สวัสดีทุกคน! ชื่อของฉันคือเอมิลี เมื่อไม่นานมานี้ชีวิตของฉันเริ่มจะเหมือนในละครทีวี. ให้ฉันเล่าให้ฟังตั้งแต่แรกนะ.

ตลอด 16 ปี ในชีวิตฉัน ฉันรู้สึกว่า ตัวเองแตกต่างจากพ่อและแม่. ฉันไม่เหมือนใครในครอบครัวเลย ไม่ใช่รูปลักษณ์ภายนอก แต่รวมถึงวิถีชีวิตด้วย. อย่างเช่น ทั้งพ่อและแม่ของฉันเล่นกีฬาได้ดี. แม่เคยเป็นเชียร์ลีดเดอร์สมัยมัธยม ร่างกายแข็งแรงและหุ่นดี ส่วนพ่อ เขาเล่นกีฬาอะไรก็ตามที่ใช้ลูกบอลได้ดีมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งบาสเก็ตบอลและเทนนิส. แต่ตัวฉันเรียกไม่ได้ว่าเป็นสายนักกีฬาเลย. ฉันไม่เก่งแม้กระทั่งเรื่องวิ่ง ดังนั้นฉันจึงมักลงเอยด้วยการโดดในชั่วโมงวิชาพละตลอด. ตอนแรกพ่อแม่ก็กังวล ถึงขนาดพาฉันไปหาหมอ แต่เขาบอกว่าฉันสุขภาพแข็งแวดีและปกติทุกอย่าง ฉันแค่ไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นนักกีฬา. ตัวฉันเองเกลียดทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับกิจกรรมที่ต้องใช้แรงกาย. ฉันชอบอ่านหนังสือหรือวาดอะไรเล่นมากกว่า. และยังไปได้ดีมากกับวิชาวิทยาศาสตร์. สิ่งนี้ช่วยให้ฉันพอสงบจิตสงบใจและผ่อนคลายได้มากขึ้น.

“ไม่เห็นมีอะไรเลย” คุณอาจพูดแบบนี้ แต่ฉันรู้สึกไม่สบายใจอยู่เสมอ เวลาที่ทุกคนในครอบครัวมารวมตัวกันแล้วเล่นด้วยกัน อย่าง ฟุตบอล. ฉันแค่นั่งอยู่ที่ไหนสักแห่งใต้ต้นไม้ และวาดรูปครอบครัว. สิ่งนี้ทำให้ฉันรู้สึกแตกต่างจากทุกคน. และฉันยังหน้าตาไม่เหมือนใครในครอบครัวเลยด้วยซ้ำ. พวกเขาทุกคนมีผมสีน้ำตาลเข้มและตาสีฟ้า ผิวสีเข้ม. เวลาที่แม่อาบแดดจนผิวคล้ำลงจะยิ่งดูเหมือนนางฟ้ามาก. ส่วนฉันเป็นเด็กอวบๆ ผมสีบลอนด์ที่มีตาสีเทา และยิ่งถูกแสงแดดมากเท่าไหร่ ผิวขาวๆ ซีดเซียวของฉันจะแดงเหมือนมะเขือเทศ. ฉันรักครอบครัวและรู้ว่าพวกเขาก็รักฉันเหมือนกัน แต่บางครั้งฉันก็รู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ผิดที่ผิดทาง. ถึงจะรู้ก็ตามว่าพวกคุณหลายๆ คนคงเคยรู้สึกแบบนี้เหมือนกันไม่กี่ครั้งในชีวิต