Kasper Klaarenbeek
Ik heb leren leven met het gegeven dat ik niet meer beter wordt. Ik heb een zeldzame vorm van kanker die in mijn hormonale systeem zit. Dat is een soort van computervirus dat van binnenuit mijn organen verzwakt en kapot maakt in the end. Mijn boek ‘Echt de Sjaak!’ heb ik geschreven voor mannen die ongeneeslijk ziek zijn en de mensen om hun heen.

Ik heb een leven voor en na de diagnose. Mijn beeld over wat een echte man is, is dramatisch veranderd. Ik dacht vooral: groot en flink en stoer en sterk. Ik dacht dat ik als man een alleseter en een alleskunner moest zijn en dat emoties een zwakte waren. De enige emotie die acceptabel was, was boosheid en daar heb ik me nooit bij thuis gevoeld. En nu zie ik ook dat mijn boosheid vaak een maskerade was voor verdriet, angst of onzekerheid.

Het vervelende met emoties heb ik ervaren, is dat je niet kunt kiezen welke komt. Als je die volumeknop een beetje toelaat en harder zet, dan komen ze met zijn allen. Ik had geen ervaring hoe daar mee om te gaan.

Ik kies er nu echt voor om emoties toe te laten en in het hier en nu te ervaren wat voel ik nou? Voordat we deze podcast startten zei ik ook tegen je: ik vind het wel spannend. En dat uit te spreken en te ervaren levert ontspanning op. Dan hoef ik niet meer te vechten met witte knokkeltjes. Want vroeger moest ik het altijd weten. En ik weet nu zeker dat ik een heleboel niet weet!

Mijn lijf was vroeger alleen maar bedoeld om mijn hoofd te dragen. Ik was 100 procent gefocussed op dat ik het slimste jongetje in de klas moest zijn en ook voor iedereen de oplossing moest weten. En dat heeft me ook heel veel gebracht. Daar heb ik een succesvolle carrière mee gemaakt. Altijd net wat harder werken. Ik ging door en door en door. Nu kan dat niet meer en wil ik het ook niet meer.

Meer over Kasper:
https://echtdesjaak.nl/

André Steketee
Mijn seksverslaving was een uiting van grenzeloos gedrag. Ik kon niet omgaan met grenzen, omdat vroeger thuis die grenzen er niet waren.

Ik voelde me ongelukkig en dus vluchtte ik, wat veel mannen doen
Ik ga nu doen wat ik leuk vind! Ik heb toch ontspanning nodig... Ik ging het niet aan en praatte het goed, net zoals mijn moeder vroeger. Zij vertoonde grenzeloos seksueel gedrag naar mij. Zij kon niks fout doen en ik was haar lievelingetje. Ze was vooral bezig met de buitenwereld, alles moest er goed uitzien. Dus deed ik het nooit goed, maar kon ik het ook nooit fout doen. Ik kreeg geen grenzen en hekjes. En zo werd ik een brave jongen, lief, aardig en pleasend.

Ik was ongelukkig en niet de man die ik wilde zijn
Ik kwam erachter dat seks lekker was. Dan ging ik na mijn werk naar een parkeerplaats om me iets prettiger te voelen. Terwijl ik overdag op mijn werk meer nee had moeten zeggen. Dat kon ik niet... En dit, dit was mijn moment om te genieten! Het zorgde voor dopamine en ik kreeg aandacht. En dan had ik hele stomme seks, wat niet bevredigend was. Ik had steeds meer nodig om hetzelfde effect te krijgen en voelde me leger en leger. Ik was verslaafd en de bevrediging was er ook niet meer. 

Ik ontmoette Esmeralda die zei: ‘ik ben de leukste vrouw op aarde’.
Alles in mij wilde verkering met haar en zo begon onze reis. We zijn onze relatie gestart met de 7 sluiers. Een taoïstisch ritueel van 7 intimiteitsstappen. Elke maand deden we 1 sluier en leerden we elkaar en onze patronen beter kennen. Er ontstond veiligheid waardoor ik naar mezelf kon kijken. En ik was zeker niet de prins op het witte paard, die Esmeralda wilde dat ik was. Door haar onveiligheid konden we ook samen heen werken.

Ik moest van mijn pony vallen en beide hebben we de donkere kanten in onszelf verwelkomd, zonder dat één van ons vluchtte. We hebben echt samen gebouwd aan veiligheid.

Meer over André:
https://www.stellenmetlef.nu/

Het boek geschreven door Esmeralda:
https://www.bol.com/nl/nl/p/soep-seks-en-de-zeven-sluiers/9300000165375920/

Martijn Stekelenburg:
Ik ben in veel dingen een laatbloeier. Ik liet me teveel leiden door mijn angsten. Na een hersenbloeding kantelde alles volledig.

Mijn beelden over wat een echte man is, zijn de afgelopen decennia fors veranderd. Vroeger was mijn beeld dat mannen stoer zijn, veel drinken en gevaarlijke dingen doen. Nu is er meer wijsheid gekomen en meer innerlijke rust. Mannen kunnen sterk en zelfverzekerd zijn en tegelijkertijd zacht.

Toen ik 24 was kreeg ik een hersenbloeding. Na mijn aneurysma veranderde mij leven flink. Ik kreeg een andere vriendin, ander werk, andere vrienden en ging ineens zingen in een band. Ik ging alles doen waar ik vroeger bang voor was. Grappig genoeg bleken in die dingen ook mijn talenten te liggen.

Mijn tijd in de politiek heeft ervoor gezorgd dat ik mijn boosheid en frustratie kon uiten. Nu ben ik die grote mond wat kwijtgeraakt. Ik ben er heel stevig van geworden. In veel opzichten ben ik het tegenovergestelde geworden van de verlegen blowende puber. Ik was onzeker als het om vrouwen ging, dat is nu volledig gekanteld.

Door mijn relaties uit het verleden leerde ik dat intimiteit voor mij erg belangrijk is. Ik zal niet meer accepteren dat de intimiteit langzaam verdwijnt in een relatie. Ik heb inmiddels wel geleerd om me uit te spreken en mijn verlangens te uiten. Mijn uitdaging is nu om meer te vertrouwen dat het niet verdwijnt.

De uitdaging om je spiritueel te gedragen of spiritueel te zijn ligt in de dagelijkse omgang met mensen en situaties. Niet in het zoveelste zelfhulpboek of spirituele beurs. Bij alle mensen die ik ontmoet vraag ik me af ‘wat heb ik met jou uit te staan? Wat hebben wij te doen samen’?

Martijn kun je vinden op:
https://www.linkedin.com/in/martijnstekelenburg/

Olivier Winants: als je met ongeheeld ontwikkelingstrauma partnerrelaties aangaat dan levert dat gezeik op. Ik ben zelf koning daarin.

Het thema relationeel-, ontwikkelings- of vroegkinderlijk trauma heeft mij uitgekozen. Van jongs af aan is dat waar ik mee te dealen had. Daar zit heel veel verlies in. En het heeft me ook heel veel gebracht. Ik werk persoonlijk al 20 jaar met dit thema en ik ben nu 41. Rondom mijn 21e werd mij duidelijk oei, ik ben hier toch niet zo goed uitgekomen als ik dacht. En sinds een jaar of 10 werk ik professioneel met mensen.

Als je met ongeheeld ontwikkelingstrauma partnerrelaties aangaat dan levert dat gezeik op. Ik ben zelf koning daarin. Dit is mijn derde relatie waar ik uit stap. Ik doe ook relatietherapie met koppels en zie dat al 10 jaar. De aantasting zit op onze bekwaamheid om in een relatie te zijn. En alles is relatie. En als je daar niet naar gaat kijken en in gaat helen, dan bouw je iets op een heel wiebelig, aangetast fundament.

Wat zo essentieel is aan vroegkinderlijk trauma is dat je als kind per definitie machteloos bent. Het gebeurt jou. Je eerste twee verzorgers en dat zijn vaak papa en mama in deze wereld; deze twee oertypes staan symbool voor de wereld en het leven. Als dat pijn gaat doen dan, als die niet te vertrouwen zijn, als die niet beschikbaar zijn dan print dat een diepe relationele onveiligheid in ons en die brengen we mee, in alles waar we in contact mee zijn. Ongeheeld trauma tast je vrije wil aan

Ik zie heel duidelijk, en ik weet dit is een grote stelling, dit is voor mij het fundament van wat er op alle andere vlakken mis gaat. Als de wonde, de splitsing op ons relationele kanalen zit dan tast dit alles aan. Want alles wat wij mensen bouwen of doen is relationeel van aard. Daarom halen zoveel maatschappelijke initiatieven het niet en rommelt de politiek een beetje in de marge.

Meer over Olivier:
Integratieve lichaamsgerichte trauma-therapeut
http://www.fluxaeterna.nl
Zijn teksten vind je op:
https://www.linkedin.com/in/olivier-winants-74761125/

Veel mensen weten niet dat ik naast het lichaamswerk op gebied van intimiteit en seksualiteit ook werk als vuilnisman in Utrecht. Ik werk in twee uitersten.

Aan de ene kant heel intiem met het lichaam, waar het echt over gevoel gaat. En aan de andere kant werk ik dus met allemaal mannen op straat. En dat zijn vaak toch ook mannen die in dat opzicht nog wel iets te leren hebben. Zichzelf kwetsbaar opstellen dat doen ze niet zo snel. En als ik dat wel doe dan merk ik dat ze soms wat in de war raken. Dan weten ze niet zo goed hoe ze zich een houding moeten geven. Dan moet er een stoere opmerking komen en dat is het dan wel weer.

Er wordt wel vaak wat lacherig gedaan over wat ik dan doe. Dan worden er al gauw wat seksuele opmerkingen gemaakt. Nou neuk je er ook wel eens eentje dan ofzo? Hoezo niet? Nou dat zou ik echt wel doen hoor!

Dat is zo niet afgestemd en gaat zo over jezelf. Dat heeft niks met intimiteit te maken. Eigenlijk vinden ook stoere kerels het leven maar spannend. En kwetsbaar zijn is voor iedereen spannend. Ik zie dat daar wel winst te behalen is. Dat ook mannen relaxed kunnen zijn met hun eigen gevoel.

Meer over Reynold:
Verbindend lichaamswerk
https://reynoldwybenga.nl/

Henk ten Horn:
Het hoofdkantoor ziet er altijd spic en span uit, maar de emotionele lading; de energie die is vaak heel dicht.

Er zit een ongelofelijke opgewektheid in mij. Om maar gelijk twee echelons dieper in te steken, ik word gedreven door liefde en een heel diep vertrouwen. En daar word ik blij van, altijd! Vaak zijn organisaties wat deprimerend, wat moeilijk. Soms zelfs ook wel gevaarlijk. Ik heb veel gewerkt in corporate organisaties. Hoe hoger je komt, des te meer druk je voelt. Veel mensen hebben ook wel het gevoel dat het bovenin steeds onveiliger wordt. Grote organisaties dan moet je denken aan Unilever, ASML, Tennet en Friesland Campina, dat soort bedrijven.

Het hoofdkantoor ziet er altijd spic en span uit, maar de emotionele lading; de energie die is vaak heel dicht. En als ik daar binnenkom dan zet ik mij zelf in een ongelofelijk positieve energie. Ik anker mij op mijn kracht, want anders kan ik daar helemaal niet werken. Afgezien van de methoden, technieken, in te tunen, af te stemmen en aan te sluiten; maakt het energieveld dat het al gaat ontstaan. En dat gaat eigenlijk vanzelf.

Meer over Henk:
Organisatiepycholoog en coach.
https://www.henktenhorn.nl/

Andries Eizinga:
In feite donderde ik over haar grenzen heen.

Ik doe wat voor mij klopt. En dat is vaak buiten de gebaande paden, daar heb ik me niet vaak iets van aangetrokken. Ik doe mijn ding en kwets ik daar mensen mee dan is dat jammer, dat doe ik niet expres. Het kan gebeuren dat je mensen daarmee blesseert. Maar goed, alles wat je raakt komt bij jezelf weg.

Er zijn best wel dingen die mij getriggerd hebben. Bijvoorbeeld rondom het hoofdstuk grenzen en veiligheid. Als je met massages aan de gang gaat en tantra dan wordt er heel duidelijk met grenzen gewerkt. En nu voel ik die grenzen ook. Vroeger voelde ik geen grenzen. Ik wist dat ze er waren, maar ik negeerde ze gewoon.

Vanuit mijn opvoeding kreeg ik de boodschap mee: vrouwen waren voor het huishouden. Dat was toen in die tijd zo, er werd toen heel raar over gesproken. En dat kreeg ik al als klein jongetje mee. En als je dan een vriendinnetje krijgt dan denk je: ‘er moet wat gebeuren’.

En als zij dan haar grens aan gaf en zei: ‘stop’, dan deed ik mijn hand weg, Maar even later was ik toch weer aan het manipuleren dat die hand er weer bij mocht. Net zo lang totdat ze er flauw van was of het fijn vond, dat weet ik niet. Maar in feite donderde ik over haar grenzen heen. Dat is inzicht en voel je je daar schuldig over?

Er zijn een hele hoop dingen waar ik best wel spijt van heb. En tegelijkertijd heeft het me ook gebracht waar ik nu zit. Als ik niet die kwajongen was geweest die ik was als puber, als militair, als brandweerman en in de relatie met mijn ex, dan was ik niet de man geworden die ik nu ben. Dat hoort erbij en dat gaat met vallen en opstaan. De één wordt door het leven gedragen, ik heb me erdoor gevochten. 

Peter Bogers:
Stiekum weet iedereen dat het maar een half verhaal is, en ik wist het zelf ook.

'Ik was in Afrika met een reisgenoot toen we werden aangevallen door een luipaard. Ik had tegen hem gezegd: ‘ren niet weg als we een kat zien, blijf staan, kijk aan’. Hij rende naar de auto... Ik hoefde niet na te denken en sprong ertussen, met een stok in mijn handen. Het enige wat ik dacht was: ‘ik verscheur je helemaal, ik maak je helemaal dood’. En de luipaard draaide zich om.

‘s Avonds bij het vuur zei mijn reisgenoot: ‘dat doe ik nou altijd, ik ren overal voor weg’. En ik dacht dat is apart: ‘ik ren nooit ergens voor weg’. Ik kreeg een mooie spiegel. Hij vroeg mij of ik bang was. Ik antwoordde: ‘nee, ik was helemaal niet bang, het was heel opwindend’. Mijn opmerking bleef bij me. Dat kan niet waar zijn, als zo’n beest op je af komt stormen.

Ik moet bang geweest zijn, maar ik voelde het helemaal niet. Ik ben naar de huisarts gegaan en vertelde hem: ‘ik heb een probleem ik ben nooit bang’. De huisarts begon te lachen en vroeg of ik daar last van had… Ja, ik word er doodsmoe van. Ik ben altijd aan het scannen waar het gevaar is.

Toen werd mij steeds duidelijker, ik sta altijd extreem aan. En dat is fijn, maar niet altijd. Ik kon er niet voor kiezen. Het was een beveiligingsmechanisme geworden.'

Meer over Peter:
Neemt mensen mee op reis naar Afrika en terug naar de kern.
https://www.noordzuid.eu/

Frank Kouws:
We kiezen voor een bandbreedte die ons hart kan verdragen.

'De strijd in mij gaat over over het mannelijke en het vrouwelijke. Over de polariteiten in mezelf.We kiezen voor een bandbreedte die ons hart kan verdragen in deze polariteit. En ik voel het als een belangrijke missie in mij om deze op te zoeken. Dat maakt dat ik in strijd kom met mezelf en ook met anderen. Omdat ik geen genoegen neem met de bestaande bandbreedte.

Dus wil ik weten: wat vindt de oeryang daar nu van, en wat wil de yin in haar meest essentiële vorm nu? En als je dat gaat opzoeken in jezelf, dan kan dat in het ene moment de vuist op tafel zijn en het andere moment ook in zachtheid meestromen en alles omarmen. Dat geeft soms strijd in mij, wat wordt er nu werkelijk gevraagd in dit moment?’

Meer over Frank
Fotograaf en filmmaker
https://www.frankkouws.com/; https://nietskunner.nl/yin-tijd/

Intro