Hazır 14 Şubat haftasına girmişken takvime uygun olsun, dedim. Ve aşk ve sevgi hakkında konuşalım istedim birazcık. Ama, tabii benim anlattığım haliyle konu 14 Şubat'tan çok, yani kapitalizmin modası olarak Sevgililer Günü ve tüketim alışkanlıklarını beslemekten çok, tabii ki işin felsefesine eğilmek bağlamında bir sevgi kavrayışından bahsediyoruz bu hafta.

Bu vesileyle, hiçbirimizin gerçekten sevmeyi bilmediğini ama bunun öğrenilebilen bir şey olduğundan söz edip, nasıl öğrenebileceğimiz hakkında beyin fırtınası yapalım istedim. Bu arada, kabul ediyorum bence de çok uzun bir kayıt oldu ama emin olun bu kısaltmış halim 🥲 Çünkü, sevgi-sevmek, üzerine saatlerce konuşulacak derinlik ve değere sahip bir konu. Daha anlatırdım da dedim, bir yerde durayım. Belki sonra bu minvalde bir part 2 gelir??

Bu arada, bahsettiğim temel kaynaklar:

Zygmunt Bauman, Akışkan Aşk

Erich Fromm, Sevme Sanatı

Geçmişin kalıntıları ve geleceğin belirsizliğinin, tekinsizliğinin kaygıları.. Bu bölümün başlığı bu olmalı gibi geliyor, ama çok uzun. O yüzden "Zaman ve Karşılaşmalar" koydum adını.

Dinleyince anlayacaksınız, beklenmedik bir anda çıkıp gelen varoluşsal krizin patlak vermesi, zamandaki izlerimiz, geçmişin hayaletleri ve gelecekteki benliğimin kim ya da ne olacağı hakkında derin sorgulamalar ve kendimle hesaplaşmalar içeriyor bu bölüm. Ve cidden "bak bu yoktu, bu içimden geldi" tadında bir kayıt oldu. Çünkü, hiç planlamadan, daha fazla içimde tutamadığım ve varoluşsak benlik krizlerimden taşan bir konuşma her yanıyla.

Ama tabii karamsar bir atmosfer değil, krizler daha iyiye imkan veren yeni yollar sunar bize. Olanı kabul edip olan'la şimdi'de ne yapacağımıza bakmak ve hayata katılmaya devam etmek lazım.

Keyifli dinlemeler diliyorum :)

Ölüm, yas, acı, öfke, kırılganlık ve nihayetinde neşeye bağlanan ama en temel başlığı da affetmenin her zaman iyileştirici olmayışı üzerine bir bölüm oldu. Ve sanırım, ölüm ve yas hakkında, özel olarak baba ve kırılganlık konusunda en açık ve kırılganlığımı ifade ettiğim bölüm. Özellikle toplumsal öğretiler bize, büyüklerimize saygı duymayı ve her ne yapmış olursa olsunlar onları affetmeyi, saygıda kusur etmemeyi, haklarında kötü söz söylemeyi bırakın, tek bir kötü düşünceye bile sahip olmamayı aşılıyor. Ama bu insan olmanın gerçekliğine aykırı ve günden güne de bizi hasta ediyor (mental ve fiziksel olarak.)

Bu yüzden, hazır olduğunuzda affetmek özgürleştirici bir şey olsa da gerçek ihtiyacınız bu değilse affetmek zorunda değilsiniz. Ben, bunu farkettiğimde hayatımda bambaşka bir pencere açılmıştı. Bu bölüm en çok bundan söz ettim. Umarım sizde bir karşılığı, izdüşümü olur ve aynı ferahlama size de yansır.

Kaynakça:

Timur Harzadin - Yeniden Bağlanmak

Alice Miller - Beden Asla Yalan Söylemez

Arkadaşlar kafam çok karışık. Dinleyince anlayacaksınız zaten... Acı bağımlısı olmak diye başladığım sohbete, Nietzsche dahil oluyor ve linç kültürü üzerinden bir toplum-kültür eleştirisi yaparken bir yandan acı bağımlılığının yüzeyde bıraktığımız toksik pozitif insana dönüşünü konuşuyoruz bu bölümde. Ben de anlatırken çok dağıldım. Ama insan olmak, insanı anlamak tam da böyle bir şey maalesef. Dağılmadan toplanmıyor.

Keyifli dinlemeler diliyorum.

Her bölüm neredeyse varoluşsal seçim çerçevesinde ahlaki olana ve seçmek eyleminin kendisine değiniyoruz. Bu hafta, gündemde olan bitenlerin de etkisiyle şekillenen bir bölüm hazırladım. Mitolojik anlatılar ve iktidar mücadeleleri ekseninde, adaletin tesis edilebilmesi için asıl ihtiyacımız olanın ne olduğunun vurgusuyla kendimize gelmemiz için naçizane bir hikaye anlatıcılığı ve hatırlatma da diyebiliriz bu bölüm için.

Bu arada, Pandora'nın Kutusu'nu dediğim gibi, ileride kadın teması ile daha derinlikli inceleyeceğim. Burada da sözünü vermiş olayım.

Dönüşlerinizi bekliyorum. Görüşmek üzere!

Kıvrana kıvrana hazırladığım bir bölüm oldu. Ve, bu kaçıncı aldığım kayıttı bilemiyorum. En sonunda dedim ki, "korkunun gözlerinin içine bakıp yapacaksın bunu." Çünkü, bildiğiniz gibi, bu haftanın konusu başarı korkusuydu. Uzun bir zamandır gündemimde olan ama konuşmaya hazır hissetmediğim, henüz sindiremediğim için sürekli ertelediğim bir konuydu. Son zamanlarda kaçacak yerim kalmayıp, artık bu konu hakkında konuşmak zorunda olmak gibi bir ihtiyaç hissetmeye başlayınca, kalktım hazırladım bölümü. Ve, normalde önümde daha güvende hissedebileceğim bir konfor alanım olan, metinlerim yazı taslaklarım olurdu. Bu sefer, kendime bir Challenge başlatmak ve bunun üzerine gitmek için, her kelimenin olağan akışında, serbest çağrışımla şekillenmesini ve gerçek bir sohbet olmasını istemek gibi bir ihtiyaç hissettim. O yüzden, düzeltmeler yapmış olsam da sıfıra yakın müdahaleyle gelişti bu bölüm. Ve, size nasıl yansıyacağını çok merak ediyorum ama ne yalan söyleyeyim; bana inanılmaz iyi geldi böyle konuşmak. Ama, tüm kafa karışıklığımın taştığı bir salataya da dönmüş olabilir tabii. Umarım, sizin tarafınızdan da takip etmesi zor bir bölüm olmamıştır ve keyifle, kendinizle özdeşleştirdiğiniz parçalara dokunarak dinlersiniz.

(Bana çok iyi geldi, ama olmamışsa olmamış deyin lütfen, ben de kendimi değerlendireyim, özellikle bu konuda bunu yapmamız çok önemli) :D

Keyifli dinlemeler!

2024'ün ilk gününden herkese merhabalar! Neşeyle kahkahalar attığımız, her aldığımız kararı sorunsuz gerçekleştirdiğimiz harika bir yıl olsun hepimiz için, demek istiyorum. Ama pek gerçekçi değil, hayatın içinde öngörülemeyen sorunlara da yer var ne yazık ki.

Önceki hafta kendine özgü kararlarımızı nasıl belirleyebileceğimizden söz etmiştik. Ama bu bölüm, tam da bu aldığımız yeni özgün kararlarımızı nasıl gerçekleştirebileceğimiz üzerine konuştuk. Malum, motivasyon biraz sorunlu bir mesele hepimiz için. Özellikle Türkiye gibi politik gündemi her saniye çalkantılı geçen bir coğrafyada yaşıyorsak... Umarım, hoşunuza gider ve size fayda sağlar bu bölümde anlattıklarım.

Beğendiyseniz hesabı takip etmeyi ve sevdiklerinizle de paylaşmayı unutmayın.

Sonraki bölüm görüşmek üzere. Hoşçakalın :)

Hola! 2024'e sayılı günler kala, her yıl sonu geldiğinde olduğu gibi yeni radikal kararlar almakla ilgili bir sohbete girişiyoruz bu bölümde. Ama, benim dikkat çektiğim noktalar, ağırlıklı olarak her yeni yılda yeni radikal kararlar almak zorunda olmayışımız üzerine olacak. Ve tabii ki herkesin aldığı kararların aynılığına ve bunun bizi kişiliksizleştirmesine yönelik bir göndermeyle birlikte, kendi özgün kararlarımızı nasıl alabiliriz'i tartışmaya açacağım biraz. Konu özgünlük ve kendine özgü kararlar olunca kaçınılmaz olan "kendini tanımak" meselesine hızlı bir giriş yapıp kendimizi nasıl değerlendirmeliyiz? sorusuyla, bazı püf noktalardan ve naçizane tavsiyelerden bahsettim.

Tabii her bölümde olduğu gibi, kendi hikayemden örneklerle meseleyi biraz somutlaştırmaya çalıştım. Umarım dinlerken keyif alır ve kendinizde örtüştürdüğünüz yanlar bulursunuz. Keyifli dinlemeler!

Yorumlarınızı ve dönüşlerinizi mutlaka bekliyorum. Şimdiden güzelliklerle dolu bir sene olmasını diliyorum hepimiz için (ne kadar mümkünse tabii :D )

Hoşçakalın :)

Dilek ve şikayet kutusuna gelen konu taleplerinden biriydi bu ve bu hafta bu vesileyle mutluluk korkusu meselesini konuştuk. Yani her şey yolundayken, gülüp eğleniyorken, ay çok güldük kesin başımıza bir iş gelecek, şeklinde düşünerek kendi mutluluğumuzu sabote etmemiz meselesi. Mutluluk korkusu deyince kulağa bile saçma geliyor, dümdüz enayilik gibi görünüyor ama benim de beklemediğim kadar derinleşmiş sorunlara çıktı bunun ucu. Ama, çözüm var elbette. Dinleyiniz ve hayatın keyfini çıkarmaya devam ediniz efenimm

Başlığa "Beyaz Yaka Özel" yazmamak için kendimi zor tuttum. Bu bölümde, hepimize dayatılan üretkenlik baskısını, nedenlerini, sonuçlarını, alternatif düşünme yollarını konuştuk. Ama en çok, bu ve bunun gibi sorunları çözebilmenin tek yolunun bu tüketimci kültüre karşı politik haklarımızı kullanmamız ve dayanışma kültürünü inşa etmemiz gerektiğini konuştuk. Ben, biraz kendi içimi döktüm de diyebilirim. Özellikle sosyal medyada çok fazla maruz kalıyorum buna ve bir şeylerin bilincinde olsam da istemsizce suçluluk ve yetersizlik hissettiriyor bu durum ne yazık ki.

Kaynak olarak, Paul LaFargue-Tembellik Hakkı ve Zygmunt Bauman-Akışkan Modernite'den söz etmiştim. Onları ekleyeyim. Çok extra hazırlık yapmadan kaydettiğim bir bölüm oldu çünkü yüksek lisans tezim için epey vakit bu konulara çalışmış ve milyon tane kaynak tüketmiştim, komple hepsini vermeyeyim şimdi ama Bauman çok iyi bir referans noktası, diyebilirim.

Dönüşlerinizi bekliyorum, özellikle de en çok bu konuda yorumlarınıza açım. Sonraki bölümde görüşürüz, hoşçakalın.