ไงทุกคน! มองมาที่สาวน้อยน่ารักๆ ที่มีผมสีเกาลัดนี่สิ นี่ละฉันเอง! ฉันชื่อวาเนสซ่าและฉันอายุสิบหกปี แล้วคุณเห็นผู้หญิงที่อยู่ใกล้ๆ ฉันนี่ไหม? นี่คือลูซินด้า เธอเพิ่งอายุครบหกสิบปีเมื่อไม่นานมานี้ ลูซินด้าคือแม่ของฉันเอง เธอบอกฉันมาตั้งแต่สมัยที่ฉันยังเด็กแล้วว่าให้ฉันเรียกเธอด้วยชื่อ แต่นี่ยังไม่ใช่เรื่องที่ประหลาดที่สุดเกี่ยวกับแม่ฉันหรอกนะ คุณนึกภาพออกไหมว่าลูซินด้าคนนี้ขโมยแฟนคนแรกของฉันไป? ใช่เลย นี่เป็นเรื่องจริง! และคุณรู้ไหม ฉันคิดว่าลูซินด้าคนนี้อยากขโมยชีวิตทั้งชีวิตของฉัน แล้วนี่ก็ทำให้ฉันกลัวมากจริงๆ

ตอนที่ฉันยังเป็นเพียงเด็กหญิงตัวน้อย แม่ฉันเป็นเหมือนแมงมุมและฉันก็อยู่ภายในรังหยากไย่ของเธอ ฉันไม่มีเพื่อนสนิทที่ไหนเลยเพราะเธอไม่ยอมให้ฉันพูดคุยกับเพื่อนร่วมชั้นนอกเหนือจากระหว่างที่อยู่ในชั้นเรียน ลูซินด้าคิดว่าการทำแบบนั้นทำให้ลูกสาวของเธอเสียเวลา ดังนั้นแทนที่จะได้ไปงานเลี้ยงวันเกิดของเพื่อนร่วมชั้น ฉันต้องไปงานอะไรสักอย่างที่ช่วยพัฒนาสติปัญญา – อย่างการไปดูละครเพลง ไปกับแม่ของฉันเอง มัน “น่าเบื่อมาก! นับตั้งแต่ที่ฉันถูกพรากชีวิตทางสังคมแบบปกติธรรมดาไป ฉันก็เริ่มเขียนความคิดของฉันลงในไดอารี่ ใช่ ออกจะเป็นวิธีแบบยุคเก่าสักหน่อย แต่ฉันมีสมุดไดอารี่ว่างๆ ที่ฉันจะเขียนหรือวาดอะไรก็ได้อยู่ แต่ว่าเรื่องนั้นก็ทำได้ไม่นานนัก ลูซินด้าไม่แม้แต่พยายามปกปิดเรื่องที่ว่า เธอพบไดอารี่ของฉัน และอ่านมันทุกวันราวกับเป็นเรื่องปกติ

ในเมื่อมีแม่แบบนี้ แน่นอนว่าช่วยไม่ได้จริงๆ ที่ฉันต้องนึกสงสัยขึ้นมาและได้แต่คาดเดาว่า พ่อฉันไปอยู่ไหนเสีย? แต่ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพ่อฉันเลย ลูซินด้าห้ามถามคำถามทุกอย่างเกี่ยวกับเขา เช่นเดียวกับห้ามไม่ให้พูดกระทั่งเรื่องที่ว่าฉันมีพ่อและเมื่อฉันพยายามจะค้นของเก่าๆ ของครอบครัว...อย่างพวกกระดาษจดหมายเก่า รูปถ่ายและอะไรทำนองนั้นเท่าที่ฉันจะหาได้ในกล่องบนห้องเก็บของใต้หลังคา ลูซินด้าก็บอกฉันว่าความพยายามทั้งหมดนั้นไร้ค่าและฉันจะไม่มีทางได้รู้อะไรแม้แต่อย่างเดียว