▨ نام شعر: عکس مرا به سینه ی دیوار قاب کن

▨ شاعر: مهدی فرجی

▨ با صدای: مهدی فرجی

▨ پالایش و تنظیم: شهروز

ــــــــــــــــ

این مست‌های بی‌سروپا را جواب کن

امشب شبِ من است، مرا انتخاب کن

مهمانِ من تمامی این‌ها و پای من

قلیان و چای مشتریان را حساب کن

تمثال شاعرانه‌ی درویش را بکَن

عکس مرا به سینه‌ی دیوار قاب کن

هی قهوه‌چی! ستاره به قلیان من بریز

جای زغال، روشنش از آفتاب کن

انگورهای تازه‌ی عشقی که داشتم

در خمره‌های کهنه بخوابان، شراب کن

از خون آهوان بده ظرفی که تشنه‌ام

ماهیچه‌ی فرشته برایم کباب کن

از نشئه خلسه‌ای بده، از سُکر جرعه‌ای

افیون و می بیار، بساز و خراب کن

دستم تهی است هر چه برایم گذاشتی

با خنده‌های مشتریانت حساب کن

▨

مهدی فرجی

▨ نام شعر: پسته 

▨ شاعر: سیمین بهبهانی

▨ با صدای: سیمین بهبهانی

▨ پالایش و تنظیم: شهروز

______________

کودک روانه از پی بود، نق‌نق‌کنان که من پسته

پول از کجا بیارم من؟ زن ناله کرد آهسته

کودک دوید در دکان، پایی فشرد وعَرّی زد

گوشش گرفت دکاندار: کو صاحبت، زبان بسته

مادر کشید دستش را: دیدی که آبرومان رفت؟

کودک سری تکان می داد؛ دانسته یا ندانسته

یک سیر پسته صد تومان! نوشابه، بستنی... سرسام!

اندیشه کرد زن با خود، از رنجِ زندگی خسته :

دیروز گردوی تازه دیده است و چشم پوشیده‌ست

هر روز چشم‌پوشی‌هاش با روزِ پیش پیوسته

کودک روانه از پی بود، زن سوی او نگاه افکند

با دیده‌ای که خشمش را باران اشک‌ها شسته

ناگاه جیب کودک را پر دید ــ وای! دزدیدی؟

کودک چو پسته می‌خندید، با یک دهان پر از پسته

▨ 

سیمین بهبهانی

▨ نام شعر: برای تو بمیرم (غارتگر دل‌ها)

▨ شاعر: سید کریم امیری فیروزکوهی

▨ با صدای: سید کریم امیری فیروزکوهی

▨ پالایش و تنظیم: شهروز

_________

مَپْسند که دور از تو برای تو بمیرم

صیدِ تو شدم تا که به پای تو بمیرم

هر عضو ز اعضای تو غارتگرِ دل‌هاست

ای آفتِ جان! بهرِ کجای تو بمیرم؟

با من همه لطف تو هم از روی عتاب است

تا هم ز جفا، هم ز وفای تو بمیرم

گر عمر ابد خواهم از آن است که خواهم

آنقدر نمیرم که به جایِ تو بمیرم

آخر دلِ حساس، تو را کُشت «امیرا»

ای کُشتهٔ احساس، برای تو بمیرم

▨

سیّد کریم امیری فیروزکوهی

متخلص به امیر

تاریخ خوانش: چهارم آبان‌ماه ۱۳۵۳

▨ نام شعر: دوباره می‌سازمت وطن 

▨ شاعر: سیمین بهبهانی

▨ با صدای: سیمین بهبهانی

▨ پالایش و تنظیم: شهروز

ـــــــــــــــــ

دوباره می‌سازمت وطن، اگرچه با خشت ِ جان خویش

ستون به سقف تو می‌زنم، اگرچه با استخوان خویش

دوباره می‌بویم از تو گُل، به میل نسل ِ جوان ِ تو

دوباره می‌شویم از تو خون، به سیل اشک ِ روان ِ خویش

دوباره، یک روز ِ روشنا، سیاهی از خانه می‌رود

به شعر خود رنگ می‌زنم، ز آبی آسمان خویش

کسی که «عظم رمیم*» را دوباره انشا کند به لطف

چو کوه می‌بخشدم شکوه، به عرصه‌ی امتحان خویش

اگر چه پیرم ولی هنوز، مجال تعلیم اگر بُوَد

جوانی آغاز می‌کنم کنار نوباوگان خویش

حدیث حب الوطن ز شوق، بدان روش ساز می‌کنم

که جان شود هر کلام دل، چو برگشایم دهان خویش

هنوز در سینه آتشی ، بجاست کز تاب شعله‌اش

گمان ندارم به کاهشی، ز گرمی دودمان خویش

دوباره می‌بخشی‌ام توان، اگر چه شعرم به خون نشست

دوباره می‌سازمت به جان، اگر چه بیش از توان خویش

ــــــــــــــ

* عظم رمیم: ( عظم + رمیم ) استخوان پوسیده

ــــــــــــــ

در این خوانش بیت معروف زیر موجود نبود: 

اگر چه صد ساله مرده‌ام، به گور خود خواهم ایستاد

که بردَرَم قلب اهرمن، ز نعره‌ی آنچنان خویش

▨ نام شعر: شتر (نگاه کن به شتر آری) 

▨ شاعر: سیمین بهبهانی

▨ با صدای: سیمین بهبهانی

▨ پالایش و تنظیم: شهروز

__________

 و نگاه کن به شتر، آری‌، که چه‌گونه ساخته شد، باری

نه زآب و گل که سرشتندش ز سراب و حوصله پنداری

و سراب را همه می‌دانی که چگونه دیده‌فریب آمد

و سراب هیچ نمی‌داند که چگونه حوصله می‌آری

و چگونه حوصله می‌آری‌ به عطش، به شن، به نمک‌زاران

و حضورِ گستره را دیدن‌ به نگاهی از سرِ بیزاری

و نگاه کن که نگاه این‌جا ز شیار شوره نشان دارد

چو خطوطِ خشک پس از اشکی‌ که به گونه‌هات شود جاری

و به اشک بین که تهی کردت ز هر آنچه مایه‌ی آگاهی

و تو این تهی‌شده را باید ز کدام هیچ بیَنباری

و در این تهی‌شده می‌بینی هَیَمانِ اُشترِ عَطشان را

که جنون برآمده با صبرش‌ نرود سبک به گرانباری

و جنون دو نیشه‌ی رخشان شد، به صف خشونت دندان‌ها

که ز صبر کینه به بار آید که ز کینه، زخم شود کاری

و نگاه کن که به کین‌توزی رگ ساربان زده با دندان

ز سراب حوصله تنگ آمد، و نگاه کن به شتر، آری

▨ 

سیمین بهبهانی، نیمای غزل ِایران

▨ نام شعر: ای با تو درآمیخته چون جان تنم امشب 

▨ شاعر: سیمین بهبهانی

▨ با صدای: سیمین بهبهانی

▨ پالایش و تنظیم: شهروز

ــــــــــــــــ

ای با تو در آمیخته چون جان تنم امشب

لعلت گل ِ مرجان زده بر گردنم امشب

مریم صفت، از فیض تو ــ ای نخل برومند

آبستن رسوایی فردا، منم امشب

ای خشکی پرهیز که جانم ز تو فرسود

روشن شودت چشم، که تَر-دامنم امشب

مهتابی و پاشیده شدی در شب جانم

از پرتو لطف تو چنین روشنم امشب

آن شمع فروزنده‌ی عشقم که برد رشک

پیراهن فانوس به پیراهنم امشب

گلبرگ نیم شبنم یک بوسه بسم نیست

رگبار پسندم که ز گل خرمنم امشب

آتش نه، زنی گرمتر از آتشم ای دوست

تنها نه به صورت، که به معنی زنم امشب

پیمانه‌ی سیمین ِ تنم، پر مِی عشق است

زنهار از این باده، که مرد افکنم امشب

▨ 

سیمین بهبهانی، نیمای غزل ِایران

▨ نام شعر: چشمی کنار پنجره‌ی انتظار (شب‌زنده‌دار)

▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج

▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج

▨ پالایش و تنظیم: شهروز

ــــــــــــــــ

ای دل! به کوی او ز که پرسم که یار کو

در باغِ پُرشکوفه که پرسد بهار کو

نقش و نگارِ کعبه نه مقصودِ شوقِ ماست

نقشی بلندتر زده‌ایم، آن نگار کو

جانا، نوای عشق، خموشانه خوش‌تر است

آن آشنای ره که بُوَد پرده‌دار کو

ماندم در این نشیب و شب آمد، خدای را

آن راهبَر کجا شد و آن راهوار کو

ای بس ستم که بر سرِ ما رفت و کس نگفت

آن پیکِ ره‌شناسِ حکایت‌گزار کو

چنگی به دل نمی‌زند امشب سرود ما

آن خوش‌ترانه چنگیِ شب‌زنده‌دار کو

ذوقِ نشاط را می و ساقی بهانه بود

افسوس، آن جوانیِ شادی‌گسار کو

یک شب، چراغِ روی تو روشن شود ولی

چشمی کنار پنجره‌ی انتظار کو

خون هزار سروِ دلاور به خاک ریخت

ای سایه، های‌هایِ لبِ جویبار کو؟

▨ 

هوشنگ ابتهاج (متخلص به هـ. ا. سایه)

از دفتر شعر «آهی و راهی»

▨ نام شعر: بفرمایید فروردین شود اسفندهای ما

▨ شاعر: قیصر امین پور

▨ با صدای: قیصر امین پور

▨ پالایش و تنظیم: شهروز

ــــــــــــــــــ

بفرمایید فروردین شود اسفندهای ما

نه بر لب، بلکه در دل گُل کند لبخندهای ما

بفرمایید هر چیزی همان باشد که می‌خواهد

همان، یعنی نه مانند من و مانندهای ما

بفرمایید تا این بی‌چراتر کار عالم؛ عشق

رها باشد از این چون و چرا و چندهای ما

سرِ مویی اگر با عاشقان داری سرِ یاری

بیفشان زلف و مشکن حلقهٔ پیوندهای ما

به بالایت قسم، سرو و صنوبر با تو می‌بالند

بیا تا راست باشد عاقبت سوگندهای ما

شب و روز از تو می‌گوییم و می‌گویند، کاری کن

که «می‌بینم» بگیرد جای «می‌گویند»های ما

نمی‌دانم کجایی یا که‌ای، آنقدر می‌دانم

که می‌آیی که بگشایی گره از بندهای ما

بفرمایید فردا زودتر فردا شود، امروز

همین حالا بیاید وعده ی آینده‌های ما

▨

قیصر امین‌پور

از دفتر شعر دستور زبان عشق

▨ نام شعر: ای درخت معرفت

▨ شاعر: مهدی اخوان ثالث

▨ با صدای: مهدی اخوان ثالث

▨ موسیقی: قطعه طُرقه از کیهان کلهر

▨ پالایش و تنظیم: شهروز

ــــــــــــــــــ

ای درخت معرفت! جز شک و حيرت چيست بارت؟

يا که من باری نديدم غير از اين بر شاخسارت؟

بر زمينت کِشت و بردت سر به سوي آسمان‌ها

باغبانِ شوخ چشمِ پير و پنهان آبيارت

يا بر آی از ريشه و چون من به خاکِ مرگ در شو

تا نبينم سبز زين سان هم زمستان هم بهارت

يا از آن سر شاخه‌های دور و پنهان از نظرها

ميوه‌ای ديگر فرو افکن برای خواستارت

حاصلي جز حيرت و شک، ميوه‌اي جز شک و حيرت

چيست جز اين؟ نيست جز اين؛ ای درختِ پير، بارت

عمرها خوردی و بردی غير از این باری ندادی

حيف، حيف از اين همه رنجِ بشر در رهگذارت

چند و چونِ فيلسوفان چون بَرِ ديوارِ ندبه است

پيرک چندی زنخزن* ريش‌جنبان در کنارت

اي کلاغ صبح‌های روشن و خاموش برفی

خوش‌تر از هر فيلسوفی دوست دارم قار قارت

چیستی و از کجایی ای گیاه ریشه در گم

و ای بنفشه‌ی اطلسی، ديگر شناسم من تبارت

شهرِ افلاطونِ ابله ديده تا پس کوچه‌هايش

گشته وز آن بازگشتم می‌کند شربش خمارت

ما غلامانيم و شاعر در فنون جنگ ماهر

سنگ چون اردنگ می‌سازيم، ای ابله! نثارت

وعده‌های اين همه نقل است و عقلِ دیرباور

شاخه‌ای از توست؛ چون بپذيرد اين شعر و شعارت؟

پال پال* و کور مالان من چو عمری خرج کردم

زير سردِ بی‌مروت‌سایه‌ات؛ يعنی حصارت

چون گشودم چشمِ عبرت ناگهان ديدم که بی‌گه

پرده‌ای برفينه پوشيده سرم؛ يعنی غبارت

من غبارِ گردباد آسا بسی در دور و نزديک

ديده‌ام اما نديدستم که آيد زان سوارت

سوی شهرِ خويش آيم باز و ديوار از هوايش

زان که ديوار آهنين مُلکی‌ست هيچستان ديارت

گلبُن داوودیِ پاييز روشن خواهد اميد

کآی درختِ معرفت جز شکّ و حيرت نيست بارت

▨

مهدی اخوان ثالث

تهران - خرداد ماه ۱۳۶۴

▨ نام شعر: کتاب پریشان (اشک پدر)

▨ شاعر: نادر نادرپور

▨ با صدای: نادر نادرپور

▨ پالایش و تنظیم: شهروز

ـــــــــــــــــــــــــــــــ

این شعر را شاعر برای دخترش، پوپک نادرپور نوشته است

ـــــــــــــــــــــــــــــــ

امید زیستنم، دیدن دوباره‌ی توست

قراربخش دلم، تاب گاهواره‌ی توست

تو ای شکوفه‌ی ایام آرزومندی

بمان که دیده‌ی من روشن از نظاره‌ی توست

نگاه پاک توام صبح آفتابی بود

کنون چراغ شبم چشم پرستاره‌ی توست

به یک اشاره مرا رخصت پریدن بخش

که مرغ وحشی دل رامِ یک اشاره‌ی توست

به پاره‌کردن اوراق هر کتاب مکوش

دلم کتاب پریشان پاره‌پاره‌ی توست

شبی نماند که بی‌گریه‌ام به سر نرسید

زلال اشک پدر، برق گوشواره‌ی توست

دلم چو موج، به سر می‌دود ز بیم زوال

کرانه‌ای که پناهش دهد، کناره‌ی توست

خجسته پوپک من، -ای یگانه کودک من-!

امید زیستنم، دیدن دوباره‌ی توست

▨ 

نادر نادرپور

از کتاب: گیاه و سنگ، نه آتش

به تاریخ دهم اردی‌بهشت ۱۳۴۱

ـــــــــــــــــــــــــــــــ

پی نوشت یک: این شعر توسط استاد محمدرضا شجریان اجرا شده است.

پی نوشت دو: ازوبسایت مستطاب پرند (راوی حکایت باقی) برای به اشتراک‌گذاری این شعر و جزییات آن، سپاسگزاریم.