สวัสดี ฉันชื่อซิลเวีย และนี่ก็คือเรื่องราวของการเอาชนะกันเรื่องความรัก...ระหว่างฉันและแม่ฉันเอง! ตอนฉันอายุ 17 ปี ฉันเริ่มคบกับพอล เขาอายุ 18 เป็นผู้ชายนิสัยดีและฉันก็ชอบเขามาก เวลาออกไปไหนมาไหนกับเขาจะสนุกมากเสมอและหลังจากนั้นไม่นาน ฉันก็คิดว่าฉันรักเขาเข้าแล้ว ในขณะนั้นมีปัญหาแค่หนึ่งเดียว แม่ฉันเอง แม่เป็นผู้หญิงที่สวยมากและดูเด็กกว่าอายุจริง 10 ถึง 20 ปี ตอนแรกการคบกับพอลเป็นไปด้วยดีทุกอย่าง แต่แล้ว เมื่อฉันแนะนำเขาให้แม่ของฉันรู้จักและเขา...มองเธอด้วยสายตาประหลาดสุดๆ ฉันรู้สึกเหมือนกับว่า เขาเห็นแม่ของฉันเป็นฉันในเวอร์ชั่นที่สวยกว่า ตลอดค่ำวันนั้น พอลพูดคุยและหัวเราะเฮฮากับแม่ฉันและแม่ก็สนุกสนานกับการที่มีเขาอยู่ด้วย ฉันรู้สึกยังกับเป็นส่วนเกินในบทสนทนา พวกเขาไม่ได้มองมาที่ฉันด้วยซ้ำ!

หลังจากนั้น พอลยังพูดต่ออีกหลายครั้งว่าแม่ของฉันเป็นผู้หญิงที่ยอดเยี่ยมขนาดไหนและฉันก็เริ่มวิตกกังวลว่าแฟนฉันชอบ “แม่” ของฉันจริง ๆ หรือเปล่า? เรื่องนี้เป็นไปได้จริง ๆ หรือ? ฉันเลือกที่จะลืม ๆ มันไป ถ้าไม่นับเรื่องนั้น พอลเป็นผู้ชายที่น่ารักและบางทีเขาก็คงแค่อยากให้แม่ฉันชอบเขาเพื่อเป็นการทำเพื่อฉัน. แต่ “ทุกครั้ง” ที่พวกเขาพบกัน เรื่องทำนองนี้ก็เกิดขึ้นอีก พวกเขาจะคุยกันนานมากและเมื่อฉันลองส่งสัญญาณเป็นนัย ๆ ว่า น่าจะได้เวลาที่เราต้องไปทำอย่างอื่นโดยไม่มีแม่ฉันไปด้วยแล้ว พอลจะยิ่งกว่ามีปฏิกิริยาชัดเจน. มีอยู่ครั้งหนึ่ง เราวางแผนว่าจะดูหนังกันที่บ้านตอนหัวค่ำและพอลก็ตัดสินใจชวนแม่ฉันมาดูกับเราด้วย ฉันเลยนั่งอยู่ตรงนั้น ดูพวกเขาพูดคุยและหัวเราะกันและมุดหน้าอยู่กับถังป๊อปคอร์น

หลังจากเรื่องนี้ ฉันเลยตัดสินใจว่าต้องแยกพวกเขาให้อยู่ห่าง ๆ กัน ฉันพยายามออกไปข้างนอกกับพอลให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้และถ้าเขาออกปากว่าจะไปที่บ้านฉัน ฉันมักหาข้ออ้างหลบเลี่ยง - อย่างไม่อยากไปหรือมีกิจกรรมอะไรที่ดีกว่านั้นในเมือง ครั้งหนึ่งฉันเคยบอกกระทั่งว่าแม่ฉันป่วย แล้วพอลก็ถามว่า “โอ้ เธอเป็นอะไรมากไหม? บางทีเราน่าจะไปซื้ออะไรสักอย่างให้เธอนะ เธอคงต้องทานยาด้วยใช่ไหม?” ทุกครั้งที่อะไรแบบนี้เกิดขึ้น ฉันอยากคุยกับเขา แต่ฉันจะเริ่มบทสนทนาแบบนี้ได้อย่างไร? “นี่ คุณแฟนคะ คุณ อืม เป็นไปได้ไหมว่า คุณอาจตกหลุมรักแม่ฉันอยู่?”