สวัสดีเพื่อนๆ! ฉันชื่อรีส อายุ 16 ปี ฉันอยากจะแบ่งปันเรื่องราวของความอับอายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเท่าที่ฉันเคยประสบในชีวิตให้พวกคุณฟัง สิ่งแรกที่คุณต้องรู้เกี่ยวกับฉันก็คือ ในตอนที่ฉันอายุครบ 14 ปี ฉันสังเกตเห็นว่าเพื่อนผู้หญิงทุกคนเริ่มออกไปเดทกับเพื่อนผู้ชายในขณะที่ฉันดูจะไม่สามารถดึงดูดความสนใจของใครได้เลย ฉันแน่ใจมากว่าทั้งหมดนี้เป็นเพราะรูปลักษณ์ของฉันเอง อย่างที่คุณเห็น ฉันเป็นสาวร่างผอมเพรียวมาเสมอ แต่ระหว่างที่ฉันกำลังโต และเมื่อถึงช่วงอายุหนึ่ง เนื่องจากเพราะ “ฮอร์โมนไม่รักดี” บางอย่าง ตามที่แม่ของฉันเรียก ฉันน้ำหนักขึ้นถึง 9 กิโล หรืออาจมากกว่านั้นอีกนิดหน่อย ฉันพยายามซ่อนน้ำหนักที่เพิ่มขึ้นอย่างมากไว้ใต้เสื้อผ้าขนาดใหญ่พิเศษ และบอกให้ตัวเองลดน้ำหนัก แต่ฉันก็ทำอะไรไม่ได้เลยในช่วงที่ฤดูร้อนเพิ่งเริ่มต้น

ฉันไปที่บ้านริมชายหาดของตายายเพื่อพักผ่อนช่วงหน้าร้อน และวางแผนจะอยู่ที่นั่นราว 6 สัปดาห์ ฉันไม่ได้ไปที่นั่นมานานหลายปีแล้ว ถึงตอนที่ฉันยังเป็นแค่เด็กหญิงตัวน้อย ฉันจะใช้เวลาตลอดฤดูร้อนที่นั่นเพื่อเล่นกับเด็กๆ ในละแวกนั้นก็ตาม เขาชื่ออาร์ชี่ และเขาก็อายุมากกว่าฉันสองปี เท่าที่ฉันจำได้นะ แต่เขาดูตัวเล็กและอ่อนแอกว่านั้น ดังนั้นครั้งนี้ฉันเลยแน่ใจว่าฉันไม่ต้องเขินอายอะไรกับการสวมชุดว่ายน้ำตอนน้ำหนักเพิ่มขึ้น แล้วนั่งอยู่ข้างๆ อาร์ชี้ “เด็กเนิร์ด” ที่ห่างไกลจากคำว่าเพอร์เฟ็กต์นัก วันหนึ่งฉันตัดสินใจออกไปเดินดูรอบๆ ว่าเมืองเปลี่ยนแปลงไปขนาดไหนแล้วนับตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ฉันมา ฉันเดินเล่นไปพร้อมซันแดนซ์ หมาลาบราดอร์ของเรา แล้วทันใดนั้นเขาก็สลัดตัวออกจากสายจูงและวิ่งเข้าไปในสวนหลังบ้านของใครบางคน ฉันตกใจมากและไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร ดังนั้นเลยวิ่งตามซันแดนซ์ไป พยายามจับกลับมาให้ได้โดยไม่ได้รอขออนุญาตเจ้าของบ้าน

กลายเป็นว่ามีผู้ชายคนหนึ่ง - ซึ่งหน้าตาหล่อเหลามากจริงๆ – ยืนอยู่ตรงนั้นและจับหมาของฉันเอาไว้ได้แล้ว เขารู้จักซันแดนซ์ด้วย ฉันหมายถึงซันแดนซ์ดูจะคุ้นเคยกับผู้ชายคนนี้ดี แล้วเขาก็คุ้นเคยกับมันด้วยเช่นกัน เพียงแค่หลังจากกล่าวคำขอบคุณและขอโทษอีกหลายคำ ในที่สุดอะไรๆ ก็กระจ่างขึ้นมา นี่คือเขาน่ะเอง - อาร์ชี่