สวัสดี ทุกคน! ผมชื่อเจค ผมอายุสิบหกปี ผมเติบโตท่ามกลางความรักและความเอาใจใส่ของพ่อแม่ ฟังดูดีใช่ไหม? แต่เมื่อไม่นานมานี้ผมเพิ่งช่วยน้องสาวของผมจากพ่อและแม่ของเราเอง เรื่องกลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไร? มาฟังกันเลย พ่อแม่ของผมเป็นพวกหัวอนุรักษ์นิยมและคุณอาจใช้คำว่าเป็นพวกหัวสูงได้เลย แล้วพวกเขาก็ยังเห็นด้วยกับการใช้ความเข้มงวด กระทั่งกับเรื่องการเลี้ยงดู แต่ผมไม่ได้ตระหนักถึงเรื่องนี้จนกระทั่ง คอร่า น้องสาวของผมเกิด ผมไม่เคยมีปัญหากับพ่อแม่ บอกกันตามตรง ผมเป็นลูกที่น่ารักเชื่อฟังของพวกเขาเสมอ แม่ของผมเป็นแม่ประเภทที่ปกป้องลูกจนเกินเหตุ เธอจับตามองผมทุกฝีก้าวซึ่งทำให้ผมรำคาญใจมากขึ้นเรื่อยๆ ดังนั้นผมเลยรู้สึกหายใจหายคอโล่งขึ้นบ้าง เมื่อในที่สุดครอบครัวของเราก็มีคอร่า ผมหวังว่าพ่อและแม่จะยุ่งเกินกว่าจะมาติดตามผมทุกฝีก้าว แต่ทุกอย่างไม่ได้เป็นตามนั้น

สัญญาณแรกที่ผมเห็นก็คือปฏิกิริยาของพ่อตอนที่รู้ว่ามีลูกสาว ไม่ใช่ลูกชาย เขาโกรธและผิดหวังมาก พ่อแทบไม่เคยไปดูคอร่าที่เปลเลยและมักหงุดหงิดอารมณ์เสียเวลาเธอร้องไห้ แม่ของผมไม่ได้แย่ขนาดนั้น แต่มักมีอาการเหน็ดเหนื่อยและซึมเศร้า เมื่อคอร่าโตขึ้นและอายุได้เก้าขวบ ทุกอย่างก็ยิ่งแย่ลง พ่อแม่ของผมปฏิบัติกับเธออย่างไม่เป็นธรรมและเข้มงวดมากเสียจนผมต้องออกมาปกป้องน้องอยู่ตลอด พูดถึงตัวผมเอง ดูเหมือนว่าผมจะเป็นแสงสว่างหนึ่งเดียว พวกเขาตั้งความหวังและความฝันไว้กับผมสูงมากและสิ่งเดียวที่ผมต้องการก็คือหนีไปให้พ้นจากขุมนรกแห่งนี้ แล้วผมก็มีโชคในที่สุด! ผมมีโอกาสได้ไปเรียนในโรงเรียนที่มีชื่อเสียงในพื้นที่อื่น ผมจึงตัดสินใจอย่างยากลำบากและจากบ้านไป ผมขอให้น้องสัญญาว่าจะโทรหาผมทุกวันและเล่าทุกอย่างให้ผมฟัง เธอก็ทำตามนั้น

อย่างไรก็ตาม พอเวลาผ่านไป บทสนทนาของเราก็ชะงักไป คอร่าหาข้ออ้างที่จะไม่ต้องคุยกับผมทุกคืนและเพียงแค่ส่งข้อความสั้นๆ มาหา แต่วันหนึ่งก็ไม่มีแม้กระทั่งข้อความ ผมโทรและส่งข้อความหาเธอเป็นล้านหน แต่ไม่มีการตอบกลับผมจึงโทรหาแม่ทันทีและถามว่าเกิดอะไรขึ้น แต่แม่บอกว่าทุกอย่างปกติดี คอร่าแค่ไม่ทันระวังจึงทำโทรศัพท์พัง แต่ผมสงสัยเลยว่ามันต้องไม่ใช่อะไรง่ายๆ แบบนั้นแน่ แล้วความกลัวของผมก็ได้รับการยืนยัน