ไง พวกคุณ ผมชื่อนิค ผมคิดว่าผมมีเรื่องราวมากมายที่จะเล่า ในเมื่อผมมักเจอกับปัญหายุ่งยากอยู่เสมอ ส่วนใหญ่ปัญหาเหล่านั้นไม่มีแก่นสารอะไรและโง่เง่าเอามาก ๆ บางครั้งยังตลกด้วยซ้ำ แต่เรื่องหนึ่งที่ผมกำลังจะบอกคุณ คือจุดที่ทุกอย่างเป็นไปอย่างเลวร้ายมาก ๆ บางครั้งคุณอาจบอกก็ได้ว่าผมสมควรโดนแล้ว แต่ถ้าเป็นแบบนั้น ผมไม่สนหรอกนะว่าคุณจะคิดยังไง แล้วนี่ก็คือเรื่องราวที่เกิดขึ้น

ผมบอกคุณได้เลยว่า ผมไม่เคย และไม่แม้แต่จะถูกเรียกว่าเป็นคน “ดี” อย่างน้อยพ่อแม่ผมก็เป็นคนพูดแบบนี้ เพราะผมก่อปัญหาให้พวกเขามาตลอดหลายปี พวกเขาทำงานหนักมาก ดังนั้นเราก็เลยไม่ค่อยมีเวลาอยู่ด้วยกันเท่าไหร่ แต่ก็นั่นแหละ ผมก็ไม่ได้ต้องการพวกเขาเหมือนกัน ผมแค่ใช้ชีวิตอย่างที่ตัวเองต้องการ และทุกคนก็เกลียดที่ผมเป็นผม นั่นแหละ ทุกครั้งที่ผมทะเลาะกับพ่อแม่ พวกเขาจะเอาแต่พูดเรื่องเดิม ๆ ซ้ำซาก ประเภท ผมไม่เรียนหนังสือ ทำข้าวของเสียดาย ทำตัวก้าวร้าวหยาบคาย ผมเกลียดที่เป็นแบบนี้ ไม่ใช่แค่พ่อแม่ผม – แต่ครูผม ลุง ป้า และผู้ใหญ่คนไหน ๆ ที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับชีวิตผมเลยก็ด้วยเช่นกัน

ถึงอย่างนั้น เรื่องที่ว่านี้เกิดขึ้นในเดือนพฤษภาคม พ่อของผมได้รับโทรศัพท์อีกสายจากโรงเรียน เรื่องที่ผมทำตัวไม่ได้เรื่อง โง่เง่า และโมโหร้าย ผมหมายถึง - โมโหร้ายจริง ๆ ถ้าผมออกจากบ้านในวันสุดสัปดาห์ เว้นแต่จะเกิดไฟไหม้หรืออะไรทำนองนั้น หรือเปิดเครื่องเล่นเพลย์สเตชั่น หรือทำอะไรอย่างอื่นที่ทำให้วอกแวกไม่อ่านหนังสือ ผมจะไม่ได้ไปอยู่กับเคฟ พี่ชายของผมช่วงปิดเทอมหน้าร้อน และนี่ก็คือสิ่งที่ผมรอคอยเพียงอย่างเดียว เขาอยู่ห่างออกไปสามร้อยไมล์ และโดยทั่วไปก็คือคนคนเดียวจริง ๆ ที่ไม่ได้เรียกผมว่าไอ้โง่อยู่ตลอดเวลา เราสนุกกันมาก เล่นฟีฟ่า ไปตกปลา และใช้เวลาด้วยกัน นั่นคือช่วงเวลาที่ดีที่สุดของปีเลย และถ้าพ่อแม่บอกว่าให้ผมอยู่บ้าน - ผมก็ต้องอยู่จริง ๆ ดังนั้นผมจึงไม่อาจก่อเรื่องอะไรได้เด็ดขาด