Bölüm çok uzun hiç açıklama yapamayacağım. 

Selam ben geçmişi olmayan adam nasılsın? Film incelemelerimize devam ediyoruz efendim. Bugünkü konuşacağımız Merakla beklenen kitap uyarlaması yapım Dune: Çöl Gezegeni

Denis Villeneuve’ün zor bir görevi üstlendiği Çöl Gezegeni, yönetmenin tıpkı Blade Runner 2049 filminde kullandığı teknikleri içeriyor. Yavaş ilerleyen ve atmosferi buram buram karakter odaklı olan anlatısıyla beraber, görkemli bir sinematografiyle baş başa kalıyoruz. Dune Net bir sonla bitmese de serinin devam filmleri için umut verici bir yapım.

Zimmer’in Müzikleri beklenen kadar fazla olan beklentiyi karşılayamıyor.. Filmin en büyük sıkıntısıysa uzun süresine rağmen hikaye anlatıcılığı konusunda kısır kalışı ve merak ögesinin tahmin edilebilir aksiyon sahneleri nedeniyle neredeyse ilerleyen filmler özelinde olsa da bu film özelinde hiç olmayışı. Öyle ki Protagonistimiz Paul için kendisini feda eden bir insanın ölüşü bile çok havada kalıyor. Filmde yapay zekanın bu olaylar öncesinde insanlara büyük zararlar verdiğini ve bu yüzden insanların artık bunları kullanmadığını anlatan bir kısımda yoktu. Akıllara izlerken bu adamlar neden bıçakla savaşıyor sorusunu sormanıza sebep olan durumda bundan kaynaklanıyor. Haliyle bu durum bazı klişe diyaloglara ve bu olaylar da ne anlama geliyor şimdi sorusunu beraberinde getiriyor. Yine de bunlar ilk bakışta gözümüze çok çarpmıyor. Kitaba sadık kalınarak çekilen bir iş olarak düşünüldüğünde benim gibi hikayeyi okumadıysanız kafanızda ilk film özetinde hikaye kısmında bir hayli soru işareti bırakan ama izlerken düşük temposuna rağmen neredeyse hiç sıkmayan devasa bir iş.

Son olarak. gerek kadrosuyla gerek prodüksiyonun harcadığı emekler göz önüne alınırsa Dune: Çöl Gezegeni uzun soluklu bir seri için fena olmayan bir açılış filmi. Ödül döneminde; Ses tasarımı, görsel efekt ve sinematografi alanında iddialı olabilir. Filme puanım 7.1. Başka bir bölümde görüşmek üzere. Filmle kalın takipte kalın seyir kalın görüşürüz efendim.

Selam ben geçmişi olmayan adam Nasılsın? Film incelemelerimize devam ediyoruz efendim. Bugünkü filmimiz Spencer

Pablo Larrai’nin özgün biyografik filmler çekmeyi seriye bağladığı günümüzde hazırlamış olduğu bir başka biyografik iş olan Spencer’ı kısaca özetleyecek olursak. Geçmiş ve Şimdiki zaman kavramının bir olduğu kraliyet yaşantısında, aslında sadece sıradan bir insan olmak isteyen manik-depresif bir prensesin hikayesi diyebiliriz. Psikolojik-Gerilim, Dram türünde olan film Prenses Diana’nın son dönemlerini ele almakta. Yakın planları, tek karakter bazlı hikayesi, abartılı müzik kullanımıyla karakterin mental sağlığına dair yapılan her teknik unsur standart bir seviyenin biraz üstünde denebilir. Özellikle kostüm tasarımı ve kurgunun gerçek-hayal arasındaki temiz geçişleri kayda değer. Yine de performans filmi olması beklenirken filmin en büyük sıkıntısı vuruculuğunun neredeyse hiç olmaması.

 İlk yarısıyla umut veren iş ikinci yarısın da benzer konulara değinip sıkça tekrara düşüyor ve seyiriciyle Diana’a arasında beklenildiği kadar çok özdeşleşmeyi sağlayamıyor. Yine de Kristen Stewart’ın oyunculuğuna seviye atlattığını söyleyebiliriz. Sally Hawkins’inse yardımcı kadın oyuncu dalında adaylığı konuşulacaktır. Pablo Larrain’in kendi dilini işlediği filmde müziklerle birlikte dans sahnelerinin muntazamlığı tıpkı diğer filmlerindeki gibi ön plana çıkıyor. Bolca gösterilen ayna sahneleri, fotoğraf karesi gibi olan kadrajlarla doğal bir dil yakalayan yönetmen, Prenses’in hikayesini bir de benim tarzımda izleyin demiş. 

Kısacası böyle olunca da ne tam bir doyuma ulaştıran ana akım film ne de tam bir sanat filmi ortaya çıkmış. Spencer genel olarak yeterli ancak kesinlikle kaçırılmaması gereken bir iş değil diyebiliriz. Beklentiyi çok fazla yüksekte tutmamakta fayda var derim. Kristen Stewart’ın ödül sezonunda en iyi kadın oyuncu adaylığında da ön sırada olacağı şüphesiz. Benim filme Puanım 6.5. Başka bir bölümde görüşmek üzere, seyir kalın takipte kalın filmle kalın. Görüşürüz efendim.

Selam ben geçmişi olmayan adam nasılsın? Film incelemelerine devam ediyoruz efendim. Bugünkü Filmimiz The Last Duel: Son Düello

Sir Ridley Scott'un Rashomon hikaye anlatıcılığını kullanarak Bir 14.yüzyıl hikayesini üç karakterin bakış açısından anlatan Son Düello. Bu kurgusuyla bir hayli akıcı bir anlatım sergiliyor. Peki filmde ne anlatılıyor? Kısaca ataerkil düşüncelerin hüküm sürmekte olduğu bir toplumda kadın olmanın ve düşüncelerini erkekler gibi söyleyebilmenin ne kadar zor olduğunu anlatan bu ortaçağ metoo hikayesi gerçekten çarpıcı sahneleriyle bizi ekran başına kitliyor. Yönetmen hikayeye müdahale ederek değiştirmeyi değil onu olduğu gibi yansıtmayı hedefliyor. Karakter derinliklerinin ve dövüş sahnelerinin aşırı gerçekçiliği, ayrıca bunun yanında da filmdeki çoğu sahnenin tahmin edilemezliği artı olarak yazılacaktır. Oyunculara geldiğimizde Ben Affleck, Matt Damon ve Adam Driver gibi güçlü bir cast'e sahip olan yapım adeta üst düzey oyunculuklarıyla filme katkı sağladıklarını görüyoruz. 

Filmde en çok beğendiğim yansa metoo filmlerinin çoğunda gördüğümüz göze parmak sokan modelin olmamasıydı. Doğallığın ve tutarlığının öne çıkan film bizlere hepimizin eşit olmadan hiçbirimizin eşit olamayacağını göstererek izleyiciye kendisini sorgulatıyor. Son düello izlenmeye değer ve tavsiye edebileceğim bir iş. Filme puanım 7.5. Başka bir bölümde görüşmek üzere filmle kalın takipte kalın görüşürüz efendim.

Selam ben geçmişi olmayan adam nasılsın? Film incelemelerimize devam ediyoruz efendim. Bugünkü filmimiz House of Gucci.

Sir Ridley Scott’un The Last Duel’dan sonraki bir başka Oscar Adayı filmi “Gucci Hanedanı” bir aile şirketinin arkasındaki entrika dolu olayların nasıl bir kaosu yaşadığını absürt komedi tarzında işliyor. Kitap uyarlaması  senaryoya sahip olan işin, bir hayli uzun olan süresine rağmen karakter derinliklerinde bir hayli yüzeysel kaldığını buna karşın bir Gucci olmanın ne demek olduğunu hissetirme konusundaysa oldukça başarılı olduğunu söyleyebiliriz. Yine de ben yönetmenden Last Duel’daki gibi ilgi çekici bir kurgu beklerdim.

Oyunculuklara gelecek olursak, Lady Gaga’nın oyunculuğu A Star is Born’daki seviyede değil yine de çok sırıtmıyor. Jared Leto ve Al Pacino rollerinde devleşmişler. Adaylıklarında potansiyelleri bir hayli yüksek olacağa benziyor. Adam Driver da adaylık alabilir ancak bu rol, onun standartında bir performans. Filmin kostüm ve prodüksiyon tasarımı şahaneydi. İtalyan bir ailenin trajik düşüş hikayesini Hollywood mantığıyla işlemesi bakımından film fazla Amerikan kaçıyor. Özellikle defile sahnelerinin göz kamaştırıcılığı meraklılarının ilgisini bir hayli çekecektir.

Genel olarak eleştirildiği kadar sıkıcı olmayan film, entrikalarıyla şaşırtmasa da Türk dizi formülüyle izleyiciyi ekranda tutan bir auraya sahip. Kısacası zevk alınabilecek lakin üstüne de çok fazla konuşma gerektirmeyen, tuhaf bir şekilde akıcı ve popülist bir iş olmuş. İyi de olmuş Ridley Scott bu sene yaptığı iki filmle birini ciddili sinema severlere diğerineyse genel izleyiciye adamak istemiş.  Benim filme puanım 7.3 Başka bir bölümde görüşmek üzere. Filmle kalın takipte kalın seyir kalın görüşürüz efendim.

Julia Ducournau’nun Raw filminin ardından body horror kapsamında merakla beklenen ve Cannes’da Büyük Ödülü kapmış olan ikinci filmi Titane; Psikolojik-Gerilimi temasını, postpunk kültüründeki sorunları olan bir kadının toplumdaki var olamama süreciyle anlatıyor. Açılış sekansından filmin sonuna kadar inanılmaz kasılmış bir evren yaratımı ve sinematografi, izlemesi bu kadar zor olan sahnelerine rağmen sizi ekran başında tutmayı başarıyor.

 Çok fazla mesaj vermeyi hedefleyen ayrıca yoğun da bir anlatıya sahip olan filmi ben şahsen David Lynch’in Eraserhead filminin modern bir versiyonunu izlemiş gibi oldum diyebilirim. Üst anlatı kurmaya çalışırken bir hayli hikayede boşluklar bırakması genelde arthouse filmlerindeki düşülen hatalardan biri olarak göze çarpmakta. Toplumda kadın olmanın ve aidiyet duygusunun aslında insanın hayata aşık olmasını yani bir nevi tutunmasını sağlayan nihai duygu olduğunu sanıyorsam anlatmaya çalışan Titane,  #me-too temalı ve psikolojik temalı filmlerin revaçta olduğu günümüz dünyasında eleştirmenlerin elini kaşındıracak şekilde bir açık büfe denilebilir.

 Derdini çok iyi anlatamayan film, yönetmenin son derece özgün ve ilginç kafa yapısıyla beraber sıkmayan bir kurguya sahip. 108 dakikalık süresiyle tuhaf bir deneyim yaşamak isteyip rahatsız edici doğal sahneleri izlemekten haz duyuyorsanız belki de tam size göredir. Son sahneyeyse son yılların en rahatsız edici sahnesi denmesini ise saçma buldum. Özetle Titane için Raw kadar iyi olmasa da senenin izlenmesi gereken işlerinden denebilir

deneme 123123

deneme