ไงทุกคน! ผมชื่อแดเนียล ผมอายุสิบหกปีและผม...เอ่อ คุณคงจะเข้าใจทุกอย่างเมื่อคุณได้ฟังเรื่องราวของผม ผมกำลังเรียนอยู่ที่สถาบันแห่งหนึ่ง - ซึ่งเป็นโรงเรียนประจำชายล้วนที่มีชื่อเสียง เรื่องที่ผมจะเล่าให้คุณฟังเริ่มต้นขึ้นเมื่อมีเด็กใหม่คนหนึ่งเข้ามาเรียนกับเรา ในตอนนั้น ผมยังไม่มีรูมเมท คุณครูจึงจัดให้เขาอยู่ห้องเดียวกันกับผม มันทำให้ผมผิดหวังมาก แต่เด็กใหม่คนนี้ มิเกล กลายเป็นเพื่อนร่วมห้องที่สุดยอด: เขาปฏิบัติตัวสุภาพและมีมารยาทดี จริง ๆ แล้วเขาก็เท่ใช้ได้เลย: เขาทำทุกอย่างพร้อมกันได้อย่างดีเยี่ยม

แต่เมื่อเขาเริ่มพูดคุยกับเพื่อนคนอื่น ๆ ผมก็ต้องตกตะลึงอย่างมาก สาว ๆ คือหัวข้อสุดโปรดของมิเกล ไม่ใช่แค่เรื่องสาว ๆ ทั่วไปนะ - เขาพูดถึงสาว ๆ ที่พากันหลงรักเขา, เรื่องที่หักอกสาว ๆ และเรื่องที่สาว ๆ แทบจะตบตีกันเพื่อแย่งเขาอยู่เป็นประจำ เขาไม่แยแสเรื่องพวกนั้นเลยสักนิดและผมรู้สึกละอายแทนเขามาก ๆ แต่ในเรื่องอื่น ๆ นั้นเขาเพอร์เฟ็ค แล้วเราก็กลายมาเป็นเพื่อนรักกัน - พวกเราไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ เว้นแต่การไปเข้าร่วมกลุ่มที่มิเกลมักพูดเรื่องตลกเกี่ยวกับ “ยัยพวกโง่คลั่งรัก” ซึ่งเป็นคำที่เขาใช้เรียกพวกเธอ เขายังอ่านข้อความจากแฟนสาวคนล่าสุดให้เพื่อน ๆ ฟังออกมาดัง ๆ เพื่อเรียกเสียงหัวเราะจากกลุ่มคนที่อยู่รายล้อม ผมไม่ขอมีส่วนร่วมด้วยในเรื่องนี้ แต่นี่ไม่ใช่ปัญหา - เพราะมิเกลกับผมยังคงเป็นเพื่อนกัน

แต่แล้วปัญหาหนึ่งก็เกิดขึ้นอย่างไม่คาดคิด ผมรู้ตัวว่าผมตกหลุมรักรูมเมทเข้าแล้วและผมก็ไม่ควรเปิดเผยความรู้สึกที่แท้จริงออกไป - เพราะมันชัดซะยิ่งกว่าชัดซะอีกว่ามิเกลสนใจแต่สาว ๆ ดังนั้นผมเลยพยายามรักษาระยะห่างจากเขา แต่ผมก็ตระหนักได้ว่าตัวผมนั้นเป็นเหมือนกับเงาตามตัวของเขา - เรามีตารางเรียนเหมือนกัน เรียนคาบเดียวกันและเล่นกีฬาเหมือนกันอีก แถมมิเกลยังเริ่มเปิดใจกับผมมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเราพูดคุยกัน ครั้งหนึ่งเขาบอกผมว่าพ่อของเขาเป็นคนส่งเขามาเรียนที่สถาบันแห่งนี้ ทั้ง ๆ ที่เขาไม่ยอม เขาบ่นถึงปัญหากับแฟนสาวของเขาด้วยน้ำเสียงที่แตกต่างจากการคุยโม้ต่อหน้าเพื่อนคนอื่นอย่างมาก ครั้งหนึ่งเขาสารภาพว่า เขาคิดถึงหมาของเขามาก ผมลำบากใจมาก ผมแสร้งเป็นเพื่อนที่ดีเพื่อเขา แต่ผมต้องรู้สึกเดียวดายกับความรู้สึกแท้จริงที่มีต่อมิเกลและผมก็ถูกมันเข้าครอบงำ