Medeniyet tarihi çalışmamızın bu bölümüne bizzat medeniyetin kendisiyle yani şu Mehmet Akif’in tek dişi kalmış canavarının kavram olarak irdelenmesiyle açacağız. Civilization, uygarlık ya da medeniyet kültür gibi progressivedir. Bir terakki bir ilerleme ki bu ilerleme hep iyiye doğru olmuştur. Sözlük karıştırmak bu tür kavramlar için can sıkıcı olsa da yine de birkaç noktaya değinelim.

Bu serinin çıkış noktası medeniyet tarihi metodolojisi. Özellikle bu işin tarihinin mutfağında olan bitenle ilgilenmek içinde bulunduğumuz çağı da anlamada bize yardım edecektir. Ütopyalar çağından distopik evrene, kadim medeniyetlerin yok oluşundan kriz çağına, eski diye tabir edilenden antik ve karanlık diye yaftalanan çağlardan modern hatta postmodern çağa tarih felsefesi yapmak çok önemli bir iş olmuştur. Büyük adamlar tarih yapar, büyük düşünürler ise tarih metodolojisi yazarlar. İbni Haldun’un, Vico’nun, Hegel’in büyük düşünür olmasının nedeni kendi kavramları ile böyle bir metodoloji sunmaktan kaynaklanır. Elimizdeki kitap Sorokin’in Bir Bunalım Çağında Toplum Felsefeleri kitabı. 

Bu bölümde Karatani'nin İzonomi ve Felsefenin Kökenleri kitabını konuşmaya çalıştım. Özellikle izonomi ve demokrasi kavramının ne mana ifade ettiğini bu eser merkezinde irdeledim. 

Bu bölümde demokrasi kavramını ana hatlarıyla ele almaya çalışırken Carl Schmitt'in Parlamenter Demokrasinin Krizleri kitabı özelinde aynı zamanda demokrasinin kronik sorunlarından bahsetmeye çalıştım.

II. Bölümde Dogville’nin Amerikan Yaşamı (American Way of Life) yani onun politik ve hukuki manadaki eleştirel yapısını ele almaya çalışacağım.

Dünyanın onsuz daha iyi olacağı bir kasaba varsa bu Dogville’dir. Onları vurup, kasabayı yak. Çocuklu bir aile var. Önce çocukları öldürüp annelerine seyrettir. Gözyaşlarını geri alabilirse duracağını söyle. Ona bunu borçluyum, korkarım çok az ağlayacak” (Grace and Father - Final Epizod)

Yavaş yavaş sona geliyoruz. Lars Von Trier’e olan vefa borcumuzu ödemek üzereyiz. Bu borcu ödemede vesile olan Melankoli filmi ile başladığımız yolculuk biraz Dogville’e değinerek bitecek. Ama önce Melankolinin son safhasını konuşmak istiyorum. Bu aşamada biraz kitabi konuşmak gerekecek.

IV. Bölümdeyiz. Buraya kadarki bölümlerde Justine’nin ruh olarak ortaçağ arketipini yansıttığını lakin maddi olarak varlığının Modern saiklerle ihata edildiğini anlatmaya çalıştık. Bunu hayatında öne aldığı tablolardan yola çıkarak tespit ettik. Bu bölüm az da olsa ölümle haşır neşir olacağımız sabiteler bulmak için gayret göstereceğiz. Ölüm anlatılamayacak bir şeydir esasında. Asla istatiksel bir veri değildir.

III. Bölümdeyiz. Bu bölümün konusu muğlaklıkla ilgili. Önceki iki bölüm, ele aldığımız filmin genel atmosferi, melankolinin kısa tarihçesi ve Herakleitos bağlamında Melankolinin tedrici kökleriydi. Bu bölüm, kimilerine göre Modernizmin başlatıcısı sayılan Baudelaire’den hareket eden şehir ortasındaki gezginlikle alakalıdır diyebiliriz.

II. bölümün ihata edeceği meseleler Herakleitos etrafında gelişiyor. Başka konular da olmakla birlikte kara ruhlu düşünürlerin en önemlilerinden sayılan Herakleitos’u Melankoli bağlamında ele almaya çalıştım Neden Herakleitos diye sorduğumuzda bunun cevabını onun tedrici felsefesinde aramak gerektiğini düşünüyorum. Çünkü insan geç kalan, bekleyen ve ulaşamayan bir varlıktır.