Hiç aç olmadığın halde dolabın önünde durup “bir şey yemek istiyorum” dediğin oldu mu? Ya da ne yesen de doyamadığın, hep eksik hissettin anlar?

Bu bölümde yeme davranışlarımızı biraz farklı bir yerden alıyoruz. Kalori, diyet ya da kilo değil… Yemeğin aslında bir dil oluşundan, bedenimizin değil ruhumuzun konuştuğu bir yerden.

Melanie Klein ve Winnicott’ın kavramları ışığında, ilk ilişkimiz olan anne-bebek ilişkisinden başlayarak yetişkinlikte yemekle kurduğumuz ilişkiye bakıyoruz.

Ve soru sende: Bugün sen neye doyamıyorsun?

"Hata yaptım" demekle "Ben bir hatayım" demek arasındaki o hayati farkı hiç düşündünüz mü?

Bu bölümde; suçluluğun bizi telafiye götüren onarıcı yapısı ile utancın bizi saklanmaya iten yıkıcı doğasını konuşuyoruz .

Mükemmeliyetçiliğin aslında kusurlarımızı örtmek için giydiğimiz "20 tonluk bir zırh" olduğunu fark edip hatalarımızla barışmanın yollarını arıyoruz.

Bazen sanki hayat bize aynı filmi tekrar tekrar izletiyor. Aynı acı, aynı kırılma, farklı yüzler ama tanıdık hisler…

Peki bu tanıdık senaryolar, sadece bir tesadüf mü? Yoksa bilinç dışımızın, zamanında sindiremediği o eski yarayı (travmayı), bu kez iyileştirmek için oynadığı sessiz bir oyun mu?

Bu bölümde, tekrarlayan acıların gerçekten kader mi yoksa bilinç dışımızın bize fısıldadığı eski bir dili olup olmadığını konuşuyoruz.

Terapiye gitme fikri aklına düştü ama hemen ardından o tanıdık ‘ama’lar sıralandı mı?

“Şimdi sırası değil.” “Aslında o kadar da kötü hissetmiyorum.” “Ya işe yaramazsa?”

Bu bölümde, terapiye başlamadan önceki o gri alandayız. Karar vermekle vazgeçmek arasındaki o git-gelde bizi durduran asıl şeyler neler? Korku mu, utanç mı, yüzleşme mi yoksa değişim endişesi mi? Zihninin ürettiğini tüm o bahaneleri ve tereddütleri tek tek masaya yatırıyoruz. Yalnız değilsin, gel beraber düşünelim, olur mu?