สวัสดีทุกคน! ฉันอยากจะมาเล่าเรื่องให้ฟังว่ามนุษย์เราแต่ละคนต่างก็มีโชคชะตาที่แตกต่างกันไปไม่มากก็น้อย นี่มันไม่ใช่เรื่องที่น่าตลกเพราะฉันจะมาบอกคุณว่าฉันทรยศเพื่อนรักของฉันอย่างไร บอกก่อนว่านี่มันเป็นความคิดเห็นส่วนตัวของฉันเพราะว่าฉันได้เห็นเรื่องราวทั้งหมดจากมุมมองที่แตกต่างออกไป  ก่อนอื่น ฉันชื่อว่าทอนญ่า และฉันเพิ่งอายุครบ 17 เมื่อไม่นานนี้ ทุกอย่างเริ่มต้นเมื่อประมาณสิบหรือสิบเอ็ดปีที่แล้ว ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ตอนนั้นฉันยังเป็นเด็กและอาศัยอยู่กับพ่อแม่ในบ้านหลังเล็กๆ ที่แสนสบายในเขตชานเมือง ตอนนั้นฉันมีเพื่อนเพียงคนเดียว คือโอลีฟ เธอแก่กว่าฉันหนึ่งปีครึ่งและอาศัยอยู่บนที่ดินใกล้ๆกัน พ่อแม่ของเธอค่อนข้างยากจน พวกเขาไม่มีบ้านเป็นของตัวเอง และต้องอาศัยอยู่ในรถบ้านเก่าๆที่จอดอยู่บนที่ดิน แต่พวกเขาเป็นคนสุภาพและนิสัยดีมาก ดังนั้นพ่อแม่ของฉันจึงสนับสนุนมิตรภาพของฉันที่มีต่อโอลีฟ

ในเวลานั้นโอลีฟกับฉันเราสนิทกันมาก เราถึงขั้นทำพิธีรักษามิตรภาพของเราให้เป็นอมตะ มาตอนนี้ฉันรู้แล้วล่ะว่ามันไร้สาระและงี่เง่าสิ้นดี แต่ว่าในตอนนั้นสำหรับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเรา มันเป็นเรื่องที่แสนยิ่งใหญ่จริงๆ ที่ใกล้ๆบ้านของเรามันมีต้นโอ๊กเก่าแก่อยู่ต้นหนึ่งและโอลีฟก็แนะว่าเราน่าจะสลักคำลงไปว่า “โอลีฟและทอนญ่า เพื่อนกันตลอดไป” ที่บนเปลือกไม้ ฉันจำได้ว่าโอลีฟขโมยมีดของพ่อเธอมาและฉันยังจำได้อีกด้วยว่ามันโชคดีแค่ไหนแล้วที่เราไม่ทำมีดบาดมือตัวเองในขณะที่เราสลักชื่อ และฉันยังจำได้อีกว่าชื่อของฉันมันถูกสะกดผิด ฉันคิดว่าคุณเองก็คงมีความทรงจำดีๆในวัยเด็กเช่นกัน ใช่มั้ยล่ะ?

และนั่นจึงเป็นสาเหตุว่าทำไมพวกเราจึงว้าวุ่นใจกันอย่างหนักตอนที่รู้ข่าวว่าพ่อของฉันได้งานในเมืองหลวงของรัฐและเราจะต้องย้ายไปอยู่กันที่นั่น เราทั้งคู่ร้องไห้กันหนักมาก ตอนนั้นเราคิดว่าพวกผู้ใหญ่งี่เง่าพวกนี้กำลังต้องการแยกเราออกจากกัน เราที่สนิทกันราวกับเป็นพี่น้องกันแท้ๆ!