برنامه شماره ۱۷۲ گنج حضوراجرا: پرویز شهبازیPDF ،تمامی اشعار این برنامهمولوی، دیوان شمس، شماره ۱۳۸۷هین خیره خیره می نگر اندر رخ صفراییمهر کس که او مکی بود داند که من بطحاییمزان لاله روی دلستان روید ز رویم زعفرانهر لحظه زان شادی فزا بیش است کارافزاییممانند برف آمد دلم هر لحظه می کاهد دلمآن جا همی‌خواهد دلم زیرا که من آن جاییمهر جا حیاتی بیشتر مردم در او بی‌خویشترخواهی بیا در من نگر کز شید جان شیداییمآن برف گوید دم به دم بگدازم و سیلی شومغلطان سوی دریا روم من بحری و دریاییمتنها شدم راکد شدم بفسردم و جامد شدمتا زیر دندان بلا چون برف و یخ می خاییمچون آب باش و بی‌گره از زخم دندان‌ها بجهمن تا گره دارم یقین می کوبی و می ساییمبرف آب را بگذار هین فقاع‌های خاص بینمی جوشد و بر می جهد که تیزم و غوغاییمهر لحظه بخروشانترم برجسته و جوشانترمچون عقل بی‌پر می پرم زیرا چو جان بالاییمبسیار گفتم ای پدر دانم که دانی این قدرکه چون نیم بی‌پا و سر در پنجه آن ناییمگر تو ملولستی ز من بنگر در آن شاه زمنتا گرم و شیرینت کند آن دلبر حلواییمای بی‌نوایان را نوا جان ملولان را دواپران کننده جان که من از قافم و عنقاییممن بس کنم بس از حنین او بس نخواهد کرد از اینمن طوطیم عشقش شکر هست از شکر گویاییم