โอ้ ว่าไง! ฉันชื่อนิโคแล็ตต์ แต่ฉันชอบให้คนเรียกว่านิกกี้มากกว่า คุณชอบพูดคำว่า “ได้” เสมอเลยหรือเปล่า? คุณรู้ไหมว่าทำไมถึงเป็นเรื่องสำคัญมากที่คนเราต้องพูดว่า “ไม่” – อย่างน้อยหลังจากต้องพูดว่าใช่ซ้ำ ๆ หลายครั้ง? อืม ตอนนี้ฉันรู้แล้ว ถึงจะน่าอายมากที่ฉันต้องสารภาพสิ่งที่ฉันทำลงไปต่อหน้าพวกคุณทั้งหมดตอนนี้ก็ตาม ฉันก็ยังรู้สึกว่าฉันต้องเล่าทุกอย่างให้พวกคุณฟัง นี่ก็คือเรื่องราวของฉัน

เมื่อพ่อแม่ของฉัน ซึ่งบังเอิญทำงานที่เดียวกัน ต้องย้ายไปทำงานที่อื่น เราจึงถูกบังคับให้ย้ายไปอยู่ต่างเมือง ฉันรู้เลยว่าชีวิตของฉันจะต้องยุ่งยากมากขึ้น ฉันต้องจากเพื่อนรักและแฟนหนุ่มชื่อนิกที่อยู่ที่นี่ ในเมืองเก่าและโรงเรียนเก่าของฉัน ใช่ ฉันรู้ นี่มันเรื่องน้ำเน่าที่ฟังกันจนเบื่อแล้ว แต่ฉันคิดว่าช่วงเวลานั้นที่เราอยู่ด้วยกันมีความหมายมากจริง ๆ โดยเฉพาะกับข้อเท็จจริงแสนพิเศษที่ว่าเรามีชื่อเหมือนกัน ฮ่าๆๆ เอาเถอะ ฉันต้องย้ายมา และเขายังโศกเศร้าเสียใจมากจนกลายเป็นคนขี้หึงสุดขีด ส่งข้อความถามฉันแทบจะทุกฝีก้าวอยู่ตลอดเวลาว่าฉันทำอะไร ฉันกลัวการเปลี่ยนสภาพแวดล้อมมากจริง ๆ เพราะโรงเรียนมัธยมปลายแห่งใหม่ ฉันยังไม่มีเพื่อนและอะไร ๆ เลย แต่หนึ่งในเพื่อนสาวของฉันที่ชื่อเจสส์ก็ช่วยชีวิตฉันไว้ ครั้งหนึ่งเธอแนะนำฉันให้เพื่อนคนหนึ่งในค่ายดนตรีช่วงฤดูร้อนได้รู้จัก – เขาชื่อร็อดเจอร์ ฉันรู้ว่าเขาอยู่ในเมืองที่ฉันจะย้ายไปเช่นกัน ฉันไม่ใช่ผู้หญิงประเภทที่จะเรียกเด็กผู้ชายด้วยชื่อจริงและขอให้พาออกไปไหนมาไหน แต่ตอนนั้นฉันใช้เวลาอย่างโดดเดี่ยวและติดขัดในเมืองใหญ่ไปสองอาทิตย์แล้ว ฉันเลยต้องตัดสินใจเสี่ยงดู

ฉันจะพูดยังไงดี? ร็อดเจอร์ทำให้ฉันหัวเราะตลอดเวลา และพาฉันไปสถานที่ที่น่าสนใจมากมาย อย่างแกลเลอรี่ศิลปะ และร้านกาแฟที่ฉันได้ลองชิมไอศกรีมที่อร่อยที่สุดตั้งแต่ที่เคยทานมา เขาอายุมากกว่าฉันนิดหน่อยและดูดีมาก ดังนั้นพอถึงจุดหนึ่งฉันเลยพบว่าฉันสนใจเขา หมายความว่า ใช่ ฉันรู้ว่าฉันมีนิก และฉันก็ไม่ได้อยากเลิกกับเขา ระหว่างฉันและร็อดเจอร์ก็เป็นแค่จีบกันเฉย ๆ โดยไม่มีอะไรมากกว่านั้น จนกระทั่งเขาพาฉันไปที่งานปาร์ตี้ครั้งหนึ่ง