ไง ทุกคน! ผมพนันได้เลยว่าพวกคุณทุกคนต้องเคยถูกปฏิเสธมาก่อนหรือบางทีคุณอาจเคยได้ยินคำพูดเช่น "ขอโทษด้วย แต่คุณไม่ดีพอ" ผมรู้ว่ามันบั่นทอนจิตใจ และมีคนมากมายที่รู้สึกสิ้นหวังเมื่อได้ยินคำตอบว่า "ไม่" แต่ผมไม่อยากให้คุณเป็นเหมือนอย่างพวกเขา เพราะงั้นผมถึงจะเล่าเรื่องของผมให้คุณฟัง เพื่อให้คุณเชื่อว่าไม่มีอะไรในโลกที่หยุดคุณจากการประสบความสำเร็จได้นอกจากตัวคุณเอง ชีวิตของผมเริ่มต้นขึ้นเมื่อหลายปีมาแล้วในประเทศจีน ผมเป็นลูกคนที่สองในบรรดาพี่น้องสามคน ในตอนนั้นทั้งประเทศกำลังประสบกับช่วงเวลาที่ลำบาก รวมทั้งครอบครัวของผมด้วย พ่อและแม่เป็นนักเล่าเรื่องผ่านดนตรีและหาเงินจากการสอนคนให้เล่นเครื่องดนตรีประจำชาติ แน่นอนว่ามันไม่ได้เงินมากนัก คุณรู้มั้ยว่าเราไม่ถูกนับรวมเป็นชนชั้นกลางด้วยซ้ำ แต่ชีวิตก็งี้

และแล้วเนื่องจากเรื่องทางการเมืองอันซับซ้อนทำให้ประเทศบ้านเกิดของผมเปลี่ยนไป เมืองเล็ก ๆ ที่ผมเคยจับจิ้งหรีดมาเล่นเป็นงานอดิเรกเริ่มเป็นแหล่งท่องเที่ยวที่มีนักท่องเที่ยวจากทั่วโลกมาเยี่ยมเยือน ผมทึ่งกับความหลากหลายของผู้คนจากวัฒนธรรมและประเทศต่าง ๆ และผมคิดว่าสักวันหนึ่งผมจะท่องเที่ยวแบบพวกเขาเพื่อดูโลกบ้าง แต่มันก็มีปัญหาใหญ่อยู่ อืม แหงล่ะว่า ยกเว้นเรื่องเงิน นักท่องเที่ยวเหล่านั้นพูดภาษาอังกฤษและผมพูดไม่ได้ ผมก็ไม่แน่ใจว่าเพราะอะไรแต่ในตอนนั้นทั้งที่ผมยังเป็นเด็ก แต่ผมกลับมั่นใจว่าการรู้ภาษาอังกฤษจะเปิดโอกาสมากมายให้กับผม แต่ในโรงเรียนของผมไม่ได้สอนภาษาอังกฤษ และแน่นอนว่าพ่อแม่ก็จ่ายค่าจ้างติวเตอร์ไม่ไหว แต่ผมก็พบวิธีการเรียนด้วยตัวเอง ผมเริ่มฟังวิทยุรายการของบีบีซีและเดอะวอยซ์ออฟอเมริกาทุกวัน ตอนสองถึงสามทุ่ม ผมสนุกกับการฟังเสียงของผู้ประกาศข่าวและพยายามเลียนแบบ

แต่ในขณะเดียวกัน ผมไม่สามารถเก่งภาษาอังกฤษได้ถ้าไม่ฝึกพูด คุณก็รู้ แต่ก็ไม่มีใครใกล้ ๆ ที่ผมจะฝึกพูดภาษาอังกฤษด้วยได้และทำให้มันยากขึ้นไปอีก แต่ไม่ว่าใครก็ตามที่ได้ตั้งเป้าหมายไว้ จะหาหนทางไปสู่เป้าหมายได้ในที่สุด มันมีโรงแรมที่มีนักท่องเที่ยวจากทั่วโลกเข้าพักห่างจากบ้านของผม 40 นาทีถ้าคุณปั่นจักรยานไปและผมก็ไป ทุกวันจริง ๆ ไม่ว่าอากาศจะเป็นยังไงก็ตามผมก็ยังไป และผมให้บริการเป็นไกด์เล่าเรื่องราวของเมืองและประเทศนี้ให้นักท่องเที่ยวเหล่านั้นฟัง ผมสนุกกับประสบการณ์นั้นมากและผมก็ทำให้ฟรี ๆ เป็นเวลาหลายปี แต่ผมไม่เคยประสบความสำเร็จในชั้นเรียนเลย สำหรับผมการเรียนนั้นยากมากจนทำให้ผมสอบตกในการสอบปลายภาคถึงสองรอบทั้งตอนเรียนประถมและมัธยมต้น ผมสงสัยว่าผมโง่ที่สุดในชั้นเรียนหรือเปล่า ผมคิดว่าเป็นเพราะผมไม่มีเป้าหมายการเรียนที่ชัดเจน แต่การหมกมุ่นในการเรียนภาษาอังกฤษของผมให้แรงบันดาลใจกับผม