สวัสดี ฉันชื่อโอฟีเลีย ฉันอายุ 15 ปีและอาศัยอยู่ที่นิวยอร์ก เรื่องราวที่คุณกำลังจะได้ยินอาจดูแปลก ๆ และน่าขยะแขยงนิดหน่อย แต่ฉันแน่ใจว่าพวกคุณบางคนจะเข้าใจสิ่งที่ฉันได้ประสบ เรื่องของเรื่องคือ พ่อแม่ของฉันให้พวกเรากินของที่อยู่ในถังขยะ อาหารส่วนใหญ่ที่เรากินและสิ่งที่เราใช้ในชีวิตประจำวันมาจากที่ทิ้งขยะ ใช่ คุณเข้าใจถูกแล้ว เราใช้ของที่ถูกทิ้งและเรา..ก็กินมันด้วย ฉันคงจะพูดข้ามไปหน่อย แต่มันเป็นใจความหลัก และเรื่องนี้ดำเนินมาเป็นเวลาหลายปีแล้ว

พวกเราไม่ใช่คนไร้บ้านหรืออะไรทำนองนั้นหรอกนะ เราไม่ได้จนด้วยซ้ำ แต่เราก็ไม่ได้รวย เราอาศัยอยู่ในอพาร์ตเมนต์ในบรู๊คลินและที่ฉันพูดว่า “เรา” ฉันหมายถึงพ่อแม่ของฉัน จีน่ากับไมค์ เดเรค น้องชายของฉันและฉัน และเพื่อให้คุณเข้าใจเรื่องนี้ ฉันต้องเล่าให้คุณฟังเกี่ยวกับพ่อแม่ของฉันก่อน พวกเขาทั้งสองเป็นศิลปินที่ทำตั้งแต่วาดภาพไปจนถึงศิลปะการแสดง บางครั้งพวกเขาก็จะเปิดการแสดงเพื่อเงิน แต่โดยทั่วไปชีวิตของพวกเขาวนเวียนอยู่กับศิลปะเป็นส่วนใหญ่ แม่เติบโตในครอบครัวนิวยอร์กที่รวยมากและสามารถซื้อทุกอย่างได้ แต่น่าเสียดายที่นั่นแหละสิ่งที่ทำให้แม่เป็นแม่ในตอนนี้ พ่อแม่ยังกระตือรือร้นทั้งในทางสังคมและการเมือง ฉันยังจำได้ว่าได้ไปชุมนุมและประท้วงกับทั้งพวกเขาตั้งแต่ฉันยังเป็นเด็กน้อย และฉันบอกได้เลยว่าพ่อแม่จริงจังในการทำให้โลกของเราดีขึ้นไม่ว่าจะต้องทำอะไรก็ตาม กิจกรรมที่สำคัญมากของพวกเขาคือฟรีแกน

ส่วนใหญ่พ่อแม่จะออกไปหาอาหารด้วยตัวเองและมีแค่ไม่กี่ครั้งที่พวกเราจะต้องออกไปด้วย แค่จะพูดให้เข้าใจนะ ในแง่อื่นเราก็เป็นครอบครัวธรรมดาทั่วไป เราอยู่ในอพาร์ตเมนต์ที่พ่อแม่ของแม่ทิ้งไว้ให้ ฉันไปโรงเรียนธรรมดาและฉันก็ได้เงินค่าขนมด้วย ที่โรงเรียนเป็นที่ที่เรื่องราวทั้งหมดเกิดขึ้น ฉันมีเพื่อนร่วมชั้นชื่อบิลและเขานิสัยแย่มาก ๆ เขาอยู่ห่างออกไปไม่กี่บล็อกจากเรา แต่โชคดีที่ครอบครัวของเรายังไม่เคยเจอกัน วันหนึ่งเขามาที่โรงเรียนและบอกทุกคนว่าเขาเห็นพ่อแม่ของฉันที่ที่ทิ้งขยะใกล้บ้านของเขาและอย่างที่คุณก็รู้ มันคงเป็นเรื่องจริง แต่แหงล่ะ ฉันอายและปฏิเสธทุกอย่างและเริ่มพูดว่าเขาน่าจะจำผิด อะไรทำนองนั้นแหละ แต่มันก็ไม่ได้หยุดเขา เป็นเวลาสามสี่สัปดาห์ที่ฉันได้ยินเรื่องตลกว่าครอบครัวของฉันใช้ชีวิตอยู่ได้ด้วยของจากที่ทิ้งขยะ และเมื่อผ่านไปหนึ่งเดือน เรื่องที่ทิ้งขยะทั้งหมดก็ถูกลืมไปและทุกอย่างกลับไปเป็นปกติอีกครั้ง จนกระทั่งวันนี้