ไง ฉันชื่อนอร่า ฉันอายุ 17 ปี และ คือว่า...แม่ของฉันต้องต่อสู้กับการชอบเก็บของมานานกว่า 5 ปีแล้ว ถึงพูดอย่างนี้แล้วจะฟังเหมือนไม่มีอะไรเลย แต่เชื่อฉันเถอะว่า...ไม่ใช่แบบนั้นหรอก ทั้งหมดเริ่มขึ้นเมื่อ 5 ปีที่แล้วเมื่อฉันอายุ 12 ปี และเคเลบน้องชายของฉันอายุ 8 ปี ในปีนั้น...พ่อของเราเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็ง และ...ขอบอกตามตรงเลยนะว่า นี่เป็นช่วงที่ยากลำบากอย่างมากของทุกคน โดยเฉพาะแม่ของฉัน แม่เริ่มเก็บข้าวของทุกอย่างในบ้าน จนบ้านของเราสกปรกและดูโทรมไปหมดเสียจน “เป็นไปไม่ได้เลย” ที่จะเดินไปไหนมาไหนโดยไม่สวมรองเท้าแตะ คุณไม่สวมรองเท้าแค่ไม่กี่นาทีเท่านั้นแหละ เท้าของเราก็จะดำปี๋สกปรกไปหมด

ห้องทุกห้องเต็มไปด้วยกล่อง หนังสือพิมพ์ เสื้อผ้า รองเท้า และเฟอร์นิเจอร์ เรื่องนี้บ้าบอสุด ๆ เสียจนเรามีพื้นที่เล็ก ๆ เท่านั้นให้เดินไปไหนมาไหน และถึงจะเป็นส่วนที่เราเดินไปไหนได้ก็ยังมีแต่ข้าวของกองเต็มพื้น แล้วแม่ของฉันก็ยังเอาข้าวของกลับมาเพิ่มในบ้านมากขึ้นเรื่อย ๆ อยู่เสมอ ครัวของเราเต็มไปด้วยเครื่องครัว และจานที่ไม่ได้ล้าง ซึ่งแม่ของฉันแค่สั่งอะไรสักอย่างมาเพื่อที่เราจะได้ไม่ต้องทำความสะอาดเองทีหลัง เรื่องที่แย่ที่สุดคือ “แมลง” และ...สิ่งมีชีวิตอื่น ๆ เราเจอแมลงสาบ หนูบ้าน หนูท่ออยู่ตลอด ในสายตาโลกภายนอกเราเป็นครอบครัวปกติธรรมดา แต่แน่ละว่าแม่ฉันไม่ยอมให้ใครเข้ามาในบ้าน เพื่อเห็นว่าที่จริงแล้วเราเป็นยังไงหรอก ฉันไม่อาจทนรอให้อายุครบ 18 ปีได้แล้ว เพื่อที่ว่าฉันจะได้ออกจากบ้านไปเรียนต่อที่ไหนสักแห่ง แต่ฉันรู้ว่าฉันทำไม่ได้...เพราะน้องชายของฉัน

อย่างที่คุณเห็น การอยู่ในสภาพแบบนั้นส่งผลต่อเขาเลวร้ายยิ่งกว่าที่มีกับฉัน เขาป่วย “อยู่เสมอ” และแพ้โน่นนี่เต็มไปหมด ไม่มีวันไหนเลยที่เขาไม่จามติดต่อกันนาน ๆ ฉันไม่อาจปล่อยเขาไว้แบบนั้นได้ และใช่ แม่ของฉันก็เช่นกัน ทุกครั้งที่ฉันพยายามจะบอกให้แม่โยนอะไรสักอย่างทิ้งไปบ้าง แม่จะพยายามอ้างว่าทุกอย่างนั้น “สำคัญ” มากแค่ไหน โอ อย่าโยนนิตยสารเก่านั้นทิ้งไปนะ แม่ยังอ่านไม่จบ อย่าโยนกล่องนั้นออกไป เราอาจต้องใช้ก็ได้! ฉันไม่อาจปล่อยให้ตัวฉันและเคเลบอยู่ในที่แบบนั้นได้อีกต่อไป ดังนั้นในสัปดาห์หนึ่งเมื่อแม่ฉันไปพักผ่อนระยะสั้น และเราต้องไปอยู่ที่บ้านของป้าโรส เราตัดสินใจทำความสะอาดบ้านของเรา ป้าโรสช่วยเราจ้างคนทำความสะอาดและคนย้ายของมา และกว่าสัปดาห์ผ่านไป เราเพิ่งทำความสะอาดได้จริง ๆ แค่...สองห้อง ใช่ ห้องพวกนั้น มีของเยอะแยะเต็มไปหมด! ขนาดที่ว่าสัปดาห์เดียวไม่อาจทำความสะอาดให้เสร็จหมดได้ ฉันไม่ได้คิดเลยว่าปฏิกิริยาของแม่ฉันเมื่อกลับมาถึงบ้าน...