خیلی وقت‌ها یک چیز خیلی کوچیک کلی خاطرات برای ما زنده می‌کند! مثلا یک تکه گچ که بوی مدرسه می‌ده ما رو می‌بره به دنیای کودکی و خاطرات‌مون با دوستای خیلی نزدیکی که تو اون سن و سال داشتیم؛ آرزوها و رازهایی که به همدیگر می‌گفتیم. اگر توی عالم کودکی یک دفعه بدون هیچ پیش‌زمینه‌ای خبر تکان‌دهنده‌ای بشنوید چیکار می‌کنین؟

بعضی وقتها یک چیز خیلی کوچولو توی کیف به آدم حسی می‌ده که انگار همیشه یک تکیه‌گاهی داری و دنیات رو می‌سازه. تو دنیات با اون چیز کوچولو حرف می‌زنی و حسابی زندگی می‌کنی. اگر اون چیز دست بر قضا گم بشه یا توسط کسی از دست شما در بیاد اون موقع هست که خودتون رو سرزنش می‌کنین. دوست دارین بر سر زمین و آسمون داد بزنین. حالا اگر توسط شخصی از دستتون در بیاد دیگه بدتر. اما می‌شود به داستان جور دیگه‌ای هم نگاه کرد.

زیبایی معمولا به آدم اعتماد به نفس می‌ده. کسی که چشم، لب، مو یا حتی ابروی زیبایی داره احتمالا راحت‌تر از کسی که آنها را نداره با بقیه هم‌کلام می‌شه. اما آیا تا به حال فكر كردید كه به دلیل زشتی یکی از اجزای صورت‌تان مهارتی كسب كنید به طوری كه بتونید با آدم‌هایی حتی از اون سر دنیا هم آشنا شید؟

برای رسیدن به جواب بهتون پیشنهاد می‌كنم قسمت اول برنامه «برسد به دست تو» را با عنوان «دماغی كه نویسنده‌ام كرد» گوش بدین.