κρεβάτια και ψυχές που δεν μπόρεσαν ποτέ να ησυχάσουν.

Σίδνεϊ, αρχές του ’70. Ένας νεαρός βυθισμένος στην απώλεια ακούει φωνές από τον τάφο του παιδιού του. Οι φωνές ζητούν αίμα. Τυχαίοι άνθρωποι γίνονται θύματα μιας εμμονής που δεν γνωρίζει λογική. Τρεις νεκροί, μια πόλη παγωμένη από τον τρόμο, και ένας φόβος που μοιάζει να μην έχει τέλος. Η αλήθεια θα αποκαλυφθεί μόνο όταν η σιωπή σπάσει και οι σκιές φανερώσουν το πρόσωπο του δολοφόνου που η μοναδική του παρέα είναι η παράνοια και μια αποστολή.

*Για σήμερα μιας και όλοι είστε διακοπές, κάτι μικρό... αλλά συνάμα ανατριχιαστικό.

Μια παγωμένη νύχτα. Μια κλειδωμένη μπαλκονόπορτα. Έξω, μια μορφή παλεύει για λίγη ζεστασιά ενώ μέσα, η κάμερα γράφει και το αδηφάγο κοινό παρακολουθεί.

Όσο τα λεπτά περνούν, η φωνή της χάνεται στο ασυγχώρητο κρύο. Και η σιωπή παίρνει τη θέση της.

Στο τέλος, οι θεατές πλήρωσαν για να δουν ακριβώς αυτό.

Και εκείνη, πλήρωσε με την ζωή της.