ช่วงแปดปีแรกในชีวิตผมเต็มไปด้วยความสดใสและมีความสุขในระดับหนึ่งเลย ผมอาศัยอยู่กับพ่อ แม่ และน้องสองคนในเมืองของคนรวยในแอฟริกาใต้ เราอยู่ห่างจากเมืองหลวงในระยะขับรถหนึ่งชั่วโมงถึง ทั้งพ่อและแม่ของผมเป็นคนที่ยุ่งตลอด พวกเขาทำงานหนักและนานเสียจนผมแทบไม่เคยเจอพวกเขา แต่พวกเขาก็คอยดูอยู่ตลอดว่าผมหรือน้อง ๆ ไม่ขาดแคลนอะไร และเราก็ไม่ขาดแคลนจริง ๆ...นอกจาก บางทีนะ คงเป็นความสนใจที่พ่อแม่มีต่อเราเท่านั้น เราไม่มีพี่เลี้ยง มีแค่แม่บ้านที่คอยดูว่าผมจะไม่ทำอะไรเสียหาย ผมไม่เคยทำข้าวของที่บ้านเสียหายนะ แต่ผมสร้างปาฏิหาริย์ต่างหาก ผมชอบสร้างระเบิดและจรวดเสมอ และการทำสิ่งเหล่านี้อาจทำให้ผมตายได้ ถึงตอนนี้ผมยังตกใจอยู่เลยที่ผมยังมีนิ้วมือครบทุกนิ้ว! ผมยังรักการอ่านด้วยเหมือนกัน ครั้งหนึ่งครอบครัวของเราออกไปตระเวนซื้อของ เมื่อผมนึกขึ้นได้ระหว่างนั้นว่าผมลืมซื้ออะไร แม่ผมต้องพาน้องชายตามไปด้วยระหว่างออกตามหาผม พวกเขาพบผมในร้านหนังสือใกล้ ๆ นั่งอยู่บนพื้นและอ่านหนังสือ โดยไม่สนใจทุกสิ่งที่อยู่รอบข้างเลย

ขณะที่ผมอายุมากขึ้น ผมจะไปแวะร้านหนังสือหลังโรงเรียนเลิกตอนบ่ายสอง และอยู่ที่นั่นจนถึงหกโมงเย็น ซึ่งพ่อแม่ผมกลับจากที่ทำงาน. ผมตะลุยอ่านหนังสือนิยาย จากนั้นก็การ์ตูน และในที่สุดก็เป็นหนังสือสารคดี บางครั้งพวกเขาก็ไล่ผมออกจากร้าน