ไง ฉันชื่อซินเธีย. ฉันอายุ 13 ปี ปัจจุบันอาศัยอยู่กับพ่อและแม่. อืม หมายถึง จนกระทั่งเมื่อไม่นานมานี้น่ะนะ. แม่ของฉันท้อง และไม่นานก็จะให้กำเนิดน้องชาย. ไม่...ไม่ใช่แบบนั้นเสียทีเดียว. โอ้. ยังไงให้ฉันเล่าใหม่ตั้งแต่แรกเถอะนะ!

เมื่อหกเดือนก่อนหน้านี้ ครอบครัวของเรายังเป็นครอบครัวธรรมดาที่มีความสุข คุณย่าของฉัน พาเมลา และแม่ของฉันที่มีความสัมพันธ์แบบค่อนข้างเฉยชาต่อกัน.  พวกเขาทำเหมือนอีกฝ่ายไม่มีตัวตนน่ะ! แต่พวกเขาก็มักเป็นแบบนี้ และฉันชินแล้ว. ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตามที่เราไปเยี่ยมคุณย่า ฉันจะไปกับพ่อเสมอ และแม่จะไม่ไปด้วย.

คุณย่าของฉันเรียกได้ว่าเป็นคนอ่อนหวานหรือน่ารักมากเวลาคุยด้วย แต่ฉันรู้อยู่ตลอดว่าท่านใจดีมาก. สิ่งเดียวที่ฉันรู้สึกว่าน่าเศร้าคือการที่ท่านต้องอยู่ลำพังตัวคนเดียว. ทันทีที่ฉันเกิด ปู่และย่าก็หย่ากัน – เขาไปอยู่ยุโรป และเราก็ไม่ได้ข่าวคราวของเขาอีกเลย. อืม อย่างน้อยนี่คือเรื่องที่ฉันรู้ตอนที่ยังเด็กและได้ยินเวลาถามถึงปู่. แล้วพอโตขึ้น ฉันก็เลิกถามไป.

พ่อแม่ฉันอยากมีลูกคนที่สอง แต่นานแล้วก็ยังไม่สำเร็จเสียที. เมื่อแม่ตั้งท้องในที่สุด เราจึงดีใจกันมาก! และเรื่องนี้ก็ทำให้เรายิ่งมีความสุขมากขึ้น เมื่อพ่อบอกว่า ถ้าน้องเกิดมา เราจะย้ายไปบ้านหลังใหม่ ซึ่งใหญ่และดีกว่าที่อยู่ตอนนี้! ชีวิตช่างแสนงดงาม!