برنامه شماره ۱۲۰ گنج حضوراجرا: پرویز شهبازیPDF ،تمامی اشعار این برنامهمولوی، دیوان شمس، شماره ۱۳۵۳چگونه برنپرد جان چو از جناب جلالخطاب لطف چو شکر به جان رسد که تعالدر آب چون نجهد زود ماهی از خشکیچو بانگ موج به گوشش رسد ز بحر زلالچرا ز صید نپرد به سوی سلطان بازچو بشنود خبر ارجعی ز طبل و دوالچرا چو ذره نیاید به رقص هر صوفیدر آفتاب بقا تا رهاندش ز زوالچنان لطافت و خوبی و حسن و جان بخشیکسی از او بشکیبد زهی شقا و ضلالبپر بپر هله ای مرغ سوی معدن خویشکه از قفس برهید و باز شد پر و بالز آب شور سفر کن به سوی آب حیاترجوع کن به سوی صدر جان ز صف نعالبرو برو تو که ما نیز می‌رسیم ای جاناز این جهان جدایی بدان جهان وصالچو کودکان هله تا چند ما به عالم خاککنیم دامن خود پر ز خاک و سنگ و سفالز خاک دست بداریم و بر سما پریمز کودکی بگریزیم سوی بزم رجالمبین که قالب خاکی چه در جوالت کردجوال را بشکاف و برآر سر ز جوالبه دست راست بگیر از هوا تو این نامهنه کودکی که ندانی یمین خود ز شمالبگفت پیک خرد را خدا که پا برداربگفت دست اجل را که گوش حرص بمالندا رسید روان را روان شو اندر غیبمنال و گنج بگیر و دگر ز رنج منالتو کن ندا و تو آواز ده که سلطانیتو راست لطف جواب و تو راست علم سؤالمولوی، دیوان شمس، شماره ۲۵۱۹غلام پاسبانانم که یارم پاسبانستیبه چستی و به شبخیزی چو ماه و اخترانستیغلام باغبانانم که یارم باغبانستیبه تری و به رعنایی چو شاخ ارغوانستینباشد عاشقی عیبی وگر عیب است تا باشدکه نفسم عیب دان آمد و یارم غیب دانستیاگر عیب همه عالم تو را باشد چو عشق آمدبسوزد جمله عیبت را که او بس قهرمانستیکتاب حس به دست چپ کتاب عقل دست راستتو را نامه به چپ دادند که بیرون ز آستانستی