หลวงพ่อเจ้าคุณอาจารย์พระกิตติวิมลเมธี (สุชีพ สุธัมโม) วัดบุปผาราม วรวิหาร

บรรยายธรรมอบรมพระนวกะนอกพรรษา ๘๐ รูป

ณ ศูนย์ปฏิบัติธรรมวชิรญาณ ๒๐๐ ปี วัดบวรนิเวศวิหาร

วันจันทร์ที่ ๑๖ ธันวาคม ๒๕๖๗ เวลา ๑๓.๐๐ น.

#พระกิตติวิมลเมธี #วัดบุปผาราม #มัชฌิมาปฏิปทา #อานาปานสติ #สติปัฏฐาน #ปฏิบัติธรรม #สมาธิ #สมาธิภาวนา #นั่งสมาธิ #วิปัสสนา #วิปัสสนากรรมฐาน #ปัญญา #ธรรมะในชีวิตประจำวัน #ธรรมะ #พระธรรมเทศนา #พุทธศาสนา #คำสอน

หลวงพ่อเจ้าคุณอาจารย์พระกิตติวิมลเมธี (สุชีพ สุธมฺโม) วัดบุปผาราม วรวิหาร บรรยายธรรม อานาปานสติ ในโครงการอบรมกรรมฐานภาคปฏิบัติ นักศึกษาระดับบัณฑิตศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย-คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย ณ อาคารปฏิบัติธรรม มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย ศาลายา จังหวัดนครปฐม วันอาทิตย์ที่ ๑๕ ธันวาคม ๒๕๖๗ เวลา ๑๕:๐๐ น.#พระกิตติวิมลเมธี #วัดบุปผาราม #มัชฌิมาปฏิปทา #อานาปานสติ #สติปัฏฐาน #ปฏิบัติธรรม #สมาธิ #สมาธิภาวนา #นั่งสมาธิ #วิปัสสนา #วิปัสสนากรรมฐาน #ปัญญา #ธรรมะในชีวิตประจำวัน #ธรรมะ #พระธรรมเทศนา #พุทธศาสนา #คำสอน

คอร์สอานาปานสติ วันที่ 5-10 ธ.ค. 67 ณ วัดบุปผาราม กทม. โดย พระกิตติวิมลเมธี (พระอาจารย์สุชีพ สุธมฺโม) ผู้ช่วยเจ้าอาวาส วัดบุปผาราม วรวิหาร

คําว่าเปลื้องจิตคือตัวจบของจิตใช่ไหม? เปลื้องจิตคืออะไร?

ตัวเปลื้องจิตนี่ พอจิตมันตั้งมั่นร่าเริงอยู่ภายในไปเรื่อยนะ มันตั้งมั่นร่าเริงอ่อนๆไปเรื่อยๆ มันไม่มีอะไรแล้ว เปลื้องจิตคือในขณะนั้นน่ะสังเกตไหมว่า จิตน่ะมันเป็นเนื้อเป็นตัวอยู่ ตัวจิตที่ตั้งมั่นน่ะ พอจิตมันโผล่ปั๊บ จิตมันโผล่มาแบบเป็นเนื้อเป็นตัวของมันอยู่ พอเปลื้อง ตัวจิตน่ะมันเปลื้องตัวมันเอง มันจะโล่ง ว่าง อิสระ คือว่า ตัวอัตตาที่เป็นจิตน่ะมันไม่มี พออัตตาที่เป็นจิตไม่มี มันจบตรงนั้นจริงๆ ตรงนี้ทางปฏิบัติเราเรียกกันว่า “โคตรภูญาณ” เคยได้ยินไหม? โคตรภูณาณ เพียงแค่ผู้ปฏิบัติเพียรภาวนาต่อเนื่องนะ ถึงตรงนี้นะ พอมันเปลื้องจิตปั๊บ คือจิตมันโดนเปลื้องไปแล้ว ตัวตนของจิตมันไม่มี แท้ที่จริงจิตมันเป็นอะไร? ที่พระพุทธเจ้าบอกว่า

สพฺเพ สงฺขารา อนิจฺจา สังขารทั้งหลายไม่เที่ยง

สพฺเพ สงฺขารา ทุกฺขา สังขารทั้งหลายเป็นทุกข์

สพฺเพ ธมฺมา อนตฺตา ทําไมต้องเป็น ธมฺมา? ทําไมไม่เป็น สพฺเพ สงฺขารา อนตฺตา

เพราะตัวที่ปรุง มันไม่เที่ยง เป็นทุกข์ใช่ไหม? แม้แต่ตัวที่ไม่ปรุงมันก็เป็นอนัตตา ตัวที่มันไม่ปรุงคืออะไร? คือจิตที่ตั้งมั่น ตัวจิตเองนั่นแหละ มันเปลื้องตัวมันเองออกไป พอเปลื้องตัวมันเองออกไปสภาวะในขณะนั้นมันไม่มีอัตตาตัวตน ไม่มีแก่นสาร ไม่มีเกาะ ไม่มีฐาน ไม่มีอะไรเลยอยู่ตรงนั้น ขันธ์อะไรต่างๆ มีแต่สิ่งซึ่งจะโผล่มาด้วยความว่างเปล่า จิตมีปัญญามันก็จะเห็นสิ่งที่ปรากฏนั้นตามความเป็นจริงเป็นลําดับไป อนิจฺจานุปสฺสี วิราคานุปสฺสี นิโรธานุปสฺสี ปฏินิสฺสคฺคานุปสฺสี ผู้ปฏิบัติไม่ต้องทําอะไรเลย พอมันเปลื้องจิตออกไป ธรรมทั้งหลายมันจะโผล่ขึ้นมา แล้วมันโผล่ขึ้นมาแบบที่เราไม่ต้องไปเพ่งพินิจพิจารณา ไม่ต้องไปทําอะไรเลย เพราะว่าจิตมันเปลื้องตัวมันเอง มันว่าง โล่ง อิสระไปหมด แล้วสภาพธรรมที่มันโผล่ขึ้นมา เปลือยตัวตนของมันว่ามันเป็นอนิจจัง มันเป็นวิราคา มันเป็นนิโรธ มันเป็นปฏินิสสัคคา

ปฏินิสสัคคาคืออะไร? ปฏินิสสัคคา คือ สภาวะที่มันสลัดออกไป เพราะฉะนั้น อนิจฺจานุปสฺสี วิราคานุปสฺสี นิโรธานุปสฺสี ปฏินิสฺสคฺคานุปสฺสี นี้ มันเป็นทางปฏิบัติด้วยญาณหรือปัญญาที่มันเกิดเป็นลําดับไปแบบรวดเร็วเลย ถ้าใครไปถึงขั้นที่เปลื้องจิต มันจึงจะรู้ว่า โอ้ย ที่แท้ที่ไปนั่งพินิจพิจารณา เพื่อที่จะให้เจริญธัมมานุปัสสนาด้วยการตามพิจารณาให้เห็นซึ่งความเป็นอนิจจังของขันธ์ ๕ ความเป็นวิราคาของขันธ์ ๕ ความเป็นนิโรธของขันธ์ ๕ ไปตามพิจารณาให้เห็นซึ่งการสลัดคืน ซึ่งการยึดมั่นถือมั่นในการขันธ์ ๕ ไปปฏิบัติอย่างนั้น โอ้โห เราล้วนๆ เราทั้งนั้น

พอมันเปลื้องจิต สภาพธรรมมันโผล่ๆ มันเปลือยตัวมันเองออกมา สัจจะในสภาพธรรมแต่ละตัวมันจะเด่นชัดในขณะที่จิตมันเปลื้องตัวมันออกไป มันเหมือนตัวเรามันไม่มีอะไรแล้วในนั้น ปัญญาตัวรู้ที่มันรู้รอบ รู้รอบชัด ไม่มีอะไรที่จะมีเงื่อนไขสําหรับที่จะมากระตุก กระชาก ขวางมัน เหมือนเราไปยืนอยู่บนหน้าผา แล้วมาถึงจุดที่เรายืนโยนลูกฟุตบอลออกจากมือโยนลงหน้าผา พอเปลื้องจิต คือ ลูกฟุตบอลมันหลุดออกไปจากมือ ลูกฟุตบอลนั้นมันไม่มีอะไรเลยนะ แค่มันผ่านท่อนบน ช่วงกลาง ช่วงล่าง ในที่สุดมันก็ตกไปถึงฝั่งโน้น เหมือนกัน เหตุปัจจัยที่จะไปกระชากลูกฟุตบอลให้มันเด้งกลับขึ้นมาอยู่บนหน้าผานี้ ในระหว่างที่มันตกลงไปน่ะ มันไม่มี

เพราะฉะนั้นการปฏิบัติในอานาปานสติ ที่มันตั้งมั่นนี้ มันไปถึงจุดพีค จุดที่จิตมันเปลื้องตัวมันเอง เพราะมันไม่มีแล้วนี่ มันเห็นไปหมดแล้ว มันรู้ทันไปหมดแล้ว ไม่มีอะไรแล้ว มันก็เหลือแค่ตัวมันเอง พอมันดูไป ดูไป ดูไป แต่ในระหว่างที่มันเปลื้องตัวมันเองมันก็อยู่กับการหายใจ เข้าใจไหม? อยู่กับการหายใจ การหายใจเป็นตัววัดให้รู้ว่ามีปัญญารู้เห็นอยู่ภายใน ฐานก็ไม่มีความหมายเลยพอเปลื้องจิต เพราะตัวนี้ตอนนี้เราอยู่ที่ฐานคือจิต ใช่ไหม? พอมันเปลื้องจิต มันก็ไม่มีความหมาย แต่มันอยู่ภายในเพราะมันยังไม่ตาย เข้าใจไหม?

และ เอโกทิโภติ เป็นเอโกทิภาวะในชั้นของอาสวักขยญาณ มันจะรวมกันเป็นหนึ่งเดียว จับ จับ แตะ แตะ พูด ด่าก็ได้ ถีบก็ได้ มันรวมกันเป็นหนึ่งเดียว มันไม่มีอะไรที่จะต้องไหลเข้าไปหาความหมายสิ่งใดๆไม่มี เพราะว่าตัวปัญญาที่มันจิตมันเปลื้องและมันมีปัญญาเกิด มันเห็นความเป็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ของสรรพสิ่ง มันจึงเป็นหนึ่งเดียวกับสรรพสิ่ง เพราะทั้งภายในและภายนอกมันเป็นอนัตตา นี่คือจุดสุดยอดของพุทธศาสนา

#พระกิตติวิมลเมธี #วัดบุปผาราม #อานาปานสติ #สติปัฏฐาน #ปฏิบัติธรรม #สมาธิ #สมาธิภาวนา #นั่งสมาธิ #วิปัสสนา #วิปัสสนากรรมฐาน #ปัญญา #ธรรมะในชีวิตประจำวัน #ธรรมะ #พระธรรมเทศนา #พุทธศาสนา #คำสอน #ความตั้งมั่น #จิตตสังขาร

คอร์สอานาปานสติ วันที่ 5-10 ธ.ค. 67 ณ วัดบุปผาราม กทม. โดย พระกิตติวิมลเมธี (พระอาจารย์สุชีพ สุธมฺโม) ผู้ช่วยเจ้าอาวาส วัดบุปผาราม วรวิหาร

ไม่อยากให้คนฟังเสียเวลาอีก เข้าใจลงใจกับความเป็นจริงของชีวิต ของการปฏิบัติ ของคําว่าพุทธศาสนา กับของคําว่าอัตตาตัวตน ความหลุดพ้นมันจะต้องไปตั้งต้นตรงไหน? อะไรเป็นแก่น อะไรเป็นสาระ และสิ่งที่พูด สิ่งที่แสดง สิ่งที่บรรยายทั้งหมดมีอยู่ในกายใจนี้ ไม่เอามาจากที่อื่น ไม่ใช่อยู่เรื่องนอก

พุทธศาสนาคืออะไร?

พุทธศาสนาคือคำสอนของพระพุทธเจ้า แต่ละอย่างมุ่งเน้นเข้าถึงกายใจแท้ๆ รู้จักรูปนามแท้ๆ กายใจแท้ๆ จิตต้องสัมผัสกับสภาวะที่เป็นจิตตสังขาร สภาวะที่เป็นความคิด แต่เดิมมันลูบคลําแต่ความเป็นเรา นี่เรียกว่า “สักกายทิฏฐิ”

เห็นรู้เห็นนามที่ถูกร้อยรัดอยู่ ถ้าไม่เข้าถึงกายใจแท้ๆก็จะเป็นเราอยู่ตลอดเวลา สนใจแต่เรื่องสักกายทิฏฐิ เจริญรุ่งเรืองในเรื่องของโลก ไม่ใช่เรื่องของพุทธศาสนา

จะต้องรู้จักกายใจนี้ที่แท้จริงว่าเป็นรูปเป็นนาม จิตต้องรู้และสัมผัสก่อน เพราะเครื่องร้อยรัดมันรัดหนาแน่นมาก ตัวที่ทำให้เรายินดีในการเกิดตาย คือสังโยชน์ ใจต้องรู้ไม่ใช่คิดเอาเอง เมื่อเห็นรูปนาม จึงจะเห็นความเป็นจริงของรูปนาม รู้โดยประจักษ์ว่ารูปนามนี้ไม่เที่ยง โดยเฉพาะความตาม เมื่อใดใจประจักษ์ด้วยใจว่าชีวิตนี้ต้องตายแน่ๆ เห็นรูปนามความเป็นจริง เป็นอนัตตา

การยืนอยู่ในจุดที่พระพุทธเจ้าชี้ อย่างมั่นคง แน่วแน่ ไม่มีเงื่อนไข ด้วยความศรัทธา ด้วยความเพียร และด้วยการศึกษาเพิ่มเติม มันจึงเป็นจุดๆเดียวที่จะทําให้เข้าสู่ช่องทางนี้ เพราะอะไร? เพราะว่าตัวที่มันจะทําให้เราเข้าถึง มันคือตัวที่เป็นตัวความเพียรที่มันมีกําลังของ อาตาปี สมฺปชาโน สติมา สมฺปชาโน คือว่า มันมีความรู้ตัวในความเพียรอยู่ มันมี อาตาปี ก็คือ มีสติในความเพียรอยู่ ความเพียรที่มีสติ มีความรู้สึกตัว มันไม่มีสิ่งใดที่จะเข้ามาทําให้ความเพียรที่มีสติและมีความรู้สึกตัวนั้น เกิดขึ้นอย่างครบบริบูรณ์ได้ นอกเหนือจากการที่ให้จิตนิ่งอยู่ในฐานแล้วมีสติบริสุทธิ์ตรงต่อกายในกาย ถ้ามีจิตนิ่งอยู่ที่ฐาน มีสติบริสุทธิ์รู้กายในกาย ในขณะที่เพียรรู้มันจะมี อาตาปี สมฺปชาโน สติมา อยู่เนืองๆ ถ้ามันไม่หลุดจากฐานมันก็จะมีอยู่ตลอด แล้วไม่ต้องไปเอาเหตุผลอะไรมาอธิบายในระหว่างนั้น หลังจากปฏิบัติแล้วก็ไม่ต้องเอาเหตุผลอะไรมาพูด ก่อนปฏิบัติก็ไม่ต้องเอาเหตุผลอะไรมาพูด สําคัญที่ปรารภความเพียร ยกเข้าสู่ฐานรู้ลมหายใจ รู้ลมหายใจ ยกเข้าสู่ฐาน รู้กายในกาย ในขณะที่มันรู้อย่างนั้น มันมีกําลัง อาตาปี สมฺปชาโน สติมา

เมื่อมันเห็นตรงลงไปว่ารูปนามกายใจนี้มันเป็นอนัตตา เป็นความเห็นฉิวเฉียด สักกายทิฏฐิมันจะไม่เกิด เรื่องของความตายที่มันจะเกิดขึ้นต่อหน้ามันจะไม่เซอร์ไพรส์อีกต่อไป แค่นั้นเอง และพอมันเห็นอย่างนั้นนะ กําลังของมันเป็นอย่างไร? มันจะไม่เกิดความสงสัยต่อไปในคำพระพุทธเจ้า

เวลาเราฟัง เราฟังด้วยความคิดใช่ไหม เราก็คิดตาม เพื่อความเข้าใจนั้นน่ะ มันเป็นตัวที่จะไปเปิดทางให้กับจิต เพราะฉะนั้นตัวฟังแล้วเกิดความเข้าใจไปเปิดทางให้กับจิต เขาเรียกสุตตมยปัญญา พระพุทธเจ้าเรียกสุตตมยปัญญา ฟังเพื่อมันเปิดทางให้กับจิต จิตจะได้สัมผัสกับสิ่งนั้นโดยตรงด้วยตัวของจิตเอง จิตตมยปัญญากับภาวนามยปัญญาจะอยู่ในชั้นนั้น

พอจิตนิ่งอยู่ที่กาย อะไรที่มันเคลื่อนมากระทบกับกายประสาท ณ ส่วนนั้นที่จิตนิ่งอยู่ สติก็จะเข้าไปรู้อย่างบริสุทธิ์ แค่นั้น รู้ตรงนั้นก่อน เอาตรงนี้ก่อน อะไรอย่างอื่น สภาวะอื่นๆ อะไรต่างๆ ทั้งดีทั้งไม่ดี ทั้งชอบใจทั้งไม่ชอบใจที่เกิดขึ้น มันเป็นเรื่องของสภาวะ ทุกๆสภาวะมันเป็นอนัตตา อย่าไปจับ อย่าไปยัดเยียดความพอใจ อย่าไปยัดเยียดความไม่พอใจ ความจริงสภาวะนั้นมันเกิดขึ้นตามธรรมชาติของสภาวะ เกิดจากเหตุจากปัจจัย และมันดับไป แต่เราไปยัดเยียดความพอใจใส่มัน เราไปยัดเยียดความไม่พอใจใส่มัน “โอ๊ยอันนี้ดี อันนี้ไม่ดี โอ๊ย วันนี้นั่งไม่ดีเลย โอ๊ย วันนี้นั่งดีมาก” เราไปยัดเยียดใส่มันทั้งนั้น เราทั้งนั้น เข้าไปยัดเยียดด้วยอํานาจของสัญญา และอัญเชิญขึ้นมาว่า มันเป็นสภาวะของเรา

ไม่ต้องทําอะไรเลย เข้าไปสู่ที่ฐานแล้วก็รู้ตรงๆไปเรื่อยๆ แล้วสภาวะอะไรเกิดก็แค่รู้ตามความเป็นจริง ตามความเป็นจริงคือ มันเกิดขึ้นก็เกิดขึ้น ดับไปก็ดับไป เท่านั้นนะ ตรงนั้นมันอยู่ตรงนั้น ตรงกลาง เลยไปกว่านั้นมันลึกไปแล้ว หรือไม่ก็เข้าไปไม่ถึง มันอยู่ปากทางนิดเดียว

#พระกิตติวิมลเมธี #วัดบุปผาราม #อานาปานสติ #สติปัฏฐาน #ปฏิบัติธรรม #สมาธิ #สมาธิภาวนา #นั่งสมาธิ #วิปัสสนา #วิปัสสนากรรมฐาน #ปัญญา #ธรรมะในชีวิตประจำวัน #ธรรมะ #พระธรรมเทศนา #พุทธศาสนา #คำสอน #ความตั้งมั่น #จิตตสังขาร

คอร์สอานาปานสติ วันที่ 5-10 ธ.ค. 67 ณ วัดบุปผาราม กทม. โดย พระกิตติวิมลเมธี (พระอาจารย์สุชีพ สุธมฺโม) ผู้ช่วยเจ้าอาวาส วัดบุปผาราม วรวิหาร

กายที่ตั้งอยู่ก็เป็นรูปธาตุ ลมที่เข้าออกก็เป็นรูปธาตุ จิตที่ตั้งอยู่ที่ฐานเป็นจิตธาตุ สติที่ทําหน้าที่เข้าไปรู้ลมนั่นก็เป็นนามธาตุ ความคิดความนึกที่ผุดขึ้นมาในขณะที่สติรู้ลมอยู่นั้นก็เป็นนามธาตุ

ถ้ามันไหลหลุดออกไปก็เข้าสู่ความเพียรทันที ขณะที่จิตนิ่งอยู่ที่ฐาน นิวรณ์ทั้ง ๕ มันเกิดขึ้นไม่ได้นะถ้านิ่งอยู่ที่ฐานมีสติรู้ลมอยู่ พอมันเกิดปั๊บ รู้ เกิดความชอบ จิตหยั่งออกไป นี่รู้ พอรู้ปั๊บจิตจะกลับมาที่ฐานทันที

จิตนิ่งตั้งที่ฐาน อุปาทานขันธ์มันก็หยุดทํางาน ในขณะที่อยู่ที่ฐานแล้วก็รู้ลม อุปาทานขันธ์มันก็หยุดทํางาน อุปาทานขันธ์หยุดทํางานหมายความว่ามันไม่มีเรา ไม่มีความเป็นเราอยู่ อุปาทานขันธ์คืออะไร? อุปาทานขันธ์ก็คือรูปขันธ์ รูปขันธ์คือกายทั้งกาย พร้อมด้วยลมหายใจที่เข้าที่ออก นั่นมันเป็นขันธ์ การยึดมั่นถือมั่นในขันธ์นั้นว่าเป็นเรา มันหยุด เพราะในขณะที่จิตตั้งอยู่ที่ฐาน นิ่งรู้ตรงต่อลมหายใจ มันแค่นิ่งกับรู้ มันไม่มีอะไรที่ไปเป็นเราได้เลย ในตัวนิ่งตัวรู้นี่มันไม่มีอะไรที่เป็นเราเข้าได้เลย นั่นเรียกว่าหยุดอุปาทานในรูปขันธ์

ความรู้สึกที่เป็นเวทนา ทั้งสบายไม่สบายหรือเฉยๆทั้งหมดนั้น มันก็หยุดอุปาทานในเวทนาขันธ์ เพราะจิตตัวที่นิ่งรู้ตรงต่อลมออกลมเข้านั้น มันมีแต่นิ่งกับรู้ มันไม่มีอะไรที่จะเข้าไปปรุงในส่วนที่เป็นเวทนา หยุดอุปาทานในเวทนาขันธ์โดยธรรมชาติ ไม่ใช่เราพยายามไปหยุดมัน เพียงแค่เรานิ่งรู้เฉยอยู่ที่ฐานตรงต่อสิ่งที่ถูกรู้ คือ ลมหายใจออกลมหายใจเข้าเท่านั้น อันนั้นแหละเป็นความตั้งมั่นของจิต

ขณะที่จิตนิ่งอยู่ที่ฐาน รู้ตรงต่อลมหายใจออก ต่อลมหายใจเข้า ไม่มีคําว่าออก ไม่มีคําว่าเข้า ไม่มีคําว่าหายใจออก ไม่มีคําว่าหายใจเข้าไปสําทับ ถ้ามีคําว่าหายใจออกหายใจเข้าไปสําทับ นั่นเป็นสัญญาขึ้นมา นิ่งรู้ตรงๆตามความเป็นจริงที่มันรู้สึกได้ เข้าก็เรื่องของมัน ออกก็เรื่องของมัน สติทําหน้าที่แค่รู้ จิตก็นิ่ง เราไม่ต้องทําอะไรเลย มีอะไรผลุบโผล่ขึ้นมา ไม่ว่าจะเป็นความนึก หรือ ความคิด หรือ เป็นอารมณ์ความรู้สึกที่โผล่ขึ้นมา ก็ทําหน้าที่แค่รู้เท่านั้น ทําอย่างอื่นไม่ได้ พอรู้ปั๊บเขาก็จะดับไป พอทําหน้าที่แค่รู้มันก็จะแยกสภาวะ จิตคงตั้งมั่นอยู่ที่ฐาน สิ่งที่ปรากฏนั้นก็ปรากฏตามสภาพธรรมชาติของมัน เกิดก็เป็นเกิด ดับก็เป็นดับ สติทําหน้าที่เข้าไปรู้ตามความเป็นจริงที่มันเกิด สติเข้าไปรู้ตามความเป็นจริงที่มันดับ การเข้าไปรู้นั้น เข้ามันเข้าไปเอง เพียงแต่ผู้ปฏิบัติรู้ตัวในขณะที่มีสภาวะนั้นปรากฏ ตัวที่รู้ตัวนั่นแหละ เรียกว่า สมฺปชาโน

ในขณะที่จิตนิ่งอยู่ที่ฐาน รู้ตรงต่อลมหายใจออกต่อลมหายใจเข้า มีสภาวะอันใดปรากฏ สัมปชัญญะจะทํางานทันที ว่ามันรู้ตัวว่ามีสิ่งที่ปรากฏ สติเข้าไปรู้สิ่งนั้นสมฺปชาโน กับสติมา มันก็จะทํางานสลับกันไปสลับกันมา เป็นองค์ประกอบของความตั้งมั่น เรียกว่า ความตั้งมั่นที่มี อาตาปี สมฺปชาโน สติมาองค์ประกอบมันครบบริบูรณ์ สภาพจิต ณ ขณะนั้นมันก็หยุดรักหยุดชังในโลก เป็น วิเนยฺย โลเก อภิชฺฌาโทมนสฺสํ เป็นองค์ประกอบความเพียรแห่งสติปัฏฐาน นิ่งรู้ มีความคิดแลบ ความคิดแลบอันใดอันหนึ่งเกิดขึ้น ก็รู้ ความคิดแลบนี่แหละ มันจะขึ้นมาเยอะ รู้ตัวว่ามีความคิดแลบ ในขณะที่จิตนิ่งอยู่ที่ฐานนี้มันมีการรู้ตัวว่ามีความคิดแลบ สติเข้าไปรู้ความคิดแลบอันนั้น พอมันดับไปก็รู้ว่าดับไป นิ่งอยู่ที่ฐานต่อเนื่องไปอย่างนั้น

สภาวะที่จิตมันนิ่งอยู่ที่ฐานแล้วก็รู้ลม เป็นอันเดียวต่อเนื่องนานๆ นั่นแหละเป็นฐานของ เอโกทิโภติหรือ เอโกทิภาวะ ตัวเอโกทิภาวะนั่นแหละเป็นตัวเติม เพิ่มพลังของจิต เพิ่มพลังของสมาธิ เพิ่มพลังของสติ และเป็นตัวที่ลดความฟุ้งซ่าน ตัวเอโกทิภาวะหรือเอโกทิโภติจะเป็นตัวที่จะทําให้เราเข้าสมาธิได้ง่าย เมื่อเกิดสภาวะนี้ หมายความว่า จิตนิ่งอยู่ที่ฐานเป็นอารมณ์อันเดียวต่อเนื่องไปเรื่อยๆ บ่อยๆ มีกําลัง ต่อไปมันจะทําให้เข้าสมาธิได้รวดเร็วมาก แค่ลมหายใจ ๒ คู่ ๓ คู่ เข้าสู่ฐานปั๊บ นิ่งเลย เข้าสู่ฐานปั๊บมันนิ่งเลย เพราะจิตมันเคยมีประสบการณ์ เคยเรียนรู้จากสภาวะที่ชื่อ เอโกทิโภติหรือ เอโกทิภาวะ หรือ ความเป็นหนึ่งเดียวของจิต สภาวะที่นิ่ง เฉย แล้วก็รู้ แค่รู้ แค่รู้ แค่รู้ สภาพจิตชนิดนี้เขาเรียกว่า เป็นจิตที่ไม่ห่างจากฌาน เป็นจิตที่เป็นตัวตั้งต้นที่จะเกิดดวงตา ที่จะรู้เห็นสิ่งที่ปรากฏตรงๆจากตัวของจิต ตามความเป็นจริงของสิ่งที่ปรากฏ#พระกิตติวิมลเมธี #วัดบุปผาราม #อานาปานสติ #สติปัฏฐาน #ปฏิบัติธรรม #สมาธิ #สมาธิภาวนา #นั่งสมาธิ #วิปัสสนา #วิปัสสนากรรมฐาน #ปัญญา #ธรรมะในชีวิตประจำวัน #ธรรมะ #พระธรรมเทศนา #พุทธศาสนา #คำสอน #ความตั้งมั่น #จิตตสังขาร

คอร์สอานาปานสติ วันที่ 5-10 ธ.ค. 67 ณ วัดบุปผาราม กทม. โดย พระกิตติวิมลเมธี (พระอาจารย์สุชีพ สุธมฺโม) ผู้ช่วยเจ้าอาวาส วัดบุปผาราม วรวิหารถามเมื่อวานตอนเช้าว่า ฐาน รู้ไหม? กายในกาย รู้ไหม? ปรารภความเพียร รู้ไหม? แค่นี้ก็พอแล้ว ถ้า ๓ อย่างนี้ แค่รู้คําว่า ปรารภความเพียร จะยืน จะเดิน จะนอน จะนั่ง จะทําอะไรในกิริยาชีวิต เข้าฐาน เข้าฐานรู้ลม เข้าฐาน เข้าฐาน รู้กายในกาย เข้าฐาน นิ่งรู้อิสระ นิ่งรู้เฉยอยู่อย่างอิสระ พอพูดอย่างนี้บางคนบอกทําไม่ได้ อ้าว จิตแรกทําได้ไหม? พอเข้าฐานปั๊บ เข้าได้ไหม? มันได้แล้วไง แต่มันออกจิตหลังๆใช่ไหม? พอจิตหลังๆมันออกใช่ไหม? เข้าใหม่ได้ไหม? ได้ มันออกอีกใช่ไหม? เข้าใหม่ได้ไหม? เออ ได้ มันออกอีก เข้าใหม่ได้ไหม? เออ นั่นน่ะ นี่เรียกว่า ปรารภความเพียร หรือคําที่พูดกันเมื่อวันนี้ตอนบ่ายว่า

อาตปฺปาย อนุโยคาย สาตจฺจาย ปธานาย

ตั้งความเพียรบ่อยๆ ต่อเนื่อง ติดต่อ เนืองๆ นานๆโก นุ หาโส กิมานนฺโท     นิจฺจํ ปชฺชลิเต สติ

อนฺธกาเรน โอนทฺธา        ปทีปํ น คเวสถโก นุ หาโส กิมานนฺโท พวกเธอ จะหัวเราะสนุกสนานร่าเริงอะไรกันอยู่นิจฺจํ ปชฺชลิเต สติ ในเมื่อโลกสันนิวาส คําว่า “โลกสันนิวาส” หมายความว่า พวกนั้นมันเข้าใจยิ่งกว่าพวกเรานะ มันเป็นภาษาพูดกัน โลกสันนิวาส คือโลกที่พวกเธอกําลังอยู่ ชีวิตที่พวกเธอกําลังเป็นอยู่ นิจฺจํ ปชฺชลิเต สติ มันถูกไฟลุกโพลงแผดเผาอยู่เนืองนิด อนฺธกาเรน โอนทฺธา หมายความว่า มันจะหยุด เธอจะยอมจมปลักอยู่กับความมืดที่มาห้อมล้อมชีวิตเธออยู่เหรอ ปทีปํ น คเวสถ ไฉนเธอจึงไม่หาที่พึ่งให้กับตัวเองเล่า 

คำพระพุทธเจ้านี่ก็น่าเอามาคิดเหมือนกันนะ อย่างพวกเราในเมื่อตั้งใจที่จะเดินหน้าในเส้นทางของการปฏิบัติ น่าจะเอามาคิดเหมือนกันนะ มัวแต่เป็นหลงหา ร่าเริงอะไรกันอยู่กันนักกันหนาก็ไม่รู้ ทั้งๆที่ไฟมันลุกโพลงแผดเผาอยู่ นิจฺจํ ปชฺชลิเต สติ คือโลกสันนิวาส โลกสันนิวาสคือที่เราอยู่นี่ กายใจนี้ที่มันเป็นอยู่ มันมีไฟลุกโพลงแผดเผามันอยู่ตลอดเวลา

ไฟคืออะไรบ้าง? ไฟ ๑๑ กอง

ราคคฺคินา โทสคฺคินา โมหคฺคินา อาทิตฺตํ ชาติยา ชรามรเณน โสเกหิ ปริเทเวหิ ทุกฺเขหิ โทมนสฺเสหิ อุปายาเสหิ อาทิตฺตนฺติ

ไฟคือราคะ ไฟคือโทสะ ไฟคือโมหะ ไฟคือความโศกเศร้า ไฟคือความร่ำไรรําพัน ไฟคือความทุกข์กายไฟคือความทุกข์ใจ ไฟคือความไม่สมปรารถนา ไฟคือปรารถนาสิ่งใดแล้วก็ไม่ได้ในสิ่งนั้น

แล้วบางทีพระพุทธเจ้าบอก เพิ่มไปอีกนะ เพิ่มไฟเข้าไปอีกนะ

จกฺขุํ อาทิตฺตํ ตาเป็นของร้อน ตาเป็นไฟนะ ระวังนะ

รูปา อาทิตฺตารูปมันก็ร้อน ที่ตาเห็นน่ะมันก็ร้อนนะ มันเป็นไฟนะ

จกฺขุวิญฺญาณํ อาทิตฺตํ การเห็นก็เป็นของร้อน นอกจากตามันเป็นไฟ รูปเป็นไฟแล้ว การเห็นก็เป็นไฟนะ

จกฺขุสมฺผสฺโส อาทิตฺโต จักขุสัมผัสก็เป็นไฟนะ

จกฺขุสมฺผสฺสปจฺจยา อุปฺปชฺชติ เวทยิตํ สุขํ วา ทุกฺขํ วา อทุกฺขมสุขํ วา สุขหรือทุกข์ที่เกิดจากจากจักขุสัมผัสนั้นมันก็ร้อนนะ ดูสิ

เกน อาทิตฺตํ ร้อนเพราะอะไร

อาทิตฺตํ ราคคฺคินา โทสคฺคินา โมหคฺคินา ร้อนเพราะไฟคือราคะ ไฟคือโทสะ ไฟคือโมหะ

อาทิตฺตํ ชาติยา ชรามรเณน ร้อนเพราะไฟคือ ชาติ ชรา มรณะ

เราก็ควรจะนํามาคิดเหมือนกันนะ เพื่อที่จะต้อนตัวเองให้มันตรงทางกับที่พระพุทธเจ้าท่านสอนไว้ มิฉะนั้นเราจะถูกต้อนเข้าไป

พระพุทธเจ้าท่านเป็นผู้หลุดพ้นแล้ว แล้วท่านยืนอยู่ในจุดที่ท่านหลุดพ้นแล้ว แล้วก็มองลงมาสู่พวกเรา รูปธาตุนามธาตุ หรือ รูปนามกายใจของเรากําลังถูกไฟแผดเผาอยู่ เวลาท่านมอง ท่านก็ยิ่งมีแต่ความเมตตากรุณาสงสาร ท่านมองเห็นเราเป็นอย่างไร? มันเหมือนเด็กที่เล่นขี้ฝุ่น เขวี้ยงกันไปเขวี้ยงกันมา แล้วขี้ฝุ่นเหล่านั้นที่ลอยเกาะกลุ่มกันอยู่ ก็เกาะห่อหุ้มเด็กพวกนั้นเหมือนกับดินพอกหางหมู หนักขึ้นเรื่อยๆ แล้วก็ตายไป พอเกิดมาใหม่อีกก็เหมือนกับเด็กเล่นขี้ฝุ่น ถ้าท่านขึ้นไปนั่งอยู่บนหน้าผาสูงๆ เป็นจุดที่ท่านพ้นไปแล้ว พ้นจากขี้ฝุ่นเหล่านั้นแล้ว ก็เห็นเด็กมันไล่กัน วิ่งเล่นกัน เอาขี้ฝุ่นปาใส่กัน แล้วขี้ฝุ่นก็จับเกาะกันและกัน เป็นดินพอกหางหมู พอกไปที่กายนี้ทั้งกาย จนหนักเดินไม่ไหวแล้วก็ยังเล่นกันอยู่นั่นแหละ

เพราะฉะนั้นพวกเราเรียกว่าเป็นสัตว์ผู้โชคดีที่สุดในโลก ที่เจอคําสอนพระพุทธเจ้า เจอเส้นทางปฏิบัติ จุดที่พระพุทธเจ้าชี้ไว้นี้ เพราะมันเป็นจุดที่บริสุทธิ์ ไม่มีการไปไม่มีการมา เป็นจุดที่ทําให้หยุดเรื่องราวทั้งหมดได้ ดับไฟทั้งปวงได้ แล้วก็สู้กับทุกข์ทั้งปวงได้ พ้นจากทุกข์ทั้งปวงได้ เพราะมันหยุดการปรุงแต่งทั้งหมด มันอยู่รอดพ้นจากอํานาจของจิตตสังขาร

#พระกิตติวิมลเมธี #วัดบุปผาราม #อานาปานสติ #สติปัฏฐาน #ปฏิบัติธรรม #สมาธิ #สมาธิภาวนา #นั่งสมาธิ #วิปัสสนา #วิปัสสนากรรมฐาน #ปัญญา #ธรรมะในชีวิตประจำวัน #ธรรมะ #พระธรรมเทศนา #พุทธศาสนา #คำสอน #ความตั้งมั่น #จิตตสังขาร

คอร์สอานาปานสติ วันที่ 5-10 ธ.ค. 67 ณ วัดบุปผาราม กทม. โดย พระกิตติวิมลเมธี (พระอาจารย์สุชีพ สุธมฺโม) ผู้ช่วยเจ้าอาวาส วัดบุปผาราม วรวิหาร

เคยได้ยินคําพูดที่ว่า “พวกเราคือจิต” เคยได้ยินใช่ไหม? แต่เราไม่เคยคิดว่าพวกเราคือจิต ตั้งแต่ไหนแต่ไรมา อันปุถุชน หมายถึงว่าคน มนุษย์ที่ก่อร่างขึ้นมาเป็นตัวเป็นตน มันประกอบไปด้วยมหาภูตรูป ๔ อุปาทายรูป ๒๔ รวมเป็นชีวิต แล้วก็มีนาม มีนามคือจิต แล้วมันอยู่ด้วยกันเป็นตัวตน เป็น ๑ ชีวิต มนุษย์ตัวเรานี้เวลามันอยู่ไป อายุ ๒ ขวบ ๓ ขวบ ๕ ขวบ ๑๐  ๒๐ ๓๐ ๔๐ ๕๐ ๖๐ ๗๐ ๘๐ คือแต่ละช่วงที่มันปรากฏ มนุษย์จะเกิดการเบื่อหน่ายบ้าง สังเกตไหมมันเบื่อหน่าย มันคลายกําหนัด อะไรที่มันเคยรักๆ ยึดๆ มันเบื่อแล้วมันก็คลาย ไม่ยึดไม่ถือไม่เอา แล้วก็หลุดพ้นปล่อยวาง แต่ความเบื่อหน่าย ความคลายกําหนัด ความหลุดพ้น ความปล่อยวาง เข้าไม่ถึงจิต เพราะมนุษย์ไม่เคยรู้สึก ไม่เคยรู้จักในคําว่า “จิต” พอมันก่อตัวขึ้นมาเป็นตัวเป็นตน พระพุทธเจ้าใช้ศัพท์ว่า ปรมฏฺฐํ มเมตํ คือ ลูบคลําในความเป็นเรา

พอเราออกมาจากท้องแม่ มันเริ่มรู้สึก เริ่มเป็นชีวิต พอใครหยิกก็เริ่มรู้สึกเจ็บ ตอนนั้นมันลูบคลําความเป็นเรามาตลอดเลย ใช่ไหม? มันลูบคลําแต่อะไร? ลูบคลําแต่ความเป็นเรามาตลอดเลย การลูบคลําความเป็นเรา นั่นคือ การรวบรัด การรวบรัดในการที่เข้าใจว่า เราสุดอยู่ตรงนี้ตรงกาย เราคือกาย เพราะฉะนั้นเวลามันเกิดการเบื่อหน่ายอะไร มันก็เบื่อหน่ายแค่ทางกายไม่ถึงจิต เราเบื่อหน่ายมาเยอะแล้วนะชีวิตนี้ เคยเบื่อหน่ายอะไรไหม? เยอะเลยใช่ไหม? เคยคลายกำหนัดไหม? คลายกําหนัด คือ การที่เคยชอบอะไร ชอบ ชอบ ชอบ แล้วมันไม่เอา มันปล่อยพ้นเลย คือมันไม่ชอบเลย เคยไหม? เยอะ ที่ปล่อยให้พ้นออกไปแล้ว แล้วกลับไปชอบใหม่ มีไหม? มี อันนั้นน่ะเพราะความเบื่อหน่ายความคลายกําหนัดอันนั้นที่มันเกิด มันเข้าไม่ถึงจิต จิตไม่เคยรู้สึก เพราะตอนที่มันชอบ มันคือใครชอบ? เราชอบ พอมันเบื่อหน่าย ใครเบื่อหน่าย? เราเบื่อหน่าย ตอนหยั่งลงไปในความติดข้อง ใคร? เรา ตอนมันคลายความกําหนัดนั้น คือใคร? เรา

เพราะฉะนั้นความเบื่อ ความชอบ ความหน่าย ความคลาย มันเหมือนกับลิงตัวหนึ่งที่เดินกระโดดอยู่ในป่า จับกิ่งนี้ กระโดดไปกิ่งนั้น และกระโดดไปกิ่งโน้น กระโดดไปกิ่งโน้น กระโดดไปกิ่งนั้น นึกออกไหม? เข้าใจไหม? เออ ลิงน่ะคือกายกับจิต กายคือมหาภูตรูป ๔ นั่นแหละ แล้วก็จิตอยู่ข้างใน ส่วนการที่มันจับตรงนั้นคืออารมณ์หนึ่ง อารมณ์หนึ่ง

ในความเข้าใจจิตมันจึงเป็นเราอยู่ตลอดเวลา มันลูบคลําความเป็นเราอยู่เนืองๆ และจนถึงตอนนี้ แม้เรามานั่งปฏิบัติธรรมอยู่ก็เรา แม้นั่งพูดอยู่ก็เรา เห็นไหม? ยังคล้ายกับว่าเรา เรา เรามันเป็นภาษาบัญญัติไปหมดแล้ว แต่พระพุทธเจ้าบอกว่า ในสายพระเนตรของพระพุทธเจ้า ในสายตาของพระพุทธเจ้า คําว่า ชีวิตที่มีมหาภูตรูป ๔ พระพุทธเจ้าเรียกทั้งหมดนั้นว่า จิตบ้าง มโนบ้าง วิญญาณบ้าง พูดง่ายๆว่าพระพุทธเจ้าไม่ให้ราคา เพราะทั้งหมดที่เกิดเป็นพระพุทธเจ้าเกิดขึ้นที่ไหน? ที่จิต พระพุทธเจ้าเห็นเลย

ความผิดพลาดที่ทําให้มนุษย์เข้าสู่ความทุกข์ คือ จิต

ความถูกต้องที่จะทําให้มนุษย์พ้นจากความทุกข์ คือ จิต

กายเป็นเพียงแค่เครื่องไม้เครื่องมือเท่านั้นเอง แต่ท่านใช้ศัพท์ว่า อสฺสุตวตาคือ ความที่บุคคลไม่ได้สดับ คือ ไม่ได้รับการชี้จากผู้รู้ ตั้งแต่ต้นเราออกมาจากท้องแม่ แล้วทําไมพระพุทธเจ้าถึงรู้ได้ พระพุทธเจ้าที่รู้นี่ก็เพื่อต้องการพ้นทุกข์ ต้องการแก้ทุกข์ ต้องการช่วยคนให้พ้นจากทุกข์ มีความทุกข์เป็นโจทย์ ไปทําอย่างนั้นแล้วมันก็ยังไม่ได้ ทําอย่างนี้แล้วมันก็ยังไม่ได้ ทําอย่างโน้นแล้วมันก็ยังไม่ได้ ลองแล้วลองอีก ลองแล้วลองอีก จนในที่สุดมันไม่มีอะไรที่จะลองแล้ว มันก็ลองเข้าไปเรื่อยๆจนเจอว่า “อ้าว อยู่นี่เอง” คือมันอยู่ข้างในนี่

พระพุทธเจ้าจึงจบเรื่องราวตรงนี้ว่า มันอยู่ที่จิต ปุถุชนมันเลยเข้าไม่ถึงจิต ท่านใช้ศัพท์ว่า อสฺสุตวา ปุถุชฺชโน ปุถุชนผู้ไม่ได้สดับจะเข้าไม่ถึงจิต อาการเปลี่ยนแปลงแปรปรวนทั้งหมดที่เกิดขึ้น แม้แต่ความเบื่อหน่าย คลายกำหนัด ความหลุดพ้นก็เป็นเรื่องราวของการเบื่อหน่าย คลายกำหนัด และหลุดพ้นที่ไม่ได้ถึงจิต ส่วนจิตมันเบื่อหน่าย พอมันเบื่อหน่าย จิตมันเบื่อหน่ายอย่างหนึ่ง แต่มันปรารถนาอย่างหนึ่ง คลายกําหนัดอย่างหนึ่ง มันปรารถนาอย่างหนึ่ง หลุดพ้นอย่างหนึ่ง มันก็จะเอาอีกอย่างหนึ่ง จิตมันจะเอาอยู่ตลอดเวลา แต่ที่มันเบื่อหน่าย เพราะว่ามันเกิดความทุกข์ ที่มันคลายกำหนัดเพราะว่ามันทุกข์นั่นแหละ เพราะมันหน่ายมันจึงคลาย เพราะมันคลายมันจึงพ้น 

#พระกิตติวิมลเมธี #วัดบุปผาราม #อานาปานสติ #สติปัฏฐาน #ปฏิบัติธรรม #สมาธิ #สมาธิภาวนา #นั่งสมาธิ #วิปัสสนา #วิปัสสนากรรมฐาน #ปัญญา #ธรรมะในชีวิตประจำวัน #ธรรมะ #พระธรรมเทศนา #พุทธศาสนา #คำสอน #ความตั้งมั่น #จิตตสังขาร

คอร์สอานาปานสติ วันที่ 5-10 ธ.ค. 67 ณ วัดบุปผาราม กทม. โดย พระกิตติวิมลเมธี (พระอาจารย์สุชีพ สุธมฺโม) ผู้ช่วยเจ้าอาวาส วัดบุปผาราม วรวิหาร

นั่งคู้บัลลังก์ ตั้งกายตรง ดํารงสติอยู่เฉพาะหน้า เข้าสู่ฐานรู้ลมออกรู้ลมเข้า ลมออกลมเข้าที่รู้ได้ด้วยสตินั้นน่ะ จะเป็นตัวที่จะคอยประคองจิตไว้ให้อยู่ที่ฐาน พอเข้าสู่ฐานปั๊บก็รู้ลมออกรู้ลมเข้า ลมออกลมเข้านั่นล่ะจะเป็นตัวที่จะคอยประคองจิตให้นิ่งอยู่ที่ฐาน ไม่ใช่เราไปกําหนด ไปกดให้จิตอยู่ที่ฐาน ณ ขณะนี้ ตัวที่ลมออกลมเข้า สติที่รู้ลมออกรู้ลมเข้านั่นน่ะ ตัวลมออกลมเข้านี่มันจึงเหมือนกับตัวที่คอยประคองจิตให้อยู่ที่ฐาน แต่เราไม่ต้องไปทําการประคองอะไร นิ่งเข้าสู่ฐานแล้วรู้ลมออก นิ่งเข้าสู่ฐานรู้ลมออกรู้ลมเข้าตามความเป็นจริงไปเรื่อยๆ ตามที่มันรู้ได้ ไม่ต้องพยายามทําเพื่อให้มันเป็นอะไร ไม่ต้องพยายามทําเพื่อให้มันได้อะไร ไม่ต้องไปพยายามทําให้มันเหมือนกับอะไรนะ ทําอยู่เท่านี้แหละ นิ่งอยู่ที่ฐานรู้ลมที่รู้สึกได้ นิ่งอยู่ที่ฐานรู้ลมที่รู้สึกได้ ลมออกรู้ ลมเข้ารู้ ต่อเนื่องคลอกันไปอย่างนี้ ถ้ารู้ตรงๆอย่างนี้มันจะเป็นตรงกลาง ตรงกลางก็คือมันไม่วอกแวก แม้เสียงที่พูดไปกระทบกับหู มันก็แค่ได้ยินนะ แต่มันไม่ไหลเข้าไป คู่ ๑ คู่ ๒ คู่ ๓ คู่ มันก็เข้าสู่ภาวะของความตั้งมั่นได้ทันที

บางทีเราปฏิบัติต่อเนื่องกันมาหลายๆวันนะ มันอาจจะง่วงนะ ง่วงปั๊บก็ตั้งกายตรง เข้าสู่ฐานรู้ลม ถ้ามันมีความง่วง เหมือนกับมันจะครอบอะไรอยู่ ให้ดูนะ แค่รู้เลย รู้ความง่วง รู้ รู้ แต่จิตต้องอยู่ที่ฐานนะ จิตนิ่งอยู่ที่ฐานดูความง่วงได้ ในขณะที่ดูความง่วงก็รู้ลมหายใจ หายใจยาวๆไว้ ต้องอาศัยความเป็นเราเข้าไปช่วย ทําลมหายใจยาวๆ ขณะที่ความง่วงยังอยู่ จิตอยู่ที่ฐาน ทําลมหายใจยาว เพื่อดูมัน พอมันดูความง่วงได้ปั๊บ ปล่อยลมหายใจตามปกติ จิตนิ่งอยู่ที่ฐาน รู้ลม รู้กายในกาย ตามธรรมชาติ สติก็รู้ด้วยว่าความง่วงยังอยู่ แต่มากั้นจิตไว้แล้ว ไม่ให้ไหลเข้าไปในความง่วง สักพักหนึ่งความง่วงก็จะหายไป แล้วมันมาอีกก็ทําอย่างเดิม เอาแค่ดูก่อน แค่รู้ก่อน แค่รู้ก่อน ถ้าแค่รู้แล้ว มันมีกําลังมากขึ้น ก็ตั้งกายตรง ดูความง่วงนั้นก็พร้อมกับทําลมหายใจยาว พอมันเบาตัวลงไป ปล่อยทุกอย่างเป็นธรรมชาติ นิ่งเข้าสู่ฐาน ตรงเข้าสู่กายในกาย รู้ลมออก รู้ลมเข้า แม้ความง่วงยังอยู่ก็แค่รู้มันดูมันไป ทําอย่างนี้จนมันดับหายไป คอยระวังไม่ให้ใจไหลเข้าไปในความง่วง

นิ่งอยู่ที่ฐาน หายใจออกรู้ หายใจเข้ารู้ ถ้าไม่มีนิวรณ์เข้ามารุกราน จิตที่นิ่งอยู่ที่ฐาน รู้ลมคู่ ๒ คู่มันก็เข้าสู่สภาวะแล้ว องค์ภาวนาก็เกิด จิตจะไม่ไหล ไม่ตาม ไม่เพ่ง ไม่เล็ง ไม่จ้อง ไม่อยาก ไม่ปรารถนา ไม่ถือเอา ไม่ทําความเข้าใจ ไม่รู้เกิน ไม่รู้เกินเลยจากที่ควรรู้ ไม่รําพึง ไม่กังวล

ในขณะที่นิ่งรู้ลมออกรู้ลมเข้าอยู่นั้น มันเกิด สนฺโต ปณีโต อเสจนโก คือมันเกิดความสงบ  ปราณีต แช่มชื่นขึ้นมา แล้วมันดูสะระสังกัปปะหรือจิตตสังขาร เห็นความคิด เห็นเป็นมโนภาพ เห็นเป็นภาษา ก็แค่รู้ว่ามันคือความคิดนะ ไม่ควานเข้าไปเพื่อหาว่ามันคืออะไร แค่รู้ว่ามันคือความคิด แค่รู้ แค่รู้ แค่รู้อย่างนั้นไปก่อน  พอแค่รู้อย่างนั้นได้ปั๊บตัวความคิดก็จะดับ จิตก็จะมีอุเบกขาอันมีกําลังเพิ่มขึ้น สติก็มีกําลังเพิ่มขึ้น ทุกครั้งที่มีสติเข้าไปรู้เห็นถึงการเกิดและการดับ มันจะตกเป็นปัญญาให้กับจิต ทุกครั้งที่ไปรู้การเกิดการดับ มันจะตกเป็นปัญญาให้กับจิต ปัญญาที่ตกอยู่กับที่จิตตั้งมั่นนั้น อันมีอุเบกขาเป็นฐาน มันก็ทํางานล้อกันไปอย่างนี้ ถ้ายืนในถูกที่ถูกจุด ไม่ต้องเอาตัวเราเข้าไปพยายามทําให้มันถูกที่ ไม่ต้องพยายามเข้าไปทําให้มันถูกจุด พอได้ยินคําว่า “ถูกที่ ถูกทาง ถูกจุด” เราก็จะพยายามไปทําให้มัน ถูกที่ ถูกทาง ถูกจุด ที่ทางจุดนั้นมันไม่มีอะไรเลย แค่วางจิตนิ่งอยู่ที่ฐานแล้วก็รู้ลม นี่ท่าทีที่ถูก แค่นี้เอง นิ่งอยู่ที่ฐานไม่ต้องขวนขวายหาอะไร พอนิ่งที่ฐานปั้บ รู้ลมออกรู้ลมเข้า ทันทีที่รู้ลมได้คู่ ๒ คู่ ลมก็จะแผ่วเบาสบาย องค์ภาวนามันก็เกิด

ขยับนิ้วมือขวา รู้ ยกมือขวาขึ้น รู้ วางมือขวาไว้ที่เข่าขวา รู้ ขยับนิ้วมือซ้าย รู้ ยกมือซ้ายขึ้น รู้ วางมือซ้ายลงที่เข่าซ้าย รู้ สาธุ ขออนุโมทนา ตอนนี้ก็เชิญปฏิบัติอิสระกันได้

#พระกิตติวิมลเมธี #วัดบุปผาราม #อานาปานสติ #สติปัฏฐาน #ปฏิบัติธรรม #สมาธิ #สมาธิภาวนา #นั่งสมาธิ #วิปัสสนา #วิปัสสนากรรมฐาน #ปัญญา #ธรรมะในชีวิตประจำวัน #ธรรมะ #พระธรรมเทศนา #พุทธศาสนา #คำสอน #ความตั้งมั่น #จิตตสังขาร