หลังจากการทดสอบ เรารอผลการตรวจอยู่ที่โถงทางเดิน ผมเห็นว่าแม่ของผมดูวิตกกังวลอย่างมาก ในตามีน้ำเอ่อคลอ ผมสับสนนิดหน่อย แต่แม่ผมเล่าให้ฟังว่า เมื่อหลายปีที่แล้ว พ่อผมต้องเข้ารับการผ่าตัด และเขาก็ต้องต่อสู้กับโรคร้ายหมอบอกว่าพ่อผมมีเวลาในชีวิตเหลืออีกเพียงแค่สองปี และเขาต้องการเหลือบางสิ่งบางอย่างทิ้งไว้ ปีถัดมาผมจึงถือกำเนิด และหลังจากนั้นหนึ่งปี พ่อก็เสียชีวิต แม่ของผมเคยบอกว่าผมเหมือนพ่อมาก แต่ผมจำเขาไม่ได้เลย...*ถอนหายใจ* เรื่องนี้ไม่ได้ทำให้อะไร ๆ ง่ายขึ้นเลย ผมอยากทำให้แม่รู้สึกดีขึ้น และบอกแม่ว่าผมไม่มีทางเป็นมะเร็ง และเราจะได้รู้แน่ ๆ ในอีกไม่นานนี้เอง แต่ปรากฎว่าผมคิดผิด หมอเรียกเราเข้าไปคุย และเรามีข่าวร้ายอย่างมาก เขาเอารูปสมองของผมให้ดู และชี้ให้ดูจุดเล็ก ๆ ที่สว่างจุดหนึ่ง เขาบอกว่านั่นเป็นเนื้องอก จากนั้นหมอจึงถามผมว่า มีคนในครอบครัวคนไหนเป็นมะเร็งแบบนี้ไหม เพราะผมมีแนวโน้มจะเป็นเช่นกัน และเนื้องอกนี้อาจเป็นอันตรายได้ ตอนนี้มันมีขนาดเล็กมาก และต้องได้รับการผ่าตัดออก ไม่นานหลังจากนั้นก็จะดีขึ้น แต่ผมสาบานกับพวกคุณได้เลย ผมมองไม่เห็นอะไรสักนิด ดังนั้นก็เลยปฏิเสธที่จะเชื่อว่าผมเป็นมะเร็ง

จุดที่ว่านี้เล็กมากเสียจนหมออาจจะสับสนกับอะไรก็ได้! ในตอนนั้น ทุกอย่างชัดเจนอย่างมากสำหรับผม - หมอคนนี้วินิจฉัยผิด และเราก็แค่ต้องไปตรวจที่โรงพยาบาลอื่น และพวกเขาก็จะให้ยาแก้ปวดไมเกรนกับผม แม่ผมขอร้องให้ผมเริ่มทำการรักษาให้เร็วกว่านี้ แต่ผมโตพอที่จะตัดสินใจเองได้แล้ว หลังผ่านไปอีกสัปดาห์ที่ผมเอาแต่ทานยาแก้ปวด และพยายามโน้มน้าวให้แม่เชื่อว่าผมดีขึ้น เพื่อที่แม่จะได้ไม่ต้องกังวล แต่พอถึงจุดหนึ่ง ผมก็สังเกตเห็นว่าสายตาของผมย่ำแย่ลง และผมก็เริ่มกลัว ดูเหมือนหมอจะพูดถูก ผมทำเอ็มอาร์ไออีกครั้ง และตอนนี้ก็เห็นชัดแล้ว – เนื้องอกในสมองของผมนั่น ไม่ต้องสงสัยเลยว่าผมเป็นมะเร็งสมองแน่แล้ว นี่จึงเป็นการสิ้นสุดการทำใจยอมรับความจริงขั้นแรก - นั่นคือเลิกปฏิเสธ และอะไร ๆ ก็เริ่มเลวร้ายยิ่งขึ้น