สวัสดีทุกคน ฉันชื่อเมดิสัน ฉันรู้ว่าเรื่องที่กำลังจะบอกคุณตอนนี้เป็นเรื่องวุ่นวายอย่างมาก เรื่องแบบนี้ห่างไกลจากความปกติธรรมดา และทั้งพ่อแม่และฉันต่างก็รู้ดีว่านี่อาจจะฟังดูเลวร้ายแค่ไหน. แต่เรื่องนี้...ก็ยังคงเกิดขึ้นอยู่ดี เอาละ เรื่องทั้งหมดเริ่มขึ้นเมื่อฉันพบผู้ชายคนหนึ่งบนอินสตาแกรม เขามากดไลค์รูปบางรูปของฉันและไม่นานหลังจากนั้นก็ส่งข้อความส่วนตัวมา เกี่ยวกับหนังสือที่ฉันเคยกล่าวถึงในโพสต์หนึ่งการคุยกับฉันเรื่องวรรณกรรมเป็นวิธีที่ใช้เอาชนะใจฉันได้รวดเร็วมาก ฉันรู้ว่านี่ฟังดูตลก แต่ก็เป็นเรื่องจริง ดังนั้นฉันจึงตอบกลับไปและเราก็เริ่มคุยกัน เขาชื่อฌอน เขาอายุราวๆ เดียวกับฉัน และ...ยังน่ารักด้วย

ฉันต้องบอกไว้ตรงนี้ก่อนเลยว่า ไม่มีคำพูดเชิงชู้สาวหรือข้อความเลี่ยนๆ จากปากเขาเลยตลอดทั้งเรื่อง เขาแค่สุภาพกับฉัน ฉันก็เคยลองโยนหินถามทางดูเหมือนกัน แต่เขาไม่ได้ตอบอะไร ตอนนั้นฉันรู้สึกรำคาญใจ แต่ตอนนี้ฉันว่าฉันโล่งอก อย่างไรก็ตาม ฉันเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับโรงเรียน เพื่อนของฉัน ครอบครัวของฉัน...เรื่องอะไรก็ตามที่อยู่ในชีวิตฉันน่ะ ฉันพยายามจะเป็นคนน่ารักและฉลาดเฉลียวและตอนนั้นก็มีอะไรสักอย่างเกิดขึ้นระหว่างพ่อแม่และฉันพอดี แบบว่า ครอบครัวฉันไม่เคยเข้าใจคอนเซ็ปต์ของคำว่า พื้นที่ “ส่วนตัว” เลยจริงๆ พ่อแม่ฉันบอกเสมอว่า ในครอบครัวของเราไม่ควรมีความลับกัน เราควรแบ่งปันทุกสิ่งทุกอย่าง และเรายังต้องเชื่อมั่นในกันและกันยิ่งกว่าที่เชื่อคนอื่น และบางครั้งชีวิตฉัน การทำแบบนี้ก็ช่วยฉันได้มาก ฉันรู้สึกเสมอว่าได้รับกำลังใจและการสนับสนุนและไม่รู้ว่าเราจะดำเนินชีวิตแบบอื่นได้อย่างไร ในเมื่อที่ผ่านมาเราเป็นแบบนี้มาตลอด

แต่แล้วทุกอย่างก็เปลี่ยนไปเมื่อฉันอายุครบ 14 ปี ฉันโตขึ้น ยิ่งกว่านั้น ฉันรู้สึกว่าต้องการพื้นที่ส่วนตัวอย่างมาก ฉันเดาว่าพวกคุณหลายคนอาจเคยประสบกับเรื่องทำนองนี้มาก่อน ไม่ใช่ว่าจะต้องทำอะไรอยู่ในห้องที่ปิดมิดชิด แต่เป็นเรื่องของความรู้สึกมากกว่า พื้นที่ “ทางจิตวิทยา” ฉันว่านะ ฉันเริ่มไม่แชร์อะไรก็ตามกับพ่อแม่มากนักและตัวอย่างธรรมดาๆ ที่สุดอย่างหนึ่งก็คือ ฉันเริ่มปิดประตูห้องส่วนตัว ซึ่งเคยเปิดตลอด 24 ชั่วโมงในตอนที่ฉันยังเป็นเด็ก พ่อแม่ฉันจะเดินผ่านหรือเข้ามาได้ตลอดและฉันก็ไม่เคยมีปัญหากับเรื่องนั้นเลย...จนตอนนี้