สวัสดีฉันชื่อนีล ไม่นานมานี้ฉันได้ถูกกล่าวหาว่าขโมยเงินในโรงเรียน  ฉันเป็นผู้บริสุทธิ์นะ แต่ว่าไม่มีใครเชื่อฉันเลย ฉันก่อปัญหามากมาย พวกอาจารย์ก็รู้เรื่องนี้และพวกเขาก็ไม่ค่อยชอบหน้าฉันเท่าไหร่ พวกเขาเรียกผู้ปกครองของฉันมาพบบ่อยๆ แต่พ่อแม่ของฉันก็ไม่ได้สนใจอะไร อยู่มาวันหนึ่งครูของเราก็เรียกให้ฉันเข้าไปพบที่ห้องของเธอและบอกฉันว่า “เอาล่ะนีล ครูรู้ความจริงแล้วนะ บอกครูมาเถอะว่ามันอยู่ที่ไหน” ฉันก็แบบว่า “ครูกำลังพูดถึงเรื่องอะไรเหรอครับ?” คุณครูยังคงจ้องมองฉันอย่างจริงจัง หลังจากความเงียบที่น่าอึดอัดสักพักผ่านไป เธอก็บอกฉันว่า “ครูรู้นะว่าเธอเอาเงินสำหรับการไปทัศนศึกษาของเราไปจากโต๊ะ ถ้าเธอคือเงินนั้นมาล่ะก็ ครูจะไม่ทำให้เธอเดือดร้อนเลย ครูสัญญา”

ฉันไม่รู้ว่าจะพูดยังไง อันที่จริงแล้วชั้นเรียนของรุ่นน้องเราเก็บรวบรวมเงินสำหรับไปทัศนศึกษากันและครูของเราก็วางมันไว้บนโต๊ะของเธออย่างเปิดเผยและวันหนึ่งเงินนั่นก็หายไป ฉันโกรธมากเพราะฉันถูกปรักปรำจึงได้ขึ้นเสียงไปว่า “ผมไม่ได้เอาเงินนั่นไป ผมไม่เคยแตะต้องมันด้วยซ้ำ!” ครูถอนหายใจและพูดว่า “พวกเราทุกคนรู้ว่าเป็นเธอนีล จะเป็นใครอื่นไปได้ล่ะ?” วันต่อมาฉันถูกเรียกตัวไปที่ห้องทำงานของอาจารย์ใหญ่ ฉันไปที่นั่นและฉันก็ต้องประหลาดใจว่า อาจารย์ใหญ่กำลังรอฉันอยู่กับครูอีกสองคนและหนึ่งในนั้นก็เป็นคนเดียวกับที่กล่าวหาฉันว่าขโมยเงินไป ฉันโกรธมากและเริ่มพูดคุยกับพวกเขาด้วยอารมณ์เกรี้ยวกราด

พวกเขาบอกว่าพวกเขารู้ว่าฉันเป็นคนทำ และมันไม่เป็นไรเพราะฉันมีปัญหาที่บ้านและฉันต้องการเงิน พวกเขาพยายามแสดงออกว่า “เข้าใจ” ฉัน แต่ฉันก็ยังคงยืนยังว่าฉันไม่ได้ทำ ฉันไม่เคยแม้แต่จะแตะต้องเงินนั้น [มีความผิด] แต่พวกเขาก็ยังคงกดดันฉันต่อไป ฉันถามว่าพวกเขาว่ามีหลักฐานอะไรมายืนยัน นอกเหนือจาก "กิติศัพท์" ของฉัน