สวัสดีทุกคน ฉันชื่อเอมิลี่ ก่อนหน้านี้ฉันเคยคิดว่าความโชคร้ายของฉันมันสิ้นสุดไปหมดแล้ว จนกระทั่งแม่ของฉันได้ค้นพบความลับที่มืดมนที่สุดของฉัน

ตอนนี้ฉันคิดว่าเราจะไม่มีทางเป็นเหมือนเดิมกันอีกต่อไป สัปดาห์ที่แล้วฉันและแม่ย้ายไปที่บ้านใหม่ของเรา เรายังไม่ได้แกะกล่องข้าวของยังไม่หมด แต่เราก็มีความสุข เพราะบ้านหลังเก่ามันเป็นเหมือนเครื่องเตือนความจำถึงเรื่องแย่ๆ ในชีวิตของเรา แต่สิ่งเลวร้ายมันก็มักเกิดขึ้นเสมอในยามที่คุณไม่ต้องการ  ฉันกำลังเดินกลับบ้านหลังเลิกเรียนและคิดถึงเรื่องบ้าน และพอฉันมาถึงฉันก็เห็นแม่นั่งร้องไห้อยู่บนพื้น ฉันอยากถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ทันใดนั้นฉันเห็นไดอารี่ของฉันในมือเธอ  นี่มันอะไรกันเนี่ย! ดูเหมือนว่าเธอจะเปิดกล่องข้าวของของฉันและพบมัน ฉันอยากอธิบายทุกอย่างกับเธอ แต่พอเธอเห็นฉัน เธอก็วิ่งร้องไห้ไปที่ห้องของเธอ โอ้พระเจ้า! ฉันหยิบไดอารี่นั่นขึ้นมาเพื่อดูว่าแม่อ่านไปถึงหน้าไหนแล้ว ฉันเสียใจอย่างสุดซึ้ง เธออ่านมันทั้งหมดแล้ว ไม่มีทาง! แม่ไม่ควรที่จะได้อ่านข้อความพวกนี้ ก็เพราะไดอารี่เล่มนี้มันเต็มไปด้วยความโกรธ ความเกลียดชัง ความเจ็บปวดและความทุกข์ทรมานต่างๆ ฉันเริ่มเขียนขึ้นเมื่อสองปีก่อนตอนที่น้องสาวตัวน้อยของฉันเพิ่งเกิด

ใช่ สองปีที่แล้วแม่และพ่อของฉันได้เป็นมนุษย์ที่มีความสุขที่สุดในโลกเพราะพวกเขามีลูกเล็กเพิ่มขึ้นอีกคน จากนั้นชีวิตของพวกเราก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ตอนนั้นฉันอายุ 12 และพ่อแม่ก็คิดว่าฉันโตพอแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงมุ่งเน้นความสนใจไปที่น้องสาวตัวน้อยของฉัน ฉันไม่ได้หมายความว่าพวกเขาละเลยฉัน เปล่าเลย แต่พวกเขาได้สร้างลำดับความสำคัญขึ้น - พวกเขาต้องดูแลลูกน้อยก่อนเป็นอันดับแรกจากนั้นถึงจะมาใช้เวลากับฉัน แต่ปัญหาก็คือเด็กทารกนั้นต้องการความสนใจตลอด 24 ชั่วโมง! ดังนั้นฉันจึงต้องใช้เวลาตามลำพัง ฉันพยายามทำใจยอมรับแล้วนะ! ฉันรู้ว่ามันจำเป็นและพยายามช่วยแบ่งเบาภาระที่บ้านของพ่อแม่บ้าง แต่ฉันก็ยังเป็นเด็กและไม่มีความอดทนมากพอ ฉันก็แค่ต้องการความเอาใจใส่และการดูแลบ้างเช่นกัน ฉันรู้สึกโดดเดี่ยว ดังนั้นฉันจึงเริ่มต้นเขียนไดอารี่เล่มนี้

ถ้าคุณได้เริ่มอ่านมันคุณจะเห็นว่าความหงุดหงิดของฉันมันเพิ่มขึ้นจนกลายเป็นความโกรธแค้น อันที่จริงฉันได้พยายามทำตัวเป็นพี่สาวที่ดีแล้วนะ แต่ว่าการดูแลทารกนั้นยากมากจริงๆ! ฉันรำคาญเธอมาก ฉันจะไปรู้ได้อย่างไรว่าเธอต้องการอะไรตอนที่เธอกรีดร้อง? กิน? หรือดื่ม หรือเปลี่ยนผ้าอ้อม? ฉันไม่รู้ทั้งนั้น! ฉันจนปัญญาจริงๆ  การร้องไห้ของเธอไม่มีวันจบวันสิ้น และความรักที่ฉันมีให้ต่อเธอก็น้อยลงไปทุกๆ วัน บางครั้งฉันได้แต่มองเธอและคิดว่า "เธอเกิดมาทำไม?"  ฉันถูกบังคับให้ดูแลเธอมากขึ้นเรื่อยๆ ดังนั้นฉันจึงโต้เถียงกับพ่อแม่ของฉันอย่างหนัก ฉันไม่อยากทำอย่างนั้นซะหน่อย! ฉันทนเธอไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว!