สวัสดี ฉันคือลูซี่. ชีวิตฉันไปๆ มาๆ ระหว่างสองบ้าน แต่ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะกลายเป็นลูกจ้างในบ้านหลังหนึ่ง. และเรื่องนี้ก็ทำให้ฉันรู้สึกเหนื่อยหน่ายอยู่เสมอ.

พ่อแม่ฉันหย่ากันนานแล้ว. ฉันและพี่สาวอยู่กับแม่ตามการตัดสินของศาล แต่พ่อของฉันก็ได้รับอนุญาตให้ใช้เวลาอยู่กับพวกเราทั้งคู่มากๆ ได้. นั่นจึงเป็นสาเหตุที่เราเคยชินกับการใช้ชีวิตแบบ ครึ่งหนึ่งของวันหยุดสุดสัปดาห์หรือเทศกาล ใช้เวลาอยู่ที่บ้านของพ่อ. ฉันรักพวกท่านทั้งคู่เท่ากัน แต่พูดตรงๆ แล้ว พ่อฉันค่อนข้างอารมณ์ร้าย. บางวันเขาจะตะโกนใส่และลงโทษฉันกับพี่สาว ไม่ว่าเรื่องที่เราทำผิดจะเล็กน้อยแค่ไหน. ฉันจะยกตัวอย่างให้ฟังแบบเร็วๆ สักเรื่อง. ครั้งหนึ่งเราใช้เวลาในวันฮัลโลวีนกับพ่อ. เราทำชุดกันทั้งวันและหิวมาก. ในตู้เย็นแทบไม่มีอะไรกิน แอนนี่พี่สาวของฉันจึงตกลงว่าจะสั่งพิซซ่า. เธอถามพ่อว่า ได้ไหมค่ะ แต่เขาปฏิเสธอย่างไม่มีเหตุผล. เขาเสนอว่า เราควรทำอาหารอะไรสักอย่างทานกันเอง แต่เราไม่อยากทำ และกำลังอยากกินพิซซ่า โดยเฉพาะวันนี้ที่เป็นวันหยุด. เท่านั้นเองพ่อก็โกรธจนคลั่ง. เขาตะโกนใส่เราและขังเราไว้ในห้อง โดยไม่ให้ทานข้าวเย็น และแน่นอนว่าไม่มีการออกไปเล่นทริคแอนด์ทรีต. จากนั้นเราต้องทนหิวอยู่อย่างนั้นและโมโหมากจนกระทั่งวันรุ่งขึ้น. ตั้งแต่ตอนนั้นทั้งฉันและแอนนี่ก็ไม่ใช่แฟนคลับของวันฮัลโลวีนอีกต่อไป...