ไง ฉันชื่อโซฟี ฉันอายุสิบเจ็ดปี ฉันกำลังจะเล่าเรื่องนี้ให้คุณฟัง ในแบบที่ทำเหมือนว่ากำลังเล่าเรื่องของคนอื่นนะ หวังว่าวิธีนี้จะทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นได้บ้าง ไม่นานมานี้ ชีวิตของฉันพังทลายไปเพราะพ่อแม่ของฉันเอง หึ ฉันแน่ใจว่าพวกคุณหลายคนอาจพูดแบบเดียวกัน แต่เรื่องของฉันที่จริงซับซ้อนกว่านั้นอยู่หน่อย คนที่ทำลายความฝันของฉันไม่ได้เกี่ยวพันกับฉันทางสายเลือด พวกเขาคือพ่อแม่อุปถัมภ์ของฉัน คราวนี้คุณอาจถามตัวเองว่า – ทำไมใครสักคนถึงอยากรับเลี้ยงคนแปลกหน้าไว้ในครอบครัว จากนั้นก็ปฏิบัติกับพวกเขาอย่างเลวร้ายล่ะ? สารภาพตามตรงนะ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ฉันเชื่อใจพวกเขามากจริง ๆ แต่แล้วพวกเขาก็...โอ้ ลองฟังกันก่อนดีกว่าว่าทั้งหมดนี้เริ่มต้นขึ้นได้อย่างไร

เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นในวันเกิดของฉัน - ตอนแรกสุดโน่นเลย! ฉันเริ่มต้นชีวิตที่ลานจอดรถใกล้ทางออกของโรงพยาบาลแห่งหนึ่งในเมืองใหญ่ ตามที่เทปบันทึกภาพในกล้องวงจรปิดถ่ายไว้ได้ มีคนรูปร่างผอมสูง สวมหมวกฮู้ดปิดบังใบหน้ามิดชิดพาฉันไปไว้ที่นั่น จากนั้นผู้หญิงคนนั้น...ดูเหมือนว่านั่นจะเป็นผู้หญิงน่ะ แต่กล้องก็ถ่ายภาพใบหน้าเอาไว้ได้ไม่ชัดเจนเหมือนกัน ดังนั้นเราเลยบอกไม่ได้แน่นอน...แต่ก็นั่นแหละ เธอวางฉันไว้ใกล้ ๆ ทางออกอย่างระมัดระวังและจากไป นั่นคือส่วนที่พ่อแม่โดยสายเลือดมีบทบาทในชีวิตฉัน แล้วก็เป็นตอนจบด้วย ห่อพัสดุที่มีเด็กทารกนั่น - หมายถึงฉันนั่นแหละ ถูกพบในไม่ช้าโดยพยาบาลกลุ่มหนึ่ง ซึ่งต่อมาเป็นคนตั้งชื่อให้ฉัน หลังจากนั้น ชีวิตของฉันในฐานะนักเดินทางผจญภัยก็เริ่มต้นขึ้นและยังคงเป็นเช่นนั้นจนกระทั่งฉันอายุครบสิบสี่ปี ที่จริง มีเด็กอีกมากมายที่เป็นเหมือนฉัน แต่ก็เช่นเดียวกับเด็กทุกคนที่มักโหยหาความรักจากพ่อแม่ ฉันคิดว่าฉันเป็นเด็กที่ไม่มีความสุขที่สุดในจำนวนนั้นหรือบางทีอาจเป็นคนขี้แพ้ที่สุดก็ได้ เรื่องกลายเป็นว่าไม่มีพ่อแม่อุปถัมภ์คนไหนที่อยากเป็นผู้ปกครองฉันเต็มตัว ไม่มีเลยสักคนเดียว ฉันไม่ได้เสียดายเวลาที่ฉันใช้ไปกับคนหลายคนที่แตกต่างกัน...แต่บางทีอาจยกเว้นคู่สามีภรรยาคู่หนึ่งที่มีวิถีชีวิตที่แย่เอามาก ๆ. ฉันอยู่กับพวกเขาแค่ระยะสั้น ๆ และนักสังคมสงเคราะห์ก็พาฉันไปและฉันก็คิดว่านั่นคือสิ่งประเสริฐที่พระเจ้าประทานมาเลยล่ะ

ฉันคิดว่าตอนที่ฉันอายุสิบสี่ปี ฉันเปลี่ยนครอบครัวอุปถัมภ์ไปมาถึงหกบ้าน บางคนก็อยากช่วยเด็ก ๆ ที่ตกอยู่ในสถานการณ์อันยากลำบากและอย่างน้อยบางครั้ง บางคนก็คิดจริง ๆ ว่าอยากรับเลี้ยงฉัน แต่สุดท้ายก็ต้องล้มเลิกแผนนั้นไป เพราะเหตุผลบางอย่างในชีวิต อย่างไรก็ตาม ฉันเปลี่ยนผู้ปกครองมาหลายคนเสียจนฉันเรียนรู้ที่จะต้องหลีกเลี่ยงการมีความรู้สึกหรืออารมณ์ร่วมเวลาอยู่กับพวกเขา ถึงแม้ลึกลงไปข้างในฉันจะหวังให้พบใครสักคนและกลายเป็นพ่อแม่จริง ๆ ของฉันก็ตาม