Aşk dediğiniz şey bir yudum tattığınız pastayı sürekli kovalayıp , beklemekse, tam eh yetti be deyince yeniden çıkıyorsa bir yerden o yudum, belki de aşık değilsiniz de travma bağıyla sarınmışsınızdır.

Bedenimin eleştirilmesiyle başlayan 4 günlük evden çıkmama sürecimde yedim, içtim ama hoş geçemedim. Kummerspeck* dedikleri duygusal yemeden kaynaklı kilolar aldım. Sizlerle paylaşıyorum ve soruyorum. Sahip olduğumuz iyi şeyler, yuvarlak kalçalar ve topçuk topçuk memeler bizim kimliğimiz mi ve daha mı değerli yapıyor bizleri? Erich Fromm'a göre hayır. Bana göre de aslında. İnsan kendine çektirdiği ızdıraplar için özür dileyebilmeli kendinden, diliyorum.

Garsonluk yaparken,asgari hayat sağlayamayan asgari ücreti kazanma hikayemi ve yaşananları sizle paylaşıyorum. Mavi- beyaz farketmeksizin her yakanın bir şeyler bulabileceği bir eleştiri. Her gerçek gibi ağır. İyi ki tecrübe ettim.

Hepimizin yaraları, karşılanmamış ihtiyaçları ve bazı duygusal vitamin eksikliklerinin yol açtığı semptomlar o kadar benzer ki, kendi yaralarımı nasıl sarmaya başladığımı bu bölümde sizle paylaşıyorum çünkü karşılanmamış ihtiyaçlar hiçbir yere kaybolmuyor, karşılanırım umuduyla başka ilişkilerimizde ortaya çıkıyor.

Bugün kendimle Kaffeeklatsch* yaptım, öfkemin hem yıkıcı hem sağaltıcı etkisine yakından bakarken, seneler önce aynı evi paylaştığım arkadaşımın şampuanına neden bulaşık deterjanı kattığımı deştim.

Her yer narsistle mücadele ile ilgili bilgilerle dolu, en top psikologlar bile bu tutumdan vazgeçemez haldeyken, ya narsistik bir partnerle uğraşmaya içten içe ihtiyacım varsa , ya bu mücadeleden kendim için vazgeçemiyorsam diye soramadık pek. İşte bu bölümde kendime soruyorum.

Bazen beklediğimiz değişim gelir getirdiği neşeye ek olarak da biraz hüzün getirir, salt neşe getirecek sanırız oysa ki. Ben de neşeli olma durumunu beklemişim sadece. Farkettiğim anı sizle paylaşıyorum.

Bu bölümde olumsuz beden algısını küçük Cansu ile birlikte ağırlıyoruz. Bu bölüm küçük Cansu’nun duyulma ihtiyacı için.