Συζητάμε πώς θα είναι όταν γυρίσω στο γραφείο. Καλύτερα να αποφύγεις το μετρό, μου λες, καλύτερα να χρησιμοποιείς το αυτοκίνητο. Περίεργο. Στην εποχή της νέας απόστασης, το αυτοκίνητο δεν είναι το μέσο που σε πηγαίνει στους άλλους, αλλά εκείνο που σε προστατεύει από αυτούς.

Subscribe via Spotify

Subscribe via Mixcloud

Subscribe via iTunes

Τώρα που βλέπω τι ακολούθησε και σκέφτομαι τι μπορεί να γίνει παρακάτω, καταλαβαίνω πόσο έξυπνη κίνηση ήταν το να φύγεις. Γιατί όλα τα άντεχες, εκτός από την απουσία του αγγίγματος.

Mixtapes for city walks and space travels

Subscribe via Spotify

Subscribe via Mixcloud

Subscribe via iTunes

I want someone to tell me

what to wear every morning.

I want someone to tell me what to eat,

what to like, what to hate,

what to rage about,

what to listen to, what band to like,

what to buy tickets for,

what to joke about,

what not to joke about.

I want someone to tell me

what to believe in,

who to vote for,

and who to love,

and how to tell them.

I just think I want someone to tell me

how to live my life, Father,

because so far I think

I’ve been getting it wrong.

And I know that’s why people want

people like you in their lives.

Because you just tell them how to do it.

You just tell them what to do,

and what they’ll get

out of the end of it.

Even though I don’t believe

your bullshit, and I know that

scientifically nothing I do makes

any difference in the end anyway,

I’m still scared.

Why am I still scared?

So just tell me what to do.

Just fucking tell me what to do, Father!

*Fleabag, s02e04

Mixtapes for city walks and space travels

Subscribe via Spotify

Subscribe via Mixcloud

Subscribe via iTunes

Έτσι όπως μπλέκονται η ζωή σου με την δική μου,

και μπήκαν σε μια σακούλα τα πουκάμισα χωρίς να δούμε αν έχουν πάνω όλα τα κουμπιά,

έτσι θα μπλέκονται τα χρόνια, ώσπου να μη ξέρεις τελικά

αν ήταν τα δικά σου ή τα δικά μου.

Mixtapes for city walks and space travels

Subscribe via Spotify

Subscribe via Mixcloud

Subscribe via iTunes

Μέχρι η γη να κλείσει άλλη μια ελλειπτική τροχιά γύρω από τον ήλιο – ονόμασε την έτος, αλγεβρική εξίσωση ή απλώς μια κίνηση που για να ολοκληρωθεί πρέπει να συναντήσει την αρχή της – μαθαίνεις ότι, κάποιες φορές, το δυσκολότερο μάθημα έρχεται όταν νομίζεις ότι δεν έμαθες τίποτα. Και έτσι μαθαίνεις να κάνεις υπομονή.

Subscribe via Spotify

Subscribe via iTunes

Subscribe via Mixcloud

Πέμπτη βράδυ, κατεβαίνω την Ερμού με μια τσάντα στην πλάτη και μια δυσάρεστη επέτειο να βαραίνει το υπόλοιπο σώμα. Παρατηρώ το παιδί με το ακορντεόν, έχει βρει τον μπελά του από ένα μικρότερο πιτσιρίκι, που δεν προτίθεται να φύγει αν δεν πατήσει όλα τα πλήκτρα με τα μικρά του δαχτυλάκια, δεν πρόκειται να φύγει αν δεν ακούσει και την τελευταία νότα που μπορεί να βγάλει το ακορντεόν. Το παιδί παραδίνεται και αρχίζει να ανοιγοκλείνει το ακορντεόν, πιάνει τα δάχτυλα του πιτσιρικιού και πατώντας μαζί τα πλήκτρα αρχίζει να παίζει μια μελωδία. Ο κόσμος στέκεται και κοιτάει, κανείς δε νοιάζεται αν οι νότες είναι φάλτσες, το μόνο που μοιάζει να βγάζει νόημα είναι το πώς θα μάθουμε να πατάμε τα πλήκτρα μαζί.  

Subscribe via Spotify

Subscribe via iTunes

Subscribe via Mixcloud