تو دنیای ایده‌آل ذهنی ما، تصمیم‌گیری یعنی جمع‌آوری تمام اطلاعات، مقایسه همه گزینه‌ها و انتخاب بهترین مورد. اما تو دنیای واقعی، وقت و انرژی و اطلاعات ما محدوده. اینجاست که به جای «عقلانیت کامل»، به چیزی می‌رسیم که هربرت سایمون بهش میگه عقلانیت کراندار. یعنی ما به جای بهترین انتخاب ممکن، به اولین انتخاب قابل‌قبول بسنده می‌کنیم. چون مغزمون باید با منابع محدود، تصمیم‌های سریع بگیره! مثلاً وقتی برای خرید کفش میریم، معمولاً همون جفتی رو می‌گیریم که «به‌اندازه کافی خوبه»، نه این‌که همه ی مغازه‌های شهر رو بگردیم. یا تو کار، اولین ایده‌ای که جواب میده رو اجرا می‌کنیم، حتی اگر ایده‌های بهتری هم وجود داشته باشه. تو این اپیزود، می‌بینیم چطور محدودیت‌ها، مسیر تصمیم‌های ما رو شکل میدن و چرا گاهی همین عقلانیت محدود ما، بهترین همراه ماست. 

برای مطالب بیشتر پادکست اکوتوپیا رو دنبال کنین

مهمان: پوریا بختیاری / کاور آرت: شکیبا پیامنی/ تهیه کننده و مجری: امیرعلی ق/ ویرایشگر صوتی: رامین وطن نیا/ موسیقی: کاوه صالحی

با تشکر از اسپانسر این اپیزود

پرسیل

Hosted on Acast. See acast.com/privacy for more information.