ไงทุกคน ผมชื่อริชาร์ด ผมอายุ 17 ปี ปีที่ผ่านมานี้ผมมีเรื่องให้เครียดมากมาย ผมกำลังจะเรียนจบชั้นมัธยมปลาย เข้าเรียนต่อระดับมหาวิทยาลัย และเตรียมจะย้ายไปเมืองอื่น และเท่านั้นยังไม่พอ ไม่นานมานี้เรื่องที่บ้าบอที่สุดเรื่องหนึ่งก็เพิ่งเกิดกับตัวผม - นั่นคือผมเห็นวิญญาณของพ่อที่เสียชีวิตไปแล้ว ผมจำเรื่องที่เกี่ยวกับเขาได้ไม่มากนัก เมื่อผมอายุ 5 ขวบ เราขับรถกลับบ้าน พ่อคุมรถไม่อยู่ และเราก็เกิดอุบัติเหตุ มีแค่แม่และผมเท่านั้นที่รอดชีวิต ดังนั้นแทนที่ผมจะได้มีความทรงจำที่สนุกสนานเกี่ยวกับพ่อในวัยเด็ก ผมจึงมีเพียงรูปถ่ายครอบครัวไม่กี่ใบ โอ บ่อยครั้งผมจินตนาการไปว่า ชีวิตผมจะเป็นอย่างไรถ้าเขายังอยู่! ในความคิดของผม พ่อเป็นพ่อที่ยอดเยี่ยม - เอาใจใส่และเข้มแข็ง แต่น่าเสียใจที่คนเราไม่อาจเปลี่ยนแปลงอดีตได้

วันที่เรื่องนั้นเกิดขึ้นครั้งแรก ผมกำลังเดินกลับจากโรงเรียนกับพวกเพื่อน ๆ และผมก็เห็นผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่งยืนอยู่ตรงป้ายรถเมล์ แน่นอนว่าเขากำลังจ้องมองเราอยู่ แต่หลังจากชั่วพริบตานั้นรถเมล์ก็มาถึง บดบังสายตาของผมจากเขาไปแล้วผมก็คิดว่าผมคงคิดไปเอง เขาสวมเสื้อแจ็คเก็ตและหมวกแก๊ปเหมือนที่พ่อผมเคยสวมในรูปใบหนึ่ง แต่แล้วเรื่องแบบนั้นก็เกิดขึ้นอีก ไม่กี่วันให้หลังขณะที่ผมกำลังมองออกไปนอกหน้าต่างในห้องเรียน ผมก็เห็นเขา และนั่นก็คือตอนที่ผมได้เห็นใบหน้าของเขา - คนคนนั้นคือพ่อของผม! ผมรีบวิ่งออกไปนอกห้องเรียน แต่เมื่อผมออกไปข้างนอก ตรงนั้นก็ไม่มีใครยืนอยู่ เขาไปไหนแล้ว? ผมพลาดไปได้อย่างไร? ไม่รู้เลย แต่ความคิดผมแล่นผ่านไปมาอย่างรวดเร็ว และยังมีความคิดเป็นล้าน ๆ อย่างในนั้น พ่อผมยังมีชีวิตอยู่เหรอ? ทำไมพ่อถึงหลบหน้าผมล่ะ?  แม่รู้เรื่องนี้หรือเปล่า หรือแม่กำลังปิดบังอะไรบางอย่างจากผม? ผมก็ไม่รู้อีกนั่นแหละ ผมจำตอนที่อยู่โรงพยาบาลกับแม่ได้ และจำตอนที่หมอมาตรวจเราได้เหมือนกัน แต่ผมไม่เห็นพ่อที่โรงพยาบาล แล้วจากนั้นผมก็จำได้ว่ามีงานศพ หรือรายละเอียดสำคัญอีกอย่างคือ – เห็นโลงศพที่ถูกปิดลง และไม่เห็นพ่อผมเลย คุณรู้ไหม ผมไม่ได้ตื่นตระหนกเลย แต่เรื่องนี้ทำให้ผมเกิดสงสัยขึ้นมา

ในตอนค่ำ ผมตัดสินใจถามเรื่องนี้กับแม่ แต่ไม่ใช่ถามออกไปโต้ง ๆ หรอกนะ ผมเริ่มหว่านล้อมก่อนโดยเริ่มจาก บอกแม่ว่าผมคิดถึงพ่อของผม และผมจำเรื่องของพ่อไม่ได้มากนัก แม่ของผมเริ่มเล่าเรื่องราวต่าง ๆ เกี่ยวกับพ่อ และเล่าว่าพวกเขาพบกันได้อย่างไร แต่งงานกันได้อย่าไงร แล้วเมื่อเราคุยกันถึงอุบัติเหตุคราวนั้น ผมบอกว่า “แม่รู้ไหม บางครั้งผมก็เห็นคนที่ดูเหมือนพ่อเลย หรือไม่ก็แค่สวมชุดแบบเดียวกัน และก็ทำให้ผมยิ่งคิดถึงพ่อมาก แบบนี้แทบจะเหมือนพ่อยังอยู่กับเราอยู่เลย” แต่ถ้อยคำเหล่านี้กลับทำลายบรรยากาศของการหวนรำลึกถึงอดีตไป แม่ของผมเริ่มดูวิตกกังวล และเริ่มถามโน่นนี่เกี่ยวกับผมถึงคนที่ผมเห็น แม่ดูกังวลอย่างเห็นได้ชัด และยังพยายามจะปิดบังความกังวลนั้น แม่บอกว่า “แม่แค่ห่วงลูกน่ะ เรื่องเศร้าในวัยเด็กแบบนั้น ลูกก็รู้...” ใช่ เรื่องเศร้า แน่ละว่าผมเข้าใจว่าในบทสนทนาของเรานี้ยังมีความลับปิดบังไว้ และแม่จะไม่บอกผมแน่