สวัสดี ฉันชื่อแอนด์ ฉันถูกรับเลี้ยงเป็นลูกอุปถัมภ์ตอนที่ฉันอายุ 13 เพราะพ่อแม่ทารุณกรรมฉัน...และฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลย.

พ่อแม่ของฉันออกจะ...ประหลาดมาก. พวกเขาขังฉันไว้ในห้องใต้ดิน ขังจริงๆ เลยนะ เวลาที่ฉันทำอะไรผิด. โดยทั่วไปก็คือถ้าทำอะไรแตก หรือนอนดึกเกินไป หรือแม้กระทั่งพูดเสียงดังเกิน พวกเขาจะส่งฉันลงไปอยู่ในห้องใต้ดิน โดยที่ไม่เคยอธิบายว่าฉันทำผิดตรงไหน.

ฉันนั่งอยู่ตรงนั้น ท่ามกลางความมืด. แสงสว่างเดียวที่ส่องลอดมาคือ แสงจากหน้าต่างบานเล็กที่เอื้อมไม่ถึง. ตอนที่ฉันอายุ 6 หรือ 8 ขวบ ฉันไม่เข้าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้น. สิ่งเดียวที่ฉันมีเวลาที่ลงไปอยู่ในนั้นก็คือจินตนาการ ฉันมีกระทั่งเพื่อนในจินตนาการ. ฉันเคยคุยกับเขา แต่แล้วพ่อแม่ก็บอกว่า ห้ามทำแบบนั้นเหมือนกัน. นั่นล่ะ.

เมื่อฉันโตขึ้น อายุราว 12 ปี ฉันก็ไม่ถูกส่งลงไปอยู่ในห้องใต้ดินบ่อยเท่าตอนที่ยังเป็นเด็ก. แต่พ่อแม่สร้างระบบ “สไตรค์” ขึ้นมาแทน – ถ้าฉันทำ “ผิด” สามครั้ง ฉันต้องลงไปอยู่ในห้องใต้ดิน. ตอนนั้นเองที่ฉันเริ่มจะเห็นจริงๆ แล้วว่า พ่อแม่คุยกันอย่างไร. หรือพูดให้ตรงกว่านั้นคือ พวกเขาไม่คุยกันเลย. พวกเขาแค่นั่งกันเงียบๆ ไม่ปริปากพูดกันเลยสักคำ. หรือถ้าคุย แม่จะเป็นฝ่ายตะโกน และพ่อก็ไม่สนใจ.