ไงทุกคน! ผมชื่อสแตนลีย์และนี่คือพ่อของผม ไม่นานมานี้เขาต้องเศร้านิดหน่อยเพราะเขาไม่ได้รับอนุญาตให้ทำโน่นทำนี่ที่ท้าทายผมอีกต่อไป สำหรับคุณ นี่อาจฟังดูแปลกสักหน่อย แต่ครั้งหนึ่งผมเกือบต้องสูญเสียพ่อและมันทำให้ผมกลัวแทบตาย นี่คือเรื่องราวของผม ตอนที่ผมเกิด พ่อของผมอายุ 50 ปีแล้ว ผมเป็นเหมือนลูกที่เขารอคอยมานานปีซึ่งบางทีนั่นอาจเป็นเหตุผลที่ว่า ทำไมเขาถึงต้องสนใจอะไรก็ตามที่เกี่ยวข้องกับผมจนเกินเหตุอยู่เรื่อย อย่างเช่น ตอนผมยังเด็ก พ่อผมใช้เวลาอยู่กับผมมากยิ่งกว่าอยู่กับแม่เสียอีก เขาเป็นคนสอนผมเดิน พูด อ่านหนังสือ ขี่จักรยานและอะไรอีกมากมายและผมก็มีความสุขที่มีพ่ออยู่ใกล้ๆ

แต่ขณะที่ผมโตขึ้น การให้ความสนใจของเขาก็กลายเป็นเรื่องรำคาญใจอย่างสุดๆ อย่างเวลาที่เพื่อนมาเล่นเกมกับผมที่บ้าน พ่อของผมก็จะมาเล่นกับเราด้วยหรือเวลาที่เราเตรียมตัวไปร่วมประกวดแข่งขันสเก็ตบอร์ด พ่อก็จะซื้อสเก็ตบอร์ดของตัวเองมาและขอให้ผมสอนวิธีเล่นกับเขา ตอนแรกเพื่อนผมบอกว่า พวกเขารู้สึกกระอักกระอ่วนที่พ่อผมเอาแต่ใช้เวลาอยู่กับเรา แต่เมื่อพ่อเริ่มใส่เสื้อผ้าแบบเดียวกับผม ทุกคนที่โรงเรียนก็ล้อเลียนผม เรียกผมว่าลูกชายคนประหลาด แน่ละว่าผมต้องรู้สึกอาย ครั้งหนึ่งผมพยายามอธิบายให้พ่อฟังว่า ผมไม่อยากให้เขาทำตัวแบบนั้น แต่บางทีผมคงเลือกช่วงเวลาพูดกับเขาได้ไม่ดีนัก ตอนนั้นเลยหัวค่ำมาแล้วและผมก็กำลังจะไปหาเพื่อนสาย ผมกำลังรีบร้อนในตอนที่มาเจอพ่อผมเล่นบาสอยู่ในสวนหลังบ้านของเรา ผมอยากขอยืมรถพ่อเพื่อที่จะได้ไปหาเพื่อนได้เร็วขึ้น แต่พ่อบอกว่า จะให้ยืมก็ต่อเมื่อผมชนะเขาได้ แบบเล่นกันสั้นๆ น่ะ ผมจำเป็นต้องใช้รถจริงๆ ก็เลยตอบตกลงและเพราะว่าผมกำลังรีบ ก็เลยแพ้พ่อสองแต้มในนาทีแรก พ่อบอกว่าเสียใจด้วย แต่ในเมื่อผมไม่ชนะ ผมก็เอารถไปไม่ได้ สารภาพตรงๆ ผมไม่ได้อยากตะโกนใส่พ่อ แต่เรื่องทั้งหมดนี้กับความรู้สึกที่เขาอยากเป็นเพื่อนผมและมุกตลกโง่เง่าที่ไม่มีที่สิ้นสุดของพ่อ ในที่สุดก็ทำให้ผมหมดความอดทน ผมจำไม่ได้แน่ชัดว่าผมพูดอะไรออกไปบ้าง แต่แน่นอนว่าต้องเป็นอะไรหลายๆ อย่างที่เป็นการต่อว่าเขาและจากนั้นผมก็รีบออกไปหาเพื่อน

ผมโกรธมากจริงๆ และยังหลีกเลี่ยงที่จะคุยกับพ่อในอีกหลายวันถัดมา หลายครั้งหลายหนที่ผมคิดว่าผมควรขอโทษ แต่ขณะเดียวกัน ผมก็รู้สึกว่าผมทำถูกแล้ว ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ต่างก็มีเหตุผลของมัน ถูกไหม? แต่วันหนึ่งแม่ก็มาเคาะประตูห้องผม และบอกว่าเรามีเรื่องต้องคุยกัน. หลังจากการคุยกันหนนั้น ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนที่เลวร้ายที่สุดในโลก เพราะแม่ของผมอธิบายให้ฟังทั้งหมดว่า ทำไม