เฮ้! ผมชื่ออดัม ผมอายุ 23 ปี และยังคงพยายามจะเรียนให้จบชั้นมัธยมปลาย ครอบครัวของผมเอาใจใส่กันดีและรักกันมาก แต่เราแทบจะไม่มีเงินมากพอให้ใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย พ่อของผมทำงานหลายอย่างเพื่อให้เรามีรายได้และแม่ก็ทำงานหนักเช่นกัน ผมไม่มีกระทั่งเวลาจะคิดเรื่องเกรดเฉลี่ยหรือเรื่องโรงเรียน ผมตัดสินใจไปหางานแบบไม่เป็นทางการทำ ผมยังไปโรงเรียนและหลังจากนั้นจึงไปทำงานเล็กๆ น้อยๆ อย่างยกของหรือช่วยแม่ทำงานเป็นคนทำความสะอาด ผมพยายามทำงานหลายๆ อย่างจำนวนมาก แล้วตลอดเวลาพวกอาจารย์ก็จะโกรธผมด้วยเรื่องเกรดหรือไม่ส่งงานตามกำหนด ผมจึงตัดสินใจว่าจะไม่รบกวนพวกเขาอีกและดรอปการเรียนของตัวเองไว้แค่นั้น

ผมมีเงินมากพอจะช่วยครอบครัวและยังมีเหลือเก็บอีกนิดหน่อยให้ตัวเอง ทันทีที่ผมอายุครบ 18 ปี ผมก็ได้งานในโรงงานเหล็กและในเมื่อผมมีประสบการณ์ทำงานมาแล้วสองปี ผมจึงเรียนรู้งานได้อย่างรวดเร็ว ผมทำงานหนักและไม่พูดมาก เป็นคนงานที่ยอดเยี่ยมไร้ที่ติ ไม่นานผมก็เริ่มคุ้นเคยกับงานจนเจ้านายให้ผมใช้โทรศัพท์ได้ในระหว่างที่ไม่มีอะไรทำ นั่นเป็นอภิสิทธิ์อย่างมาก ระหว่างที่มีเวลาว่างผมจะออกไปข้างนอกกับเพื่อน ส่วนใหญ่พวกเขาเป็นนักดนตรี เราจึงมักไปที่คอนเสิร์ตหลายแห่งและก็ อืม ที่บาร์ แต่เดิมผมเคยปรารถนาอยากเป็นนักกีฬาฟุตบอล ผมดูทุกนัดและทุกการแข่งขันชิงแชมป์อย่างใกล้ชิด นั่นเป็นหนทางหนีออกจากชีวิตจริงที่มีแต่ปัญหาของผม น่าเศร้าที่พ่อของผมจากไป เราอยู่ที่โรงพยาบาล ผม แม่และพี่น้องของผม เราทั้งหมดร้องไห้และพยายามจะทำความเข้าใจเรื่องอื่นๆ ผมสัญญาว่าจะหาเงินให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่แม่ห้ามผมไว้และบอกว่า “อดัม อย่าทำลายชีวิตตัวเอง นี่ไม่ใช่สิ่งที่พ่อต้องการจากลูก กลับไปเรียนหนังสือเถอะนะ แม่ขอร้อง!”

ผม...ไม่อยากเลย แต่ผมก็รู้ว่าแม่พูดถูก. ดังนั้นผมจึงกลับไปเข้าโรงเรียน