ไง! ช่วยบอกฉันหน่อยว่า คุณชอบแฮมเบอร์เกอร์หรือเปล่า? ขนมปังอบร้อนๆ โรยด้วยงาที่แสนยอดเยี่ยมพวกนั้น...แล้วยังแผ่นเนื้อชุ่มฉ่ำส่งกลิ่นหอมหวนยั่วน้ำลาย.. แผ่นเชดดาร์ชีสเยิ้มๆ ที่หั่นวางไว้ด้านบนอีกชั้นหนึ่ง...อืม...แค่นึกถึงก็ทำให้คุณน้ำลายสอแล้วใช่ไหม? ใช่ ฉันเองก็ชอบแฮมเบอร์เกอร์เหมือนกัน แต่ของอร่อย ๆ นั่นกลับเปลี่ยนชีวิตฉันให้เหมือนตกนรกและกระทั่งทำให้ฉันก่ออาชญากรรมลงไป ฉันชื่อสเตลลา อายุสิบสี่ปี และนี่ก็คือเรื่องราวของฉันเอง

เรื่องทั้งหมดเริ่มต้นเมื่อประมาณสามปีที่แล้ว เมื่อตอนที่ฉันเกือบจะอายุครบสิบเอ็ดปีเพียงแค่สามปีเท่านั้น แต่ฉันว่าตัวฉันเองเด็กยิ่งกว่านั้น. ไม่ใช่ที่อายุ แต่เป็นความนึกคิดฉันเอง แต่ขอก่อนเลยนะว่าพวกคุณอย่าได้กล่าวโทษแม่ของฉัน! เธอให้กำเนิดฉันไม่นานหลังเรียนจบและแม้จะอายุราวสามสิบแล้ว แต่ก็ยังไม่มีประสบการณ์มากพอที่จะรับมือเหตุบังเอิญอันโชคร้ายนี้ได้ ก็นั่นแหละ ฉันพลัดหลงกับเธอ เราอยู่ในย่านชานเมืองของเมืองใหญ่และมักออกไปซื้อของในย่านเพื่อนบ้านที่ฉันไม่รู้จักที่ทางดีนัก. และเรื่องก็เกิดตอนนั้นเอง เมื่อเราซื้อทุกอย่างที่ต้องการได้ครบแล้ว แม่ของฉันไปเอารถ เพื่อที่ว่าเราจะได้ไม่ต้องเดินข้ามลานจอดรถแล้วหอบถุงช้อปปิ้งหนักอึ้งมากมายไปด้วย ฉันเดินออกห่างจากทางเดินนิดหน่อยระหว่างรอแม่และเห็นว่าตรงนั้นมีป้ายรถเมล์ แล้วรถก็กำลังจะออก ทันใดนั้นฉันก็เห็นว่าแม่กำลังขึ้นรถ! ฉันไม่มีแม้แต่เวลาหยุดคิด เลยกระโดดขึ้นไปบนนั้น ตามแม่ไปและพอฉันขึ้นไปแล้ว ฉันก็เพิ่งรู้ว่าผู้หญิงที่ฉันคิดว่าเป็นแม่ ที่จริงแล้วไม่ใช่! เธอแค่ดูคล้าย ด้วยทรงผมและเสื้อผ้าแบบเดียวกับที่แม่ใส่ ฉันถึงกับตะลึงไปและเดินทางห่างออกไปหลายไมล์แล้วก่อนที่จะลงจากรถมาได้...ในสถานที่ที่ฉันไม่รู้จักสักนิด

แม่หาฉันพบในตอนค่ำ ด้วยความช่วยเหลือของตำรวจ แต่ในตอนนั้นฉันเครียดมากและเรื่องนี้ก็ส่งผลกระทบต่อฉันอย่างใหญ่หลวง! เมื่อวันอันเลวร้ายเกือบจะสิ้นสุดลง ฉันหิวโหยสุด ๆ พูดให้กว้างกว่านั้นคือท้องฉันร้องโครกและมือสั่นริก ฉันอยากกินอะไรสักอย่างแทบตายเพื่อที่จะได้หายกลัว ดังนั้นเมื่อฉันเห็นแฮมเบอร์เกอร์ที่ใครสักคนยังไม่ได้กินอยู่ในกล่องบนโต๊ะนอกร้านกาแฟที่ไหนสักแห่ง ฉันก็ไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย ฉันไม่รู้ว่านั่นเป็นของใครทิ้งไว้หรือทิ้งไว้ทำไม แต่นั่นไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญคือฉันยังจำรสชาติของแฮมเบอร์เกอร์ชิ้นนั้นได้ ความรู้สึกที่ความหิวโหยของฉันบรรเทาลง แล้วฉันยังรู้สึกปลอดภัยระหว่างที่กินเข้าไปด้วย วันนั้นนั่นเองที่ภาวะผิดปกติในการกินของฉันเริ่มต้นขึ้น