De filosoof ibn Tufayl verdedigde in z’n eigen teksten een radicale ecologische visie. Hij stelt als ideaal om zoveel als mogelijk niet in de natuur in te grijpen, en gaat daarin ongewoon ver. We verkennen de reikwijdte, achtergronden en invloed van zijn standpunt. Hoe kwam dit ecologisch radicalisme in de islam terecht? En wat bracht het daar teweeg? Kan deze radicale kijk uit het twaalfde-eeuwse Marrakesh en Córdoba van betekenis zijn voor de huidige islam en z’n visie op klimaatverandering en omgang met milieuproblemen? En ruimer, kan de praxis die ibn Tufayl verdedigt onze omgang met de natuur opnieuw in een juistere koers brengen?

De filosoof ibn Tufayl is gekend doordat hij ibn Ruchd (Averroës) introduceerde bij de kalief van de Almohadendynastie, die in de 11e en 12e eeuw regeerde over het islamrijk in Noord-Afrika en Al-Andalus. Zo hebben we aan Tufayl indirect de Aristoteles-commentaren te danken die Averroës schreef op vraag van de kalief, en die een aardverschuiving teweegbrachten in de filosofiegeschiedenis.

Wim De Temmerman is docent filosofie bij de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten en het Koninklijk Conservatorium. Van 2004 tot 2019 leidde hij KASK als decaan. Hij is bestuurder van diverse instituten voor hoger kunstonderwijs, en begeeft zich op het marktplein van sociale media en kranten met analyses van maatschappelijke tendensen. Zijn onderzoek en publicaties behelzen onder meer filosofie van natuur en landschap, filosofie van de kunsten, ethiek en filosofiegeschiedenis.