สวัสดีทุกคน ชื่อของผมคือโรฮาน ผมอายุสิบหกปีและตอนนี้อาศัยอยู่ในอเมริกาอย่างมีความสุขกับพี่สาวชื่ออามิต้าและลุงของผม แต่ก่อนหน้านี้ไม่ได้เป็นแบบนั้น ครอบครัวของผมจริง ๆ แล้วมาจากอินเดีย ดังนั้นถ้าคุณอยากรู้ว่าทำไมพวกเราถึงย้ายมาและเกิดอะไรขึ้นกับเราระหว่างทางมาสหรัฐอเมริกา อยู่ฟังกับผมได้เลย

ผมใช้ชีวิตวัยเด็กในหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่งในอินเดีย ถึงอย่างนั้นพ่อแม่ของผมก็ต้องทำงานตลอดวันตลอดคืน แล้วเรายังมีความเป็นอยู่ที่อัตคัดขัดสน ไม่มีอะไรในชีวิตมากนักและวันหนึ่งเรื่องเลวร้ายก็เกิดขึ้น พ่อแม่ของเราไปทำงานและไม่กลับมาอีกเลย หลังจากรออยู่สามวัน เราก็พบว่ารถประจำทางที่พาคนงานทั้งหมดเข้าไปในเมืองทุกวันประสบอุบัติเหตุ พี่สาวและผมโศกเศร้าใจสลาย เราจะอยู่โดยไม่มีพ่อแม่ได้อย่างไร? ญาติทุกคนในอินเดียของเรามีชีวิตอย่างยากจน เป็นประชากรรายได้ต่ำกว่าเกณฑ์และมีปากท้องมากพอให้เลี้ยงดูแล้ว เราไม่มีที่ไป นั่นจึงทำให้พี่สาวของผมโทรหาลุงซามาร์ที่ย้ายไปอเมริกาเมื่อหลายปีก่อน เขาโศกเศร้าอย่างยิ่งที่ได้ยินข่าวเรื่องพ่อแม่ของเราและสัญญาว่าจะพาเราออกนอกประเทศ เขาไม่ได้มาหาเราด้วยตัวเองเพราะไม่อยากเสี่ยงพาเด็กอายุต่ำกว่าเกณฑ์เข้าประเทศแบบผิดกฎหมาย ขั้นตอนในการขอวีซ่าเข้าอเมริกาอาจใช้เวลานานเป็นปีซึ่งลุงต้องเป็นคนรับผิดชอบค่าใช้จ่ายมหาศาล เราไม่มีทั้งเงินและเวลาที่จะทำแบบนั้นเพราะฉะนั้นลุงจึงส่งพาสปอร์ตปลอมมาให้เราและเงินสำหรับซื้อตั๋วเครื่องบิน นี่จะต้องเป็นการเดินทางที่ยาวนานและเสี่ยงแน่ ต้องแวะพักหลายครั้งและมีปลายทางหลายที่ แต่นี่เป็นโอกาสเดียวของเรา เราจึงต้องเสี่ยงก้าวออกไปทั้งที่ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

ตอนแรกทุกอย่างเริ่มต้นด้วยดีมาก เราถึงกับทึ่งที่ได้เห็นเครื่องบินตอนไปถึงสนามบิน ผมไม่เคยเห็นเครื่องบินใกล้ ๆ แบบนี้มาก่อนและผมก็ตื่นเต้นมากจริง ๆ ตอนที่เครื่องขึ้น แต่ความตื่นเต้นทั้งหมดก็จางหายไป หลังจากที่เราลงจอดที่เอกวาดอร์ ที่นั่นมีผู้คนมากมายที่เป็นเหมือนเรา พยายามขึ้นรถประจำทางเพื่อไปยังจุดหมายถัดไปเพื่อเข้าเม็กซิโก ทุกคนผลักกันดันกันและตะโกนไปมา พี่สาวและผมพยายามเกาะติดกันไว้ แต่พอเราเบียดผ่านฝูงชนและขึ้นไปบนรถประจำทางได้ ผมก็เพิ่งรู้ตัวว่ามีผมแค่คนเดียว อามิต้าไม่อยู่ตรงนั้น! ผมพยายามเรียกหาเธอ แต่เธอไม่ตอบรับ. ผมกลัวแทบตาย. ผมเพิ่งอายุแค่ห้าขวบ ผมจะทำอะไรได้ถ้าไม่มีพี่สาว? แต่รถประจำทางเริ่มออกตัว ผมตัวสั่นและหวาดผวา แต่ก็ยังพยายามกลั้นน้ำตา ผมทำได้แค่หวังว่าพี่สาวของผมจะหาทางขึ้นรถประจำคันอื่นได้ และเราจะกลับมาพบกันอีกครั้ง