สวัสดียามบ่ายนะ! ฉันชื่อมาร์ช่า ฉันอายุ 14 ขวบและฉันก็มีความผิดโทษฐานที่ฉันเป็นเด็กวัยรุ่นเกเร ฉันเคยคิดว่าคุณย่าของฉันไม่ได้รักฉันสักเท่าไหร่ ซึ่งฉันก็ไม่ได้รักเธอกลับ แต่ในตอนนี้เธอเสียไปแล้วฉันก็พบว่าน่าเศร้าที่ฉันคิดผิดไปเองและฉันก็รู้สึกอยากจะเล่าเรื่องนี้ให้ใครสักคนฟัง ทุกอย่างเริ่มประมาณเกือบสองปีที่แล้ว ในตอนที่พ่อกับแม่หย่ากัน เป็นแม่ของฉันเองที่ขนของหนีจากพ่อไปอยู่กับผู้ชายคนอื่น ซึ่งก็ชัดเจนว่าแม่ไม่ได้วางแผนจะพาฉันไปด้วยเลย เพราะว่าฉันต้องอยู่กับพ่อ แล้วพ่อก็เป็นคนชอบทำงานมากกว่าชอบที่จะมาเป็นพ่อคน ฉันก็เลยต้องย้ายไปอยู่กับแม่ของเขา คุณย่าแอน

เธอเป็นคนขี้โมโหง่ายอยู่แล้ว พวกเราก็เข้ากันไม่ได้เหมือนน้ำมันกับน้ำ ยกตัวอย่างนะ เวลาที่ฉันอยากจะไปหาเพื่อนของฉัน ย่าก็มักจะหางานบ้านให้ฉันทำแทน แล้วถ้าฉันตัดสินใจไม่ทำมันในตอนนั้น ย่าก็จะกักบริเวณฉันโดยการปิดสัญญาณอินเทอร์เน็ตไม่ให้ฉันใช้ และมีอยู่ครั้งหนึ่งนะ ย่าตีฉันที่ข้อมือเพราะเธอบอกว่า ฉันมีท่าทางที่แปลกประหลาดเวลากำลังล้างจาน รอยแดงพวกนี้ที่ย่าทำมันอยู่นานถึงสามวันเลยทีเดียว แน่นอน ฉันบ่นเรื่องของย่าให้พ่อฟัง แต่เขาก็ไม่ได้แคร์ฉันเท่าไหร่เลย แต่ก็มีช่วงเวลาหนึ่ง… ที่เป็นจุดเปลี่ยนในความสัมพันธ์ของพวกเรา ให้ตายเถอะ ในตอนนี้มันช่างพูดยากเหลือเกิน ฉันรู้ว่าคุณย่าแอนรู้สึกหงุดหงิดทุกครั้งที่เห็นตัวประหลาด อย่างผู้ชายที่ทำผมทรงโมฮอว์ก หรือผู้หญิงที่เจาะใบหน้า ก็เลยมีวันหนึ่งหลังจากที่เธอเทศนาสอนฉันเรื่องที่ฉันควรจะทำตัวให้ดีขึ้น ฉันก็ตัดสินใจที่จะเอาคืนซะบ้าง

ฉันตัดผมฉันออกหมดเลยและย้อมเป็นสีชมพู ซึ่งฉันรู้ว่าจะทำให้คุณย่าแอนโมโหสุด ๆ แน่นอน คุณต้องเห็นตอนที่เธอเห็นฉันกลับบ้านมากับลุคใหม่ของฉัน ขณะที่เธอกำลังมีเพื่อน ๆ เป็นแขกมาที่บ้าน เธอไม่สามารถตะโกนว่าฉันหรือทำอะไรต่อหน้าคนอื่นได้ แต่เธอมองฉันด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความโกรธและความผิดหวังที่เธอมีต่อฉันในเวลานั้น ฉันรู้ว่าฉันจะต้องถูกลงโทษและกักบริเวณอย่างหนัก แต่มันก็เป็นความเสียสละที่คุ้มค่า ย่าจะต้องอับอายต่อหน้าคนอื่นที่มีหลานสาวเป็นตัวประหลาดฉันคิดว่านะ