ไง! ฉันชื่อรูธ. เรื่องราวของฉันจะเศร้าหน่อย เพราะมันเกี่ยวกับพ่อแม่ฉันที่เพิ่งหย่ากันไม่นานมานี้. ตอนนี้ฉันก็ยังรู้สึกยากที่จะพูดถึงเรื่องนี้. แต่ฉันคิดว่าการแบ่งปันเรื่องราวของฉันเป็นสิ่งสำคัญ และบางทีอาจช่วยให้คุณสักคนพ้นจากสภาวะแบบนั้นได้.

อันดับแรก ขอเล่าแบ็กกราวด์ให้ฟังหน่อยนะ. พ่อแม่ของฉันแต่งงานกันมานาน 20 ปี ในสายตาฉันพวกเขาดูเหมือนคู่แต่งงานในอุดมคติ. พวกเขาแตกต่างกันมาก แต่ฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา เมื่อคนที่แตกต่างกันมากสองคนมาเติมเต็มกันและกัน เหมือนชิ้นส่วนสองชิ้น. พ่อเป็นคนตัวโต เงียบขรึม มักจะยิ้มให้ใครๆ อย่างอบอุ่น. ส่วนแม่ตรงข้ามกันโดยสิ้นเชิง เป็นคนที่เหมือนดอกไม้ไฟ. พูดตลอดเวลา ทำโน่นทำนี่ หัวเราะเสียงดัง และทำเรื่องน่าขายหน้าไปทั่ว. พวกเขาเหมือนกันตรงไหน? ฉันไง. ฉันเป็นลูกคนเดียว และพวกเขาเอ็นดูฉันมาก. ฉันก็รักพวกเขาทั้งคู่ แต่ฉันเป็นลูกแม่. ไม่เคยมีปัญหากับคำถามโง่ๆ ที่คนชอบถามเด็กๆ เลยว่า “หนูรักใครมากกว่ากัน?” “แม่!” เป็นคำตอบเสมอ.

แต่แล้วหลังวันเกิดอายุครบ 15 ปี พ่อแม่ก็เรียกฉันมาคุย. ฉันเกลียดประโยค “เราต้องคุยกัน” เพราะงั้นฉันเลยหวั่นวิตกขึ้นมา.