เด็กชายคนนี้มีชื่อว่าโจชัว เขาเป็นเด็กที่น่ารักและทำตัวดีมาก ฉันเล่นกับเขาอยู่ครู่หนึ่ง และทำแซนด์วิชให้กิน เขาเอาแต่ถามฉันว่า “เมื่อไหร่คุณพ่อจะกลับบ้าน?” ฉันยิ่งสับสนหนักกว่าเดิม ฉันโทรหาพ่อแม่ และตอนแรกพวกเขาก็ไม่รับสาย แต่แล้วในที่สุดพ่อของฉันก็รับ และเขาไม่แฮปปี้เลยสักนิดเมื่อได้ยินว่าเพิ่งเกิดอะไรขึ้นที่บ้าน ทันทีที่พ่อแม่ฉันกลับถึงบ้าน พวกเขาก็มองไปยังเด็กน้อยเหมือนเป็นสิ่งมีชีวิตลี้ลับบางอย่าง พวกเขาแค่จ้องมองเด็กคนนั้น เข้าไปบริเวณห้องครัวโดยไม่สนใจเด็กน้อยแม้แต่นิดเดียว และเริ่มกระซิบกระซาบกัน แม่ของฉันโกรธจัด และพ่อของฉันก็เรียกได้ว่าตื่นตระหนก พวกเขาพยายามจะคุยกันเงียบ ๆ แล้วแต่แน่นอนว่าต้องมีอะไรสักอย่างที่ไม่ปกติเกิดขึ้น

เมื่อถึงจุดหนึ่งโจชัวก็หาทางเข้าไปใกล้พ่อฉันจนได้ และถามเขาอาย ๆ ว่า “คุณคือพ่อของผมหรือฮะ?” เขายังคงถามคำถามต่อไป แต่พ่อของฉันก็แค่...เอาแต่จ้องหน้าเด็กชาย เหมือนพ่อหวาดกลัวเขา แม่เอามือปิดหน้าด้วยความอับอาย ส่วนโจชัว...พยายามจะกอดพ่อฉัน แต่แทนที่พ่อจะกอดตอบ พ่อแค่ขยับตัวหนีและไม่ตอบรับอะไรเลย เขาแค่...ยืนอยู่ตรงนั้น โจชัวเริ่มตกใจและสับสน เอาแต่หันมองมาที่ฉัน พ่อ และแม่ ฉันรู้สึกเสียใจแทนเขานะ แต่สิ่งที่มากยิ่งกว่าคือ ฉันกำลังพยายามหาคำตอบอยู่ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่