برنامه شماره ۴۶۲ گنج حضوراجرا: پرویز شهبازیPDF متن نوشته شده برنامه با فرمتتمامی اشعار این برنامه، PDFمولوی، دیوان شمس، غزل شماره ۲۴۵۵برگذری درنگری جز دل خوبان نبریسر مکش ای دل که از او هر چه کنی جان نبریتا نشوی خاک درش در نگشاید به رضاتا نکشی خار غمش گل ز گلستان نبریتا نکَنی کوه بسی دست به لَعلی نرسدتا سوی دریا نروی گوهر و مرجان نبریسر ننهد چرخ تو را تا که تو بی‌سر نشویکس نخرد نقد تو را تا سوی میزان نبریتا نشوی مست خدا غم نشود از تو جداتا صفت گرگ دَری یوسف کنعان نبریتا تو اَیازی نکنی کی همه محمود شویتا تو ز دیوی نرهی مُلک سلیمان نبرینعمت تن خام کند محنت تن رام کندمحنت دین تا نکشی دولت ایمان نبریخیره میا خیره مرو جانب بازار جهانز آنک در این بِیع و شَری این ندهی آن نبریخاک که خاکی نَهِلد سوسن و نسرین نشودتا نکَنی دَلق کُهن خلعت سلطان نبریآه گدارو شده‌ای خاطر تو خوش نشودتا نکُنی کافریی مال مسلمان نبریهیچ نبرده‌ست کسی مهره ز اَنبان جهانرنجه مشو ز آنک تو هم مهره ز انبان نبریمهره ز انبان نبرم گوهر ایمان ببرمگر تو به جان بُخل کنی جان بر جانان نبریای کشش عشق خدا می‌ننشیند کَرَمتدست نداری ز کِهان تا دل از ایشان نبریهین بکشان هین بکشان دامن ما را به خوشانز آنک دلی که تو بری راه پریشان نبریراست کنی وعده خود دست نداری ز کششتا همه را رقص کنان جانب میدان نبریهیچ مگو ای لب من تا دل من باز شودز آنک تو تا سنگ دلی لعل بدخشان نبریگر چه که صد شرط کنی بی‌همه شرطی بدهیز آنک تو بس بی‌طمعی زر به حُرُمدان نبریمولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۲۸۹۵ شکر نعمت خوشتر از نعمت بُوَدشُکرْباره کی سوی نعمت رودشکر جانِ نعمت و نعمت چو پوستز آنک شکر آرد ترا تا کوی دوستنعمت آرد غفلت و شکر اِنتِباهصید نعمت کن بدامِ شکر شاه