ไงพวก ผมชื่อแดเนียล นี่คือเรื่องที่ผมอยากเล่าให้ฟัง พ่อผมหายตัวไปเกือบปีแล้ว และผมก็รู้สึกผิดกับเรื่องนี้ด้วย ผมจะเริ่มเล่าตั้งแต่แรก พ่อของผมเป็นคนที่มองโลกในแง่ดีที่สุดในโลกเท่าที่ผมจำได้ เขาเป็นคนที่มีออร่าความสุขอยู่ตลอดเวลาแต่ทุกสิ่งก็เปลี่ยนไปหลังเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อประมาณหนึ่งปีที่แล้ว เขาไม่ได้กลับมาบ้านหลังเลิกงานคืนหนึ่ง ตอนแรกแม่และผมคิดว่าไม่มีอะไร แต่จนสามทุ่มแล้วพ่อก็ยังไม่ปรากฏตัว ตอนนั้นเราจึงเริ่มโทรหาเพื่อนๆ และเพื่อนร่วมงานของพ่อ ไม่มีใครรู้เลยว่าพ่อไปไหน จากนั้นแม่ก็หาเบอร์โทรศัพท์เจ้านายพ่อพบและโทรหาเขา เจ้านายพ่อทำให้เราประหลาดใจมากเมื่อบอกว่าวันนั้นพ่อก็ไม่ได้มาทำงานและไม่รับโทรศัพท์ ตอนนั้นแหละเราถึงเริ่มกังวลจริงๆ แล้ว เกิดอะไรขึ้น? พ่อไปอยู่ไหนมาทั้งวัน? เราโทรหาตำรวจ เจ้าหน้าที่สองคนมาหาเราและเริ่มถามคำถามเกี่ยวกับพ่อ ไม่นานหลังจากนั้นพวกเขาก็พบตัวพ่อ พ่ออยู่โรงพยาบาล ผมและแม่จึงรีบไปที่นั่น

เมื่อเราไปถึงโรงพยาบาลและได้พบพ่อในที่สุด เขากำลังหลับอยู่ เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำและรอยแผล มีเศษแก้วติดตามเสื้อผ้าและแขนเสื้อของพ่อเกือบขาด หมอบอกว่าเขามีอาการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงและความทรงจำระยะสั้นบางส่วนอาจหายไป แต่ทุกอย่างปกติดี เจ้าหน้าที่กล่าวว่าพวกเขาพบพ่อนอกเมือง ดูเหมือนเขาจะขับรถด้วยความเร็วสูง สูญเสียการควบคุมและลงเอยด้วยการไถลลงข้างทาง เขาโชคดีมากที่รอดชีวิตจากอุบัติเหตุแบบนี้ได้ เราใช้เวลาทั้งคืนอยู่ที่โรงพยาบาลและเมื่อพ่อตื่น เราก็ถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้นและคำตอบของพ่อก็ทำให้เราตกใจมาก: เขาบอกว่าเขาลื่นตกถนนเพราะถูกรถอีกคันชน เป็นคำให้การที่รุนแรงมาก ตำรวจจึงเริ่มสืบสวน พวกเขามาที่บ้านเราหลายหนและถามคำถามมากมาย ประมาณเดือนที่แล้วพวกเขาส่งจดหมายมาให้เราตามผลการสรุปของผู้เชี่ยวชาญ ตามที่เอกสารบอก บนรถของพ่อไม่มีร่องรอยสีจากรถคันอื่น พูดง่ายๆ ก็คือ ไม่มีใครชนรถพ่อ พ่อโกรธขึ้นมา เขาบ่นว่าว่าตำรวจไม่ทำอะไรและย้ำว่าเขาพูดความจริง แต่แม่เองโมโห แม่เชื่อว่าตำรวจคิดว่าพ่อโกหกและกำลังปิดบังอะไรสักอย่าง.

เพราะงั้นบางครั้งพ่อแม่ของผมจึงทะเลาะกันเพราะเรื่องนี้และผมก็ไม่รู้ว่าใครถูก แต่ผมรู้ว่าพ่อทำตัวแปลกๆ เขาจะปิดม่านหน้าต่างไว้เสมอ และปิดโทรศัพท์บ่อยๆ ดูเหมือน...พ่อกลัวอะไรสักอย่าง แต่พ่อไม่ยอมบอกว่าอะไร แต่แล้วก็มีอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมกลัวมากจริงๆ เกิดขึ้น