Ένας άντρας γεμάτος σκοτάδι, χωρίς ίχνος ανθρωπιάς. Στα μάτια του, η ανθρωπότητα ήταν απλώς μια πληγή που έπρεπε να εκδικηθεί. Η ψύχωσή του, σαν μαύρος χείμαρρος, τον οδήγησε να καταστρέφει ό,τι έβρισκε μπροστά του, αδιαφορώντας για κάθε έννοια ζωής. Το μίσος του ήταν ατελείωτο, η εκδίκηση αδίστακτη.

Στην παραθαλάσσια πόλη του Trudo στο Cape Cod, τα κύμματα χτυπάνε την ακτή μανιασμένα. Εκείνη την παγωμένη μέρα του Ιανουαρίου, το μικρό ξύλινο σπίτι θα βαφτεί στο αίμα. Μια γυναίκα με όνειρα και μυστικά, θα πέσει θύμα μιας σιωπηλής θύελλας. Και ένα μικρό κοριτσάκι θα υψώσει τα χέρια του στον ουρανό, ζητώντας δικαιοσύνη.

Κόκκινο. Βαθύ σαν το αίμα. Πορφυρό. Σαν βασιλικό βελούδο. Κεχριμπάρι. Σαν λάβα που ξεπηδάει από τα έγκατα της γης.

Στην χειμωνιάτικη χριστουγεννιάτικη θαλπωρή, τα σπίτια γεμίζουν κάλαντα, μυρωδιές από μελομακάρονα, κορδέλες για δώρα, κουτιά τυλιγμένα με αστραφτερά χαρτιά και παντού κυκλοφορεί η αγάπη. Σε άλλα σπίτια, τα δώρα είναι πιτσιλισμένα με αίμα, οι κορδέλες έχουν γίνει φονικά όπλα και το μίσος και η παράνοια έχουν πάρει τον έλεγχο.

Στην Αγγλία, τα κακόφημα σοκάκια του Sheffield φωτίζονται από φανάρια στο χρώμα του αίματος. Αναμέσά τους παραμονεύει μια σαδιστική σκιά, έτοιμη να σπείρει τον πανικό και τον τρόμο. Για πέντε χρόνια, οι δρόμοι βάφονται στο αίμα. Για πέντε χρόνια, η κόλαση θα πάρει μαζί της 13 αθώες ψυχές.

Στην Canberra της Αυστραλίας ξεδιπλώνεται ένας κόσμος σκοτεινών επιθυμιών και ψυχρών υπολογισμών, όσο σερβίρεται το τελευταίο δείπνο. Δύο άτομα βρίσκονται σε μια βασανιστική πορεία προς τον θάνατο, υποκινούμενα από ολέθριες εμμονές, μπλεγμένα στην παγίδα του απόλυτου ελέγχου. Στο τέλος, ένας θα μείνει όρθιος.

Στο μικρό ετοιμόροπο σπίτι στο Baraboo του Winsconsin, ο μόνος κάτοικος είναι ο πόνος. Τις βρώμικες γωνίες του γεμίζουν κραυγές απελπισίας. Την ξύλινη σκάλα διακοσμούν ίχνη από απάνθρωπα βασανιστήρια. Ουρλιαχτά, δάκρυα και ώρες που δεν περνάνε είναι σκόρπια στα πατώματα. Ίσως η ελπίδα κάπου να αχνοφαίνεται. Ίσως... ανάμεσα στα δεκάδες σπασμένα οστά.

Κρύβονται σκυμμένοι πίσω από ξερούς θάμνους. Τα πρόσωπά τους γεμάτα χώματα. Γεμάτα αίμα. Τα μάτια τους κοιτούν ανεξέλεγκτα δεξιά και αριστερά. Τρέμουν από τον φόβο και την αδρεναλίνη. Ίσως γλύτωσαν. Προσπαθούν ακόμα να ηρεμήσουν τις ανάσες τους. Τυλιγμένοι μέσα στο βαθύ σκοτάδι της νύχτας ελπίζουν να μην τους έχουν δει. Τεντώνουν τα αυτιά τους για κάθε περίεργο ήχο. Ίσως γλύτωσαν.

Είναι όμως τα θύματα; Ή οι θύτες μιας σκληρής σκηνής θανάτου;

Στην Οδό Moorhouse 3, ένα φαινομενικά απλό και παραμελημένο σπίτι έστεκε αδιάφορο ανάμεσα σε άλλες κατοικίες. Η εξωτερική του όψη, ταπεινή και χωρίς ιδιαίτερη φροντίδα, δεν πρόδιδε την κόλαση που κρυβόταν εντός. Μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους, όμως, γεννιόντουσαν πράξεις φρίκης που ξεπερνούσαν κάθε φαντασία. Εκεί, όπου η καθημερινότητα φαινόταν ήρεμη και φυσιολογική, κρυβόταν μια παρανοϊκή πραγματικότητα, ικανή να τρομάξει ακόμη και τον πιο σκληρό.

Στις σκοτεινές γωνιές μιας ήσυχης πόλης στην Νέα Υόρκη, ο κόσμος ακόμα το συζητάει. Οι κάτοικοι θυμούνται τον τρόμο και την απάνθρωπη σκληρότητα που ξεπερνά κάθε φαντασία. Σε έναν δημόσιο δρόμο κείτεται ένα σώμα. Γύρω του τα σημάδια μιας βάναυσης πράξης που κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει. Ένα βράδυ που έχει μείνει χαραγμένο στους εφιάλτες όλων.